Èrrepullaand

Hij zaat er stil, en zichtbaar onbewoge
Aachter `t perd, de lijnen in z'n haand
Vaorde naor huis, 'n mens mi wennig woorde
En op z'n kar, pisknullekus van `t laand

refrein:
‘t Perd dè wees hum naor z'n boerderij
Dur ‘t mais en errepullaand
Waor tuiten blonke in de middagzon
Geschuurd dè ging nog mi de haand
Ze kende nergu’s toen ‘n dorsmachien
Gekneus op drassige grond
Waor buurehulp nog gewoonte waar
En jalozie nie bestond.

In ‘t decor van strakke blauwe luchte
Uit de heg klonk vuggelkusgepiep
Geploegde akkers in ons durpse streke
Karsrechte vore, die gu zelde ziet.

De bel waar toen nog unne kettinghond
Vloer versiert mi fijn zaand
Waor ete nie allien vur ‘t lekkere waar
Broéd uit ‘n riete maand
Vrije tijd laag in de gruuntenhof
Ate vant’s eige laand
‘t laotste woord vur zon en regen waar
Vut ‘t schraol brabantse zaand

Verleden tijd, dè lig nou opgeburge
Vergeelde foto’s, mi ‘n kartelrand
Heel af en toe, kom dut nog us tege
Herrinneringe òn ons jeugd, ons laand.....

Refrein

Tekst: Lambert van Hintum
Wijze: 'Doar bluit mien eerrappellaand', Ede Staal

Cd "Brabant m'n eige laand", © Lambert van Hintum, 2004

naar Lambert van Hintum

Deze pagina is bijgewerkt op