4 april 2005 |
Dagblad van het Noorden op het web |
De Stroatklinkers in De Noorderbak, Roswinkel
'Ik leef niet ván de muziek, ik leef er vóór'
Door Martin Groenewold
Muzikanten zijn vaak bij nacht en ontij onderweg. Maar je hebt er ook die zondagochtend in alle vroegte hun bandbusje volladen. Bob Heidema (47) van de Stroatklinkers past in beide categorieën; hij stond gisterochtend nog wat slaperig en met een keel van schuurpapier in De Noorderbak in Roswinkel.
ROSWINKEL "Hoeveel mensen komen er eigenlijk uit Roswinkel?" Bob Heidema, frontman van de Stroatklinkers, tuurt onder de spotlichten door de zaal in. "Vier. Nee, vijf. Nou ja, Roswinkel is ook niet zo groot. Als er maar vijf mensen wonen, is dit natuurlijk een aardige score."
De rest van de 125 bezoekers komt kennelijk elders uit de regio. Het is zondagochtend, even na elf uur. De rode gordijntjes van de goedgevulde theaterboerderij zijn gesloten om het felle zonlicht buiten te houden, Op de tafeltjes staan kopjes koffie. Een enkeling heeft een glaasje port of rode wijn besteld.
"Toen we hier naartoe reden, dacht ik dat er geen mens zou komen", vervolgt Heidema zijn speech. "Want man, wat is het mooi weer." Wijzend op enkele lege plaatsen: "Alleen de mensen aan die beide tafels zijn kennelijk aan de wandel. Maar ik vind het aardig dat u er wel bent."
Als de band vervolgens Brown Eyed Girl van Van Morisson inzet, gaan onder de tafels de voetjes op en neer. De vijf muzikanten van de Stroatklinkers hebben niet veel tijd nodig om het publiek voor zich te winnen. Even daarvoor heeft Noorderbak-eigenaar Herman van der A nog uitgelegd dat de mensen in Roswinkel best kritisch zijn. "Het is de eerste keer dat we de Stroatklinkers hier hebben. Vandaag spelen ze zich erin of eruit, zoals ik het altijd zeg. Gaat het goed, dan is het de volgende keer uitverkocht."
Het gáát goed. Uitstekend zelfs. En dat terwijl Bob Heidema weinig heeft geslapen en last heeft van zijn keel. "Ik speel in drie bandjes. Gisteravond heb ik nog opgetreden. Mmja, soms is dat best zwaar. En soms trapt mijn vrouw even op de rem. Want we hebben twee dochtertjes en ik werk er ook nog vier dagen bij."
De muziek geeft hem energie, vertelt de muzikant. "Ik leef niet ván de muziek, ik leef er vóór. Bij mijn huis in Harkstede heb ik drie studio's annex oefenruimten voor bandjes. Trouwens, alle bandleden spelen in verschillende groepen. Voor ons allemaal is de Stroatklinkers nummer één."
De groep heeft als voordeel dat er nauwelijks met apparatuur gesleept hoeft te worden. De - grotendeels - Groningstalige bluegrass komt akoestisch het best tot zijn recht. Op het podium staat slecht één microfoonstandaard. De muzikanten stappen beurtelings naar voren om te soleren. Terwijl aan de bar de dienbladen met wijn, port en jus d'orange alweer worden gevuld, zingen de toeschouwers - vanaf een jaar of veertig tot grijs of kaal', aldus Heidema - mee met Ede Staals Doar Bluit Mien Eerappellaand. Het liedje staat op een cd vol Ede Staal-repertoire, die de band een paar jaar geleden opnam.
In een bakje, voor op het podium, staat ook de nieuwe cd Klinkkloar uitgestald. Heidema gebruikt zijn humor om het plaatje aan de man te brengen. "Mijn dochtertje wordt vandaag zes. Toen ik wegging vroeg ze of ze ook een cadeautje kreeg. Nou, zei ik, als we voldoende cd'tjes verkopen wel.”
Het werkt, want in de pauze melden verscheidene bezoekers zich voor een 'spaigel-ploatje'. En Herman van der A weet het inmiddels zeker; de volgende keer wordt het een volle (Noorder)bak.
