29 december 2008 |
de Volkskrant op het web |
Negentien bands uit de provincie op eerste Dialectpop Festival in Heinkenszand
‘Genieten zonder het
te verstaan’
Reportage
Het zijn trouwe fans die hun helden volgen op het eerste Dialectpop Festival. Eindelijk de provincie uit.
Van onze verslaggeefster
Irene de Zwaan
HEINKENSZAND Gehaast loopt festivalganger Ellen Lambeek (49) van de busstop in het Zeeuwse Heinkenszand naar de kolossale tent die ver boven de daken van het dorp uitsteekt. 'Ik kom speciaal voor Syb van der Ploeg', zegt ze. 'Hij speelt maar een uurtje en nu ben ik nog tien minuten te laat ook. Ik had de busaansluiting in Goes gemist, dan moet je een uur wachten.
De eerste editie van het Dialectpop Festival Nederland, waar negentien dialectzingende bands uit diverse windstreken optreden, wordt niet op de best te bereiken plaats gehouden. Maar wie de bezoekers spreekt, leert al snel dat de bands trouwe fans hebben die bereid zijn om hun helden tot elke uithoek in Nederland te volgen.
De organisator, Stichting Nederlandse Streektalen en Dialecten, stelt bovendien per band een bus met een capaciteit van vijftig fans ter beschikking om bezoekers naar het afgelegen Zeeuwse dorp te vervoeren. Gevolg is wel dat het 'ons kent ons' op het festival de toon zet. Zo hebben de fans van de rockband Van Wieren (uiteindelijk door publiek en vakjury verkozen tot Nederlands beste dialect-act 2008) Friese vlaggen en opblaasbare kusmondjes uitgedeeld gekregen. De liefhebbers van de Gelderse band Kas Bendjen, te herkennen aan hun rode kerstmutsjes, blijven buiten wachten tot hun muzikale uurtje is geslagen. De andere bands? Nee, die interesseren ons niet zo, is een veelgehoorde bekentenis.
Maar volgens Ron de Vos, drummer van de band Bestel Mè - een coverband van het Limburgse Rowwen Hèze - is dialecttalige muziek wel degelijk 'grensoverschrijdend'. Samen met de gitarist van de Zeeuwse rockband Surrender, Kees Wondergem, heeft hij het Dialectpop Festival op poten gezet. 'Dit festival kan dialecttalige bands op een hoger niveau tillen', zegt hij terwijl hij in de verwarmde voortent een sigaretje rolt. 'Als ze meer bekendheid krijgen, kunnen ze ook iets openen voor een ander publiek. Kees en ik zitten nu al zo'n twintig jaar in de dialecttalige muziek en wij merkten dat je dan eigenlijk nooit de provincie uitgaat waar je vandaan komt. Daar heb je het op gegeven moment echt wel gezien.
Dat dialect moeilijk verkoopt, bleek wel uit de zoektocht naar subsidie. De Vos en Wondergem benaderden provincies, gemeenten en cultuurfondsen. Uiteindelijk verleenden drie provincies (Zeeland, Groningen en Limburg) medewerking. Niet genoeg om het benodigde bedrag van honderdduizend euro te dekken. De organisatoren betaalden daarom de helft van dit bedrag uit eigen zak.
De Vos hoopt dat de landelijke aandacht voor dialect die ze met dit festival geven, subsidieverstrekkers wakker schudt. 'We hadden 120 aanmeldingen, ongelooflijk veel. Dialecttalige muziek leeft heel erg, maar toch blijkt het lastig om hiermee mensen te trekken.
We hebben nu plannen om dit festival te combineren met een open air dancefestival of een scout popfestival zodat er meer bezoekers op afkomen.' Met een bezoekersaantal van 1500 spreekt De Vos van 'een mooi resultaat'.
Toch was de grote festivaltent gedurende de middag niet meer dan voor de helft gevuld. Maar als Surrender het podium in de Topzaal van Vergader- en Congrescentrum De Stenge betreedt, is het dringen geblazen. 'Hijje nih concert of nih de kroeg, van un flesse bier kriege je nooit henoeg' (ga je naar een concert of naar de kroeg, van een flesje bier krijg je nooit genoeg), zingt het publiek luidkeels mee. Richard van der Leek (32) uit het Zeeuwse Oostkapelle kruipt zowat op het podium om de rockers -'goede bekenden'- te volgen. 'Het schept toch een band dat we dezelfde taal spreken.'
Of dialect in staat is om het provinciale te doorbreken? 'Natuurlijk', zegt hij. Ik heb Surrender ook in Den Haag, Rotterdam en zelfs in de Paradiso in Amsterdam zien optreden. Dan doet iedereen even hard mee. Mensen kunnen ook gewoon genieten van de muziek zonder er een woord van te verstaan.'
