naar Fred RootveldDeze pagina is bijgewerkt op
Nieuwsblad
van het noorden
29 oktober 1988
opgegaan in het Dagblad van het Noorden
‘Die Jantje Koopmans heb
ik van de straat geraapt’Fred Rootveld (40) uit het Twentse dorpje Bornerbroek is van alles tegelijk. Musicus, tekstdichter, componist, schrijver van kinderverhalen, platenproducer, opnametechnicus, hoezenontwerper, fotograaf, plateninpakker, platenplugger, organisator van Drenthe en Twente Plat-tournees, de grote man achter de successen van Jantje Koopmans, echtgenoot en vader van twee kinderen. Hij heeft een opleiding aan het Twents Conservatorium in Enschede met vrucht afgesloten, maar sindsdien doet zelfs de mooiste klassieke muziek hem bijna niets meer. Fred Rootfeld heeft hart en ziel verpand aan Het Nederlandstalige lied, dat bij vooral associeert met Gezelligheid. Aan uiterlijk vertoon hoeft hij lak, zijn opnamestudio is gevestigd in een voormalige paardenstal, waar zijn volbloed Drentse vrouw Angie elke middag tegen twaalf uur warm eten staat klaar te maken voor iedereen die maar trek heeft. Ook de verslaggever wordt geacht een vorkje mee te prikken. Angie schept de borden vol, oma Rootveld die op hetzelfde erf woont en aldoor Airdale-terriers fokt, prijst de kwaliteit van de groentesoepen. Fred zit zich blij te maken over een Belgische order voor zijn nieuwste ontdekking Han Wellerdieck, ‘De Nederlandse Julio Iglesias'.
Alleen al de plek waar Fred Roofveld woont en werkt, waar hij zijn liedjes schrijft en zijn elpees en cd's opneemt, bewijst hoezeer Rootveld een dwarsligger is. Je kunt er alleen maar komen als je vanuit Almelo de adembenemend mooie route volgt die naar het Nijreesbos leidt. Een zandpad voert naar akkers met manshoge maïsplanten en een herfstig loofbos. Op een open plek in het bos, waar je alleen stilte hoort, blijkt zich de paardenstal van Ivory Tower Records te bevinden. De sfeer is er puur agrarisch en doet in niets denken aan het kleffe en hijgerige Hilversumse discjockeywereldje. ‘Toen ik hiermee begon, kon ik twee dingen doen’, verklaart Fred Rootveld zijn keuze ‘Concurreren tegen de hele grote platenmaatschappijen of mijn eigen koers varen. Ik heb voor dat laatste gekozen en tot nu toe gaat het goed. We hebben een paar miljoen platen verkocht vanuit deze stal en we kunnen ervan leven. En met dat Gooise wereldje hebben we, op wat platenpluggerij na, niks te maken’.Jubilea
Straks, in februari, is Fred Rootveld vijftien jaar platenproducer. En dezer dagen is er een ander jubileumachtig feit, want zojuist is de tiende Drenthe Plat langspeelplaat uitgekomen. De buitenstaander verwacht dat de door Fred en Angie Rootveld bestreken amusementssector erg overzichtelijk is, maar daarin vergist hij zich. Alleen al in de Plat-reeks, humor en liedjes dus in dialect, zijn tweehonderd verschillende lp's opgenomen. Groningen Plat was de eerste, Drenthe Plat nummer tien is de jongste en daar tussenin heeft Ivory Tower Records Plat-platen gemaakt voor doelgroepen als Nijmegen, Achterhoek, Twente, Liemers, Langstraat, Brabant, Limburg, Friesland, West-Friesland enzovoort. Wijlen Theo Koomen heeft nog eens een langspeelplaat bij Fred Rootveld opgenomen en wie daarin is geïnteresseerd kan in Bornerbroek ook originele opnamen van Johannes de Heer bestellen. Of van het duo Dinie en Wim, Wietse van der Heide, de Sjawi's (‘winnaars van de Pats Boem Show’, verduidelijkt Fred Rootveld) en Mien Oostvogels (‘Vergeet mij niet’ heet die plaat). Absolute topper uit Rootvelds stal (eindelijk kan dit overdrachtelijk bedoelde woord ook letterlijk worden genomen -hk) is natuurlijk Jantje Koopmans, de al wat bejaarde zanger van het Levenslied, die ook bekend is door het dragen van een strohoed.
Jantje en het echtpaar Rootveld hebben veel geld verdiend, maar helaas, na negen jaar van innige samenwerking, resulterend in drie gouden langspeelplaten en een gouden single, is Jantje Koopmans gezwicht voor een aanbod van producer Eddy Ouwens. ‘Zo maar ineens kreeg ik een telefoontje van Jantje’, zegt Fred Rootveld, terwijl de emoties weer oplaaien. ‘Hij kwam niet terug, zei hij. En dat in een periode die de moeilijkste uit ons leven was. Wat die Jantje Koopmans heeft gedaan, dat is de meest walgelijke secretenstreek die mij ooit is geleverd. Dat-ie weg is gegaan, is nog daar aan toe, maar dat-ie naar de bladen is gestapt en daar heeft gezegd dat-ie niet genoeg geld bij mij had verdiend, dat vond ik smerig. Die man zat op de top van zijn populariteit op een half miljoen gulden per jaar, schat ik. Te weinig geld, zei-die. Nou, als dat zo was en ik heette Jantje Koopmans, dan zou ik direct een advocaat naar Bomerbroek sturen. Maar dat is dus niet gebeurd.Meubelzaakje
De opkomst van Jantje ('Rode Rozen') Koopmans blijkt alles te maken hebben met Fred Rootvelds specialiteit, de Plat-platen. ‘Ik heb Jantje van de straat opgeraapt. Van huis uit is hij een regionale artiest, maar hij trad niet meer op. Hij had een meubelzaakje in Waspik. Ik kreeg zijn naam door toen ik artiesten zocht voor de Langstraat Plat-elpee. We hebben er vijf verschillende van gemaakt, maar daar is Jantje Koopmans natuurlijk niet echt mee doorgebroken. Hij had een liedje, dat heette Den echten Duivenboer. Dat werd de A-kant van een single die hij hier bij ons heeft opgenomen. De B-kant werd Rode Rozen. Dat nummer ging al gauw nog harder lopen dan Den Echten Duivenboer. Sindsdien kon Jantje niet meer stuk. Hij heeft gigantisch verdiend, honderdduizenden platen hebben we van hem verkocht. Jantje was hier kind aan huis. Waar jij nou zit, daar zat hij ook warm te eten. En ineens dat telefoontje. Meneer kon ergens anders meer verdienen. Weggekocht door meneer Ouwens die dus absoluut niets begrijpt van het Nederlandstalige lied. Wij lieten Jantje over gezellige, herkenbare dingen zingen. Maar bij Ouwens moet Jantje Koopmans het over roken hebben, dat zo slecht is voor de mensen. Dat je daar vlekken van op je longen kunt krijgen en bruine vingers en zo. Maar daar willen zijn fans helemaal niet mee geconfronteerd worden. Nou, Jantje heeft het geweten. Sinds hij bij Ouwens zit, heeft-ie nooit meer in de hitlijsten gestaan. En als je me vraagt: vind je dat erg, dan zeg ik: nou, eh, nee. Nu we toch aan het roddelen zijn wil Fred Rootveld ook nog wel even onthullen dat Jantje Koopmans imago van gulle gever al lang niet meer op waarheid berustte. ‘Vroeger, toen Jantje nog dat meubelzaakje had, gaf hij ontzettend veel weg. Dat imago hebben we natuurlijk in stand gehouden en verder uitgebouwd toen hij als artiest was doorgebroken. Terwijl hij vanaf dat moment geen cent meer heeft weggegeven, zoals hij zelf diverse keren heeft toegegeven. Jantje is nu bezig met zijn afscheidstournee. Net Heintje Davids dus. Maar ik denk niet dat hij echt afscheid wil nemen. Daar ken ik hem te goed voor. Ik kende hem zelfs beter dan dat ik mijn eigen vader ooit heb gekend’.
Ruiten Drie
Fred Rootveld is geen raszuivere Twentenaar. Hij is het kind van de op het eerste oog nogal grappige combinatie van een Sallandse boerendochter en een Amsterdamse journalist. Freds vader werkte eerst voor de Twentse edities van het Parool en Het Vrije Volk en was vervolgens de oprichter van het in Almelo en omgeving zeer bekende huis aan huisblad Ruiten Drie. Als jonge broek reeds had Fred Rootveld een meer dan normale belangstelling voor populaire muziek. Hij werd lid van een popgroep, verdiende al jong zijn brood met muziek en ging later naar het Twents Conservatorium in Enschede, hoofdvak gitaar. Het klinkt waarschijnlijk nogal vreemd, maar Fred Rootveld, afgestudeerd aan het conservatorium, kan niet echt warm lopen voor Bach, Beethoven of Brahms. Een stukje operettemuziek, ach, dat gaat er nog wel in, maar Handel, Haydn of Hindemith, nee, liever niet. Hoe het komt? Hij heeft geen idee. ‘Ik heb tijdens mijn opleiding natuurlijk van alles gespeeld. Maar na mijn eindexamen heb ik geen klassiek muziekboek meer ingekeken. Klassieke muziek, op een paar uitzonderingen na, spreekt me niet aan. Ik vind dat zelf ook wel een beetje raar, maar ja, wat doe je eraan? Lichte muziek, dat is voor mij vermaak en klassieke muziek niet’. Daarentegen springt het muzikale hart van Fred Rootveld op als hij een goed Nederlandstalig liedje hoort. Waarom is Nederlandstalig zo belangrijk? ‘Dat Nederlands associeer ik met gezelligheid. Met vermaak. En met nostalgie. Het is eigen. Het is van ons. En we , begrijpen het tenminste. Want lang niet alle Nederlanders verstaan Engels. Ze willen toch. graag horen wat er nou precies ~ gezongen wordt. Dat geldt allemaal nog in versterkte mate voor de liedjes in dialect Dat staat, streekgebonden natuurlijk, nog weer dichter bij de mensen. Daarom is het ook zo populair. Of het nou Drenthe Plat is, of Twente Plat, daar krijg je volle zalen mee, daar verkoop je platen op. Nou weet ik wel dat er een heleboel mensen zijn die niks van Nederlandstalig moeten hebben en al helemaal niet van liedjes in het dialect. Die zouden eens moeten komen luisteren als we ergens in Drenthe een Plat-avond hebben. Dan zitten de mensen van acht tot kwart over elf op het puntje van hun stoel van plezier. Weet je wat ik tegen al die critici zou willen zeggen, zoals de Drentse dichteres Marga Kool, die zo denigrerend doen over ons genre? Dat het ook een kunst is om gewoon lol te maken met elkaar. Zonder problemen en nog ongesubsidieerd ook’, schampert Fred Rootveld die elke keer weer een beetje boos wordt als hij denkt aan het gesprek tussen Marga Kool en de humorist Laamert van Zweel. ‘Die mevrouw Kool vroeg aan Laamert of hij het niet vreselijk vond dat hij met die domme moppentappers op pad moest. Als reactie daarop lees ik nu tijdens de Drenthe Plat-avonden ook gedichten voor. Om het cultureel verantwoord te maken heb ik me zelfs een boerenpak aangeschaft. Echte Drentse cultuur wordt dat, laat Marga Kool maar oppassen, want er is nu echte concurrentie. Met gepaste trots laat Fred Rootveld het belangrijkste deel van de voormalige paardenstal zien, de opnamestudio. Aan de ene kant zitten de musici en de zanger(s), aan de andere kant staat de opnameapparatuur. Zoals bijvoorbeeld een mengtafel die 400.000 gulden heeft gekost en een recorder van een kwart miljoen. Alles met elkaar heeft Fred Rootveld meer dan een miljoen gulden in zijn studio gestoken, waarmee dan gelijk een antwoord is gegeven op de vraag wat hij met de winst heeft gedaan die hij bijvoorbeeld heeft gemaakt op zijn belangrijkste produkten tot nu toe: de platen van Jantje Koopmans.
Pieteröliekar
Ivory Tower Records in Bomerbroek, genoemd naar de zogenaamde ivoren toren waarin een artiest (zei ooit een conservatoriumdocent tegen Fred) zich bevindt, heeft meer hits gemaakt. Wie herinnert zich niet de legendarische Drentse Pieteröliekar van het Börker Trio? ‘Dat is echt een gigantisch nummer geweest en nog steeds eigenlijk. Daar hebben we 50.000 singles van verkocht. Dat werd en dat wordt zelfs gespeeld op het carnaval in Brabant en Limburg. Nou, dat wil wel wat zeggen. Het is langzamerhand een soort alternatief Drents volkslied geworden. Als wij dat als afsluiting van de Drenthe Plat-avonden zingen, gaat iedereen staan. Dan gebeurt er wat in zo’n zaal wat ik niet kan verklaren. Het is net of het ineens andere mensen zijn. Hoe dat komt, wat nou precies de mensen raakt, als ik dat wist zou ik nu schatrijk zijn.
Fred en Angie Rootveld houden gewoon hun sweatshirt aan als de fotograaf zijn werk doet. Geen dure jasjes of glimjurken. En ze hebben er geen bezwaar tegen te worden gefotografeerd tussen de rommel rond de voormalige paardenstal. ‘De mensen mogen best zien dat het hier een beetje een troep is’, lacht Fred, ‘als je maar duidelijk maakt wat we hier binnen doen. De fotosessie wordt even onderbroken want Angie moet naar binnen om te bellen over de positie die Han Wellerdieck - de Nederlandse Julio Iglesias - inneemt op de lijst van de Nederlandstalige top 20. Met het Nederlandstalige nummer Je t'aime blijkt Wellerdieck op de derde plaats te staan. Dat feit stemt Fred en Angie zeer blij. ‘We zijn Jantje Koopmans kwijt, maar Han Wellerdieck, let op mijn woorden’, zegt Fred Rootveld wervend, ‘die is nu al een hele grote, maar hij wordt echt heel gigantisch’.Henk Kuipers
naar Fred Rootveld