32, Jaargang 8, nummer 4, december 2011 |
Brabants op het web |
Doar bluit mien eerappellaand
Eerst was der veen en alles onbegoanboar,
t Laand was sjompeg1) en gain mensk dij kon der wonen,
Toun kwam de tied van törfgroaven en van toumoaken2),
Van aarmou at men pankouk, broene bonen.
Doar liggen de baauwten3) en de boerderijen,
Doar bluit mien eerappellaand.
Doar woar t vrouger kraben4) en knooien5) was,
Want alles ging nog mit d’haand,
Doar roazen nou nijmoodse6) rudermesienen7),
Op klaai, op zoavel en zaand,
Doar baauwen de boeren al generoaties laang,
Op t Drentse en t Grunneger laand.
Men gruif kenoalen en daipen, monden, wieken,
En deur de bolsterloag kwam mizze8) en ook zaand.
Toun gingen veur t eerst de eerappels doar bluien,
Wat eertieds dale9) was, dat is nou vruchtboar laand.
t Liekt zo mooi, dat laand mit aal zien kleuren,
Ze stoanen in blui: t is lila, roze en wit,
As bie haarfstdag10) de luchten zwoarder worden,
Din gaait t allinneg11) nog om wat der onder zit.
