29 december 2008 |
Provinciale Zeeuwse Courant op het web |
‘Leuk, ander dialect, maar
je verstaat het bijna niet’
Eerste editie van Dialect Festival succes
ondanks matig aantal bezoekers.
door Gijs Kamphuis
HEINKENSZAND - De eerste editie van het Dialect Festival Nederland, dat zaterdag werd gehouden in Heinkenszand, mag als geslaagd beschouwd worden. Dat vinden initiatiefnemers Ron de Vos en Kees Wondergem, al hadden ze wel gehoopt op meer publiek. Want met de Friese formatie Van Wieren als terechte winnaar van de titel Dialectact 2008 en lovende woorden van alle optredende acts, bleef het aantal toeschouwers in en om De Stenge rond de vijftienhonderd steken. Niet slecht, maar wel te weinig. De Vos was er al bang voor geweest, 'je zit hier toch in Zeeland hè'.
De keur aan dialecten die voorbij kwam leverde bij de toehoorders een veel gehoorde opmerking op: „Leuk hoor een ander dialect, maar je verstaat het bijna niet." Mede daarom kozen veel meegereisde fans ervoor om de veilige weg te bewandelen. Wat er op neer kwam dat er vooral gekeken werd naar de band waarvoor er gesupporterd werd. Ook voor de hoofdacts: Band Zonder Banaan, The Richards en Syb van der Ploeg waren de toeschouwers wel te porren. Al had de laatste wel moeite om het publiek voor zich te winnen. De grote groep Friezen die aanwezig was kwam namelijk niet voor hem. De meegereisde Marian Hoekstra, voor de gelegenheid gekleed in een rokje gemaakt van de Friese vlag, is duidelijk in haar uiteg. „We komen echt voor Van Wieren. Syb is leuk hoor maar Van Wieren is beter."
Zanger Robbie van Wieren voelt zich vereerd door het compliment. Hij had ook gezien dat bij zijn band het publiek meer meeging dan bij de oud-zanger van De Kast. „We hebben het ook al eens gekscherend tegen hem gezegd: Syb jongen, jouw tijd is geweest, nu is het aan ons." De bandleider is wel blij verrast dat zijn band de titel mee naar huis mag nemen. „Als de jury zegt dat wij het meest enthousiast zijn en dat we de beste show hebben, wie ben ik dan om dat tegen te spreken. Wij doen gewoon overal ons best, ook in Zeeland."
De prijs voor beste dialect hiphopformatie wordt uiteindelijk niet uitgereikt. Reden: slechts twee deelnemers, allebei uit Limburg, allebei uit Maastricht. De Pikkatrillaz bouwen in de sporthal een eigen Limburgs feestje met de meegereisde fans. Hun collega's van Rebzjie hebben die luxe niet en spelen voor een bijna lege zaal. Ook de twee andere Limburgse deelnemers, Ongenode Gasten (schreeuwerige rock) en Graund (Tom Waits-blues ) moeten het doen met de aanwezige avonturiers die het experimentele niet schuwen. Meer 'neutrale' toeschouwers genieten ook bij het Brabantse Vledder. Die met Brabantse gemoedelijkheid het publiek in de Topzaal om de vinger wint met meerstemmige liedjes.
Een, deelnemer wiens reputatie duidelijk vooruit is gesneld is die van het Gelderse Kas Bendjen, wat 'net bandje' betekent. Deze formatie weet als eerste de sporthal goed gevuld te krijgen en het publiek naar zijn hand te zetten met feestelijke folk in het Achterhoeks. Volgens zanger Hans Krabbenborg komt dat deels doordat Surrender-fans zijn band ook kennen. Ze weten volgens de flink besnorde bandleider welk feestje ze kunnen verwachten. Want ook de thuis spelende Zeeuwen hebben geen moeite het podium van de Topzaal onveilig te maken. Ook de andere Zeeuwse bands, Dønder en Bennie Hek en de Houdoes krijgen veel bijval.
Ron de Vos is een tevreden mens als hij achter zijn drumstel kruipt om met zijn eigen band Bestel Mé het slotakkoord te verzorgen. Geen noemenswaardige incidenten, een tijdschema met slechts tien minuten verloop en een strakke organisatie. Zijn festival staat en biedt voldoende perspectief om door te groeien. Helaas niet in Zeeland, zoveel is wel duidelijk.
