maandag 23 januari 2006 |
De Stentor op het web |
Willem Wilmink Trein
Openbaar vervoerbedrijf Syntus heeft zaterdagochtend de trein 'Willem Wilmink' in gebruik genomen. De weduwe van Wilmink en haar kleinzoon hebben de naam van de schrijver op de trein onthuld. In de trein hangen portretten en een biografie van de in 2003 overleden schrijver. Jammer is natuurlijk dat deze trein dus nooit aankomt/vertrekt in de geboortestad van Wilmink. Immers, de laatste periode van zijn leven woonde hij weer in zijn geboortestad, in de Javastraat. De stad waarover hij in het gedicht Textielstad schreef:
Het is het eindpunt van de trein, bijna geen mens hoeft er te zijn, bijna geen hond gaat zover mee: Enschede.
In de Willem Wilmink-trein naar Oldenzaal
Van een onzer verslaggevers
ZUTPHEN - Er bestaat sinds zaterdag een Willem Wilmink-trein. Weduwe Wobke Wilmink en kleinkinderen Sam en Joosje van de dichter/schrijver namen de trein in gebruik. ‘Hij staat een beetje symbool voor het leven van Willem. De trein riep bij hem altijd een gevoel van weemoed en heimwee op.’.
Syntus wil zich in Oost-Nederland graag profileren als regionale vervoersonderneming. Vandaar dat al 21 treinstellen de naam van een bekende streekgenoot hebben, zoals Achterhoekers Bennie Jolink en Boh Foi Toch. Twente ontbrak in dat lijstje, maar daar is nu verandering in gekomen. En de bedoeling is om ook de laatste twee treinstellen te vernoemen naar bekende Tukkers. ‘We krijgen er veel reacties op van reizigers. Die vinden het leuk om in de trein iets van een beroemde streekgenoot te lezen’, weet directeur algemeen Rob Koelemeijer van Syntus.
Wilmink kwam als absolute nummer één uit de bus bij een door Syntus zelf georganiseerde enquête in Twente. Het bedrijf wilde weten naar wie het publiek een trein vernoemd wilde hebben. Maar omgekeerd heeft de woordkunstenaar ook veel met treinen gehad. Niet alleen maakte hij er veel en graag gebruik van, hij haalde er ook zijn inspiratie uit voor zijn gedichten en verhalen. Wobke Wilmink herinnert zich dat nog goed. ‘Hij vond het heerlijk om op het perron te staan en treinen te zien wegrijden. Het maakte een weemoedig gevoel bij hem los. Toen hij net op kamers woonde in Amsterdam, ging hij vaak naar het station Amstel. Als hij de trein uit Enschede zag, kreeg hij meteen heimwee. Willem heeft eigenlijk altijd last van heimwee gehad. Dus die trein staat een beetje symbool voor zijn leven.’
Zaterdag mocht kleinzoon Sam (vijf jaar en ook gek op het spoor) zijn oma helpen om de Willem Wilmink-trein ten doop te houden op station Oldenzaal. Dat gebeurde met veel muziek aan boord. Binnen stond een tafeltje met een pakje sigaretten en een Duvel, de favoriete kroegattributen van Wilmink. Vlakbij de machinist hing ook een portret van de Enschedeër met een passend gedicht. Dat zal nog door menig reiziger op het traject Oldenzaal-Zutphen gelezen worden. Wobke Wilmink: ‘In de andere vernoemde treinen hangen biografieën. Maar dat wilde ik niet.’
