PIER

't Is zôô'n onderd jaer 'elee dat 'en geboore wier,
z'n kribbe stoeng in d'Arreke, ze noemde 't veintje Pier.
Z'n vôôder en z'n moeder die waere stikke grôôs,
ze waer' à zeven jaer 'etrouwd en dì was ôôlmè nog hin kroost.
Mer uuteindelek dì was 't er dan, et kwam der dan noe toch nog van.
Ze noemde 't nì z'n babba, dat was Pier.
't Is zôô'n onderd jaer 'elee dat 'en geboore wier.

Ons Piertje groeide op an den diek en langs de zêê,
en van 't strange wist 'en ôôles, zo von je der gin twêê.
Ie kon jutt' en ie kon strôôpe, mèr ie moch ôôk werris lôôpe
a de veldwachter den zag en ie dee ie:s da nie mag.
Mè z'n moeder was content en ie kreeg een extra cent:
'n knientj' op taefel, dan at iederêên vò twêê.
Ons Piertje groeide op an den diek en langs de zêê.

En toen atten aalf de twintig was toen rocht en an een vrouwe.
Ze keek' is ni mekander' en toen moch z'à gauw getrouwe.
Ze kocht' een êêl klein uusje in de Boekout vlak bie 't Out,
't was ter seumers om te stikken en 's winters vee te koud
't was een grôôten è:remoe:, mè ze konde 't er mee doe:
wan ze konde op mekandere vertrouwe.
Toen atten aalf de twintig was toen rocht en an een vrouwe.

Mè toen kwam de grôôten oorlog en dat brocht ze vee verdrie:t.
Der uusje kreeg een treffer en toe:n waere z'ôôles kwiet.
Ze moch vluchte vò de bommen, van der durrepje vandaen
dì allêêne mè een meulen en een toren bleve staen.
Mè ze vochte vò d'r leven en das z' ôôltied bie ebleve
gelukkig kwam der toen een beet'ren tied
wan dien è:remoe: en oorlog dat brieng toch mè verdrie:t.

En noe zit en op z'n bankje op den diek bie 't monument,
en dì lôôp' een bèreg mensen die a 't en ôôl nie kent.
Mè gelukkig as een kind in de zunn' en uut de wind
dienkt en dan nog werris v'romm' oe of 't zo varr'ei kunne komme.
Ie is ôôltied nog gezond en ie lôôp nog ôôlmè rond
a is ter nae gin mens mì die ten kent.

Tekst: Piet Stroo, Kapelle,
muziek: Verdronken Vlinder (Boudewijn de Groot)

naar Piet Stroo

Deze pagina is bijgewerkt op