19 januari 2007 |
Dagblad van het Noorden op het web |
Losgeslagen Groninger
in New York
Frans Bloem brengt Ede Staal
aan de man in de Verenigde Staten
Frans Bloem verruilde in 1972 zijn geboortstad Groningen voor de Verenigde Staten. Bijna 35 jaar later is hij entertainer in New Vork en zingt hij liedjes van Charles Aznavour en, jawel, Ede Staal. "Ik wil mijn eigen roots erkennen. Dat Groningse in mij, die nuchterheid en eerlijkheid."
Door Pascal Theunissen
NEW YORK • Het Groningse accent komt als vanzelf als hij vertelt over zijn jonge jaren in de stad en op de boerderij in Wehe-den Hoorn. Gaat het over zijn leven in New York, dan spreekt hij Engels, met dat onmiskenbare snufje Nederlands. En tussendoor zingt bij. Dat is allemaal Frans Bloem: Noord-Groninger, energiek bewoner van de West-Village en artiest.
In zijn appartement, op een steenworp afstand van de Hudson rivier, vertelt de 59-jarige zijn opmerkelijke levensverhaal dat bol staat van de reizen. Bloem, een gepassioneerd artiest met staalblauwe ogen en een expressief gezicht, doet dat met verve.
Hij herinnert zich de stad waar hij in 1948 geboren werd, nog goed. "De Vismarkt staat in mijn geheugen gegrift, net als mijn bijbaantje in hotel De Doelen. Maar mijn dierbaarste herinneringen heb ik aan de jaren die ik bij mijn oom en tante Leen doorbracht op de boerderij in Wehe-den Hoorn."
Maar Bloem wilde de wereld buiten Groningen zien. Dus liftte hij door Europa en in 1971 reed hij een Volkswagenbus richting India. "Die reis is voor mij een overgangsrite, een passage. Ik, de calvinistische katholiek, bezocht tempels in Nepal, we zagen boeddha's, we werden met stenen bekogeld in Afghanistan."
Bij terugkeer ontdekte Bloem dat Groningen te klein was geworden voor hem. Te benauwend. "Daarbij kwam dat tante Leen was overleden en mijn vader ziek was. Voor mij was er niets meer in Groningen, ik wilde naar Amerika." Hij pakte een rugzak in en vertrok. Met alleen het plan om acteur te worden. Na een half jaar was zijn rugzak gestolen. "Het komt echter altijd goed", blikt Bloem terug. "Omdat de omstandigheden mij nooit klein krijgen."
Even later, als hij in een café zit, is duidelijk dat niets of niemand Bloem van zijn stuk brengt. Hij zingt ongegeneerd en loepzuiver de eerste twee coupletten van It will be my day van Aznavour. "Schaamte ken ik niet meer. Door mijn vele reizen, heb ik mijn keurslijf uit Groningen van me afgegooid."
Nu, 35 jaar en vele omzwervingen door Amerika en over de hele wereld later, is Bloem reisleider, docent bewustzijnsverruiming en entertainer met faam in NewYork. Hij staat vooral bekend als vertolker van het werk van Charles Aznavour en vijf jaar geleden won hij een Bistro Award voor 'Outstanding Vocalist'.
De laatste tijd heeft hij weer meer aandacht voor de Groninger in hem. Op de bank ligt het boek met bladmuziek van Ede Staal. Op 26 januari vertolkt Bloem diens lied When the waves are too high op het eerste European Cabaret Festival in New York. Negen Europese kleinkunstenaars treden een week lang op in Helen's Hide-way in Chelsea, Manhattan. Daar is dat accent weer: "Ik ben een losgeslagen Groninger die de hele wereld rondgaat. Dat Nederlandse deel van mijn leven, die nuchterheid wil ik verder onderzoeken en in mijn shows gebruiken."
Bloem treedt ook geregeld op in Amsterdam en benadrukt daar zijn Groningse herkomst. "Onder meer met liedjes van Staal. Een keer na het optreden kwam iemand naar mij toe en wees me op dit Engelstalige nummer. Toen dacht ik ‘ja dat gaat over mij, dat moet ik een keer vertolken."
Bloem noemt het lied 'simpel maar diepzinnig'. "Het vertelt hoe dierbaar het leven is. Je wordt alleen geboren en je gaat alleen dood. Daar tussenin moet je proberen er wat van te maken." Bloem leerde het werk van Staal tien jaar geleden kennen. "Vooral door mijn broer Bennie. Hij stuurde mij cd's en bracht me ooit naar een optreden van Wia Buze. Onderweg draaide hij de hele tijd Ede Staal."
• OPTREDENS
Frans Bloem geeft in april drie optredens in Groningen: 22/4 Prinsentheater in Groningen en 20/4 en 21/4 ‘t Marnehoes in Wehe-den Hoorn.
