10 december 2007 |
de Volkskrant op het web |
Fado met vleugjes vroege Eagles
Muziek
Fado Blue
. Nynke Laverman maakt indruk met improvisaties
. Emotionele diepgang bij country- en bluesman JW Roy
ZWOLLE Met de huidige generatie fadozangeressen heeft Fernando Lameirinhas niet zo veel op, maar voor Nynke Laverman maakt hij graag een uitzondering. Haar fado is immers Friestalig en daarmee toch enigszins losgezongen van de Portugese wortels, precies zoals Lameirinhas zelf. Samen met country- en bluesman JW Roy toeren de twee op dit moment door het land met de voorstelling Fado Blue.
De opzet van het project, waarbij een selectie is gemaakt uit het repertoire van de drie deelnemers - maar dan gezamenlijk bewerkt en uitgevoerd - pakt verrassend uit. Liedjes van Lameirinhas krijgen in drie- en soms vierstemmige uitvoering (als ook bassist Antonio Lameirinhas een partijtje mee zingt) een glans die herinneringen oproept aan het tijdperk van Crosby, Stills, Nash & Young en de vroege Eagles. Vooral Laverman maakt indruk met de trefzekerheid waarmee ze soms vrij improviserend op de anderen reageert. Tijdens de eerste set lijkt Roy daardoor enigszins overvleugeld te worden; hij is als vocalist beperkter dan zijn collega's. Maar na de pauze weet hij de zaal in te pakken.
Speciaal voor Fado Blue schreef Laverman een tekst die door de twee anderen beurtelings van noten werd voorzien. Als eerst Geen heimwee 2 wordt uitgevoerd, op muziek van Lameirinhas, heb je te doen met JanWillem Roy. Hoe moet die deze complexe en toch aanstekelijke compositie evenaren, laat staan overtreffen? Maar als bij wijze van finale versie 1 (die van Roy) weerklinkt, blijkt die te staan als een huis: Minder geraffineerd wellicht, maar qua emotionele diepgang minstens gelijkwaardig.
Als begeleidingsband fungeert het vaste ensemble van Lameirinhas met pianist Juan Pablo Dobal als spil. Een verstandige keuze, want een gelegenheidscombinatie uit de groepen van de singersongwriters had de onderneming een stuk hachelijker gemaakt.