ZWOMÁ N VÊSJE

(Als refrein)
‘t Is iets in ‘t Zjeeuws en ‘t ei talent
en’t ‘k gâant zegge â mâ vent
D’ uutgestrekte polders, de reuke van de zjee,
Aântjes rapen, ja da’s, val nie mee.

D’r ziên vee boeren, deris ier plekke zat,
‘t Is vee te droge, of de grond is vee’s te nat.
Da wor gezêverd, ze kunnen oek kommêeren,
luustert nâ mêkare, kun je oales leren.

Wudder worren bie Olland zo amê d’ier zeggen,
Dâ val nie mee, om uut te leggen.
M’n wieg stond ier en ik ben ier getogen,
Un een schôn plekje en da’s nie gelogen.

Refrein:
‘t Is ier leutig en ‘t is ier plesant,
Zo zien de mensen’t ier aan deze kant.
D’ mêeste mensen ze zunnen ‘t nie weten,
Mâar Zjeeuws-Vlaandren wor dikkels vergeten.

Ze dinken da ‘t ier is achtergebleven,
Mâ j’ei ier zo vêe leuks te beleven.
Een tunnel, Checkpoint en strek een bioscoop,
En ok na ‘t theater ist altied jêen geloop.

Vêe vrêmde mâar oek verschillende rassen,
Die an udder toch goed weten aan te passen.
Je weet misschien wè, in de dûrpse gebeuren,
Da klinken verhalen in geuren en kleuren.

Refrein

Of ut een andere tâal is, of ’t is dialect,
Dat kan haast niet missen, j’ôr ut direkt,
Je kan op je reizen nog zo verre gaan,
mâ bluuft j’eigen dialect toch utalt verstaan.

Me zurgen da’me d’ouwen, zoat a d’is.
‘t Zingen van een vêsje: das ‘t mooiste wat ter is.
Al is ‘t een smartlap, hardrock of klassiek.
Da gâ niks boven echte Zjeeuwse muziek.

Refrein

Tekst: Nelly Dieleman, Hoek

naar Nelly Dieleman

Deze pagina is bijgewerkt op