TIJDSCHRIFT
VOOR FOLK EN
WERELDMUZIEK
nummer 107, oktober / november 2006 |
NEWfolkSOUNDS op het web |
MARTIN KORTHUIS
Aailaand
(Dwaarshoes dw 003 / Marista)
Martin Korthuis woont al lang op Schiermonnikoog. Maar met de jaren lijkt zijn roots-gevoel verder te groeien. De geboren Bedummer zingt op zijn vierde cd, liedjes in het Gronings: een Hoogelaands dialect dat bij Korthuis naar Stads-Gronings neigt. De fraaie productie laat verrukkelijk toetsenspel van Elco Stalknecht en juist gedoseerde percussie van Rick Mensink horen terwijl Peter Plaatsman op ingehouden wijze de bas betast. Maar nog veel meer muzikanten brengen klankkleur aan. Accordeonist Onno Wieten en de multi-instrumentele Rob Bults leiden de muziek soms naar andere windstreken. Zo kleurt een Chinese harp Parredies erg exotisch. In goed verstaanbare teksten gaat Korthuis diverse kanten uit. De titelsong beschrijft de tweede wereld van Korthuis, Schiermonnikoog. In Dunder en ook in Blond legt hij een erotische laag aan terwijl van Allain de triestheid afdruipt. In n Klain beetje zörgen legt de zanger, vertellend, de levenscyclus bloot en mengt hij filosofie met humor. Twee covers telt de schijf. Het Ede Staal-lied t het nog noeit zo donker west is een mengsel van respect voor de overleden bard maar ook een wat makkelijke buiging in de richting van de Groningers. In de overige liedjes heeft Korthuis duidelijk zijn eigen weg gevonden. Zijn wortels blijken uitstekend te gedijen in de Groninger klei.
