naar MartinaWINSCHOTER COURANT
10 mei 1960
opgegaan in het Groninger Dagblad
RA, RA, WIE IS DAT?
Geheimzinnigheid rond „MARTINA”
in MartinistadRaadselhoekjes kwamen vroeger alleen in de krant voor. Later zijn ook radio en televisie aan het puzzelen geslagen of liever: lieten dit aan haar clientèle over. Sinds kort geeft een grammofoonplatenfirma ook raadseltjes op. Firma Rood in Rijswijk verzocht de kopers van het EP-tje CNR HX 1203 uit te knobbelen welke vocaliste zich achter de schuilnaam „Martina” verschuilt. Om de animo te verhogen zijn geldprijzen in uitzicht gesteld.
Natuurlijk is BIK ook nieuwsgierig geworden, toen de postbode de bewuste plaat bij hem afleverde, te meer omdat het hier een noordelijke en wel speciaal een Groninger ster betreft. Erg moeilijk was het raadseltje niet op te lossen en we geloven zo, dat niemand in het RONO-gebied, die een beetje thuis is in het lichte muziekgenre voor problemen gesteld is of zal worden. Onthullingen moet u evenwel van mij niet verwachten, evenmin als Tonny van der Veen dat ruim veertien dagen geleden voor de RONO-microfoon deed, toen hij zich in lovende zin uitsprak over het betreffende disco-exemplaar, dat hem nauwelijks twaalf uren tevoren per expressepost had bereikt. Zo lijkt het mij dan ook beter om deze schijf naar zijn muzikale mérites te beoordelen.
De eerste kennismaking was een verrassing. In het viertal ten gehore gebrachte nummers is het Groningse dialect geënt op een Amerikaanse of Engelse song en het resultaat is zo, dat het liedje een buitenlandse toets krijgt. Niet alleen omdat het buitenlands aandoet, maar vooral vanwege het zo goed passen van het dialect op deze bestaande en in zekere zin klassieke melodieën kan dit discovoorbeeld mijn waardering wegdragen, waar nog bij komt, dat de vocaliste voor een stijlvolle vertolking zorgt (natuurlijk niet zonder een lonkje naar grote voorbeelden), al impliceert dit niet, dat ze er nu al helemaal is. Er kleven op enkele momenten aan de vocale uitvoering nog kleine onvolkomenheden, maar het zou beslist onrechtvaardig zijn hierop het accent te leggen. De prestatie zoals die er nu ligt mag er zeker zijn, waarbij niet vergeten mag worden het trio Roelof Stalknecht een veer op de hoed te steken. Onze Groninger pianist laat zijn vingers weer geïnspireerd over de 88 toetsen glijden, terwijl zijn ritmische secondanten en provinciegenoten, Piet Rikkers, bas en Herman Timmer, drums, voor een heerlijke stuwing zorgen. Vooral de laatste moet tijdens de opname een beste dag gehad hebben: hij laat tenminste zeer knap werk horen. „Laiverd, kom weer bie mie" (Lover Come Back To Me), „Allain is maor allain" (Bei Mir Bist Du Schön) en „Terugkiek" (Sentimental Journey) zijn alle drie zeer geslaagd. „Dien bliede lach" (I Love The Sunshine Of Your Smile) haalt dit peil beslist niet.
In de prettige en veelzijdige RONO-rubriek van Tony van der Veen werd een opmerking gemaakt over stads- en plattelandsdialect. Jan Klompsma maakte de opmerking dat Martina in het stad-Gronings zong, terwijl het plattelands-Gronings had moeten zijn. Ik laat dit graag in het midden. Wel kan nog geconcludeerd worden, dat het Groninger dialect populairder is dan men zo op het eerste gehoor meestal denkt. In ieder geval is het onjuist het als inferieur te bestempelen.
naar Martina