4 augustus 2003 |
Provinciale Zeeuwse Courant op het web |
Kiek, een diek mee boamen
door Maurits Sep
Kiek, een diek
een diek mee boamen
één lange rechte weg veruut
an weerskanten
boerderieën
sestig bommen per minuut
nae schole fietse
deu de rehen
en ok terug wee tehenwind
op die diek, die diek mee boamen
zie ik men eihe wee as kind
Anja Kopmels uit Kortgene bezingt de Jonkvrouw Annadijk die ze als tiener dagelijks op en neer fietste naar school in Goes. Maar het kan over willekeurig. welke dijk in Zeeland gaan. Of daarbuiten. Het hoeft niet eens een dijk te zijn, een gewone, weg met bomen roept bij velen ongetwijfeld dezelfde herinnering op.
Op de fiets naar school. Zomer en winter. Regen en zon, wind en sneeuw, hagel en onweer. Tot op het bot verkleumd, drijfnat van het zweet. Alleen of met een groep. Eerst nog met die dikke leren boekentas, later met een hippere rugzak. Die dierbare en deelbare herinnering maakt het lied tot één van de meest gevraagde nummers als Anja Kopmels optreedt.
Reacties
„Je zou zeggen: dit is helemaal mijn nummer. Maar ik krijg er van iedereen reacties op. Het is zo herkenbaar. Eigenlijk kwam ik er ook toe om het te schrijven nadat ik mijn rij-instructeur hoorde vertellen over zijn jeugd toen we in de Hoekse Waard reden over zo'n dijk met bomen. Dat voerde me in gedachten terug naar mijn eigen jeugd. Dat gevoel wilde ik vastleggen. Dat speciale gevoel dat je krijgt als je op een verhoging door het landschap rijdt. En als de bomen bladeren hebben en de zon erdoorheen valt, dat gefilterde licht. Dat zijn van die kleine dingen die Zeeland de moeite waard maken. Althans, de binnendijken, want die kale zeedijken, daar vind ik niks aan."
„Het duurde twee maanden voor het nummer.klaar was. Het begin lijkt op een kinderliedje. Kiek een diek - het spelen met die klanken, Zeeuwse klanken. Het tempo, het ritme dat die woorden als vanzelf hebben bepaalde ook meteen de melodie. Ik kan het niet langzaam zingen. Ik kan het trouwens ook niet in het Nederlands zingen. Ik heb wel een West-Zeeuws-Vlaamse vertaling gemaakt, maar in het Nederlands doet het me niks. Dan klinkt het niet meer."
Alleeneg ier mè
kan't zo woaie
alleeneg ier val zo et licht op die diek
die diek mee boamen
bin ik noe mee men oahen dicht
wat kan zo'n uutzicht je toch raeke
ier kom wee eel men jeugd verbie
da kan me soms gelukkeg maeke
en soms een oare keer wee nie
dan bluuve'k hinke op twi hedachten
bin'k zo de hoeie weg hehae
op die diek, die diek mee boamen
mo ik di bie stille stae
„Ach, iedereen maakt wel eens iets mee dat niet leuk is. Als ik op die dijk fietste, schoten allerlei gedachten door mijn hoofd. Wat er die dag gebeurd was op school of zo. Dat denken was ook wel eens piekeren. Had ik de goeie beslissing genomen? Ik heb ooit gekozen om voor, de klas te gaan staan. Uiteindelijk bleek me dat ik dat niet moest blijven doen. Nu wil ik verder in de alternatieve geneeswijzen."
En ik zie noe ok de toaren
as een baken in de tied
soms kan'k de klokkeslag oare
ik weet ik raek et nie mi kwiet
wat a ier in men jeugd verbiehing
da val men op die diek wee in
en dan leer ek van een herinnering
da'k oalmè meer men eihe bin
dan leer ek van een herinnering
da'k oalmè meer men eihe bin...
„Die tweestrijd, op school blijven werken of toch iets anders anders gaan doen; pas later begrijp je dat je lang geleden de goede keus hebt gemaakt. Of niet, en dan kom je erachter dat je het anders moet gaan doen. En word je weer jezelf:"
