18 november 2008 |
Provinciale Zeeuwse Courant op het web |
Zing
door MARLEEN BLOMMAERT
Afgelopen zaterdag werd het festival 'Zing Zeeuws' gehouden, zoals de krant gisteren al meldde. Een festival voor muziek met Zeeuwse teksten. Samen met Elsa, Wim, Kees, Piet en Peter mocht ik het geheel beoordelen. Een onmogelijke klus om heel eerlijk te zijn.
Het grootste probleem was de verscheidenheid die onze provincie liet zien.
Verscheidenheid in meer dan in één opzicht. Oud, jong, zacht, hard, eenvoudig, complex, jolig, weemoedig, zwaar, vederlicht en zo zou ik deze column tot het eind toe kunnen voortzetten.
Verscheidenheid ook in dialecten. Voor mijn Hulsterse oren zijn de dialecten van Schouwen letterlijk een brug te ver. Af en toe kan ik delen verstaan maar zonder de tekst voor me zou ik er weinig van snappen.
De avond was één brok verscheidenheid, contrasten en verrassingen. Een probleem voor de jury, maar prachtig om te zien. Er waren mooie zaken die in krant van gisteren ontbraken en die ik toch wil noemen. De twee jongens die ter plekke spontaan bedachten dat het ook wel leuk was als ze het podium opgingen en als gastgitarist Kees Wondergem van Surrender vroegen en kregen. 'Kus uut d'n emel' van 'Zo mae', drie jongens die voor het eerst samen optraden met een prachtig lied. En ook 'de Mannenbroeders' met 'de nieuwe zeven jaar' mag niet ongenoemd blijven. Beide liedjes zijn te vinden op YouTube als je er ‘zing zeeuws' intikt.
De avond was een wonderlijke smeltkroes, waar de muziek die enorme verscheidenheid verbond. Dat is misschien het geheim van Zeeland, onbegrijpelijk, contrastrijk en divers. 'Leef ni j'n aerd', zoals Jan Priem het zei, en Dønder zong, is misschien de beste samenvatting.
