18 april 2002 |
Dagblad van het Noorden op het web |
Doorbraak van Dobbeljoe
De broers Koos en Jaap Wieringa, beter bekend als het zingende duo Dobbeljoe, hebben zaterdag hun nieuwe CD gepresenteerd. Een verzameling bonte levenservaringen van henzelf en anderen, gezongen in het Westerkwartiers. Hoe zou het zijn om met een kapot kunstgebit te zingen? Wat maakt een kleuter mee op zijn eerste schooldag? En wat gebeurt er als je even weg wilt van deze vluchtige wereld? Dan ga je, zoals het nieuwe album heet, 'Laanguut in het gras.'
Door Sander Koenen
Koos en Jaap Wieringa maakten altijd al muziek. Eerst samen in een drumband en later bij de fanfare. Van het een kwam het ander en vier jaar geleden namen de broers voor het eerst een cd op. "Tsja hoe gaat zoiets. Als je een optreden doet, dan vragen mensen wel eens of je een cd-tje hebt. En die heb je dan helemaal niet. Je laat er eens veertig, vijftig persen. De familie koopt zpo'n plaatje uit fatsoen, dat soort gekeutel", vertelt Koos.
Met het gekeutel van de eerste plaat nog in het achterhoofd, was de sprong naar een tweede, Laanguut ien het gras, een spannende onderneming. Vijfhonderd exemplaren voor de liefhebber van het Westerkwartiers dialect. Koos schreef de songteksten. Gewoon uit de losse pols, zoals je ze ook uitspreekt. Want als je te moeilijk gaat doen dan rijmt het ineens niet meer, of is het onmogelijk zingen. "Soms komt het gewoon aanwaaien en andere keren doe je dagen over een liedje. Het ligt maar net aan je inspiratie."
Alle liedjes zijn uit het leven gegrepen. Zo is de titelsong Laanguut ien het gras het medicijn tegen de haastige wereld waarin we tegenwoordig leven. Lutje Mantje beschrijft de eerste dag van Koos' zoon op de lagere school. En Moeke vertelt het verhaal van een vrouw wiens kunstgebit stuk is. Het refrein is onverstaanbaar, omdat tekstschrijver Koos zich probeerde voor te stellen hoe dat nou moet klinken, een kapot kunstgebit.
Het publiek waardeert de liedjes van de broers. Vaak omschrijven fans hun werk als een kruising tussen Pé Daalemmer en Rooie Rinus en Ede Staal. Een vergelijking om trots op te zijn, denkt Jaap. "Ik vind het nog altijd gek dat er zoveel mensen komen opdagen. Neem zaterdag ze stonden bij de cd presentatie tot in de gang van Herberg Grootegast. En naderhand allemaal een handtekening. Dan moeten die boekjes uit de hoesjes, een krabbel erop en soms een persoonlijke noot. Een beetje onwerkelijk allemaal.
Op de vraag of Dobbeljoe misschien een 'cover' kan spelen antwoordt het tweetal meestal: "Nee, anderen spelen toch ook geen liedjes van ons?" En de reden dat er negen nummers op de cd staan is simpelweg dat alles boven de negen zo moeilijk op de afstandsbediening van de cd speler is te vinden. Humor is belangrijk, vindt het duo. En daarom zijn optredens voorzien van een licht vleugje cabaret. Tenminste als de zenuwen niet toeslaan.
"Koos moet wel eens van die mondorgeltjes verwisselen, dan praat ik die tijd wel vol", zegt Jaap. "Maar zaterdag kwam er niets uit. Ik barstte van de zenuwen." Hoe de zingende broers in de toekomst verder gaan, weten ze nog niet. Met elk een baan en een gezin, moet muziek een hobby blijven. "Mensen zeggen wel eens tegen ons: we hoeven toch niet weer vier jaar te wachten op een nieuwe cd? We weten het echt niet."Zeker is wel dat ze de komende tijd gemiddeld ééns per maand op de planken staan. En soms zijn ze te vinden bij de muziekwinkel in Grootegast, stiekem om het hoekje glurend om te kijken "hoe de cd het doet."
