DIERBAAR POLDERLAND

Oôit was ’t ier slik mee ier en daor wâ schorren,
strôômd’ ier nog zêê en mee elk nieuw getij,
lei God ier zelf op slikken en in schorren,
bitje bie bitje een nieuw dun laogje klei.

Toen kwam de Zêêuw, lei dieken en groef slôôten,
God zag dat’goed was, liet ‘em z’n gang dus gaon.
En an de kust verschenen weldrao bôôten
want op het land dao groeide volop graon.

Ier in de polders rond de boerderiej’n,
ploegen de boeren het land.
Zie je de werkman richting zêêdiek riej’n,
Lich’t er z’n fûûken op ’t strand.
Wie ier’geboren is die wier as kind,
tot mèns gevurmd deur altied tegenwind.
Ier op het eind’lôôs vlakke-, platteland,
m’n dierbaor polderland.

Wat is gebleven de strijd tegen het waoter,
deu’ d’êêuwen hêên, è menig sturm gewoed.
Gêên diek of dam of elders wel dao staot er
iets wâ herinnert an d’allerleste vloed.

Ier in de polders rond de ……………..

Muziek: Ede Staal
Tekst(bewerking): Piet Brakman

naar Piet Brakman

Deze pagina is bijgewerkt op