Troast

Een frontsoldaot die vecht, vur volk en vaoderlaand
En plots dan sloat de onheil toe
Ut raokt un heule naotie, en staot breed in de kraant
Ge wilt wa doen, mar he wit nie hoe

Mar ut zal nie mir veraandere, ge droait ut nie mir trug
Wa bleft, is de herinnering
En die koesterde mee wermte, die vraogt mar om een ding
Un plekske da ge zelluf geve mag

Un jungske van un jaor of tien, un fietske zonder licht
Nog nie bewust van ut gevaor
In twee seconden weggerukt, un heul gezin ontwricht
Dan weegt d'un acceptaotie zwaor

Naor verluid, zaat de chauffeur onder invloed achter ut stuur
Nou dan zen de druive van de gramschap wel heul erg zuur!

Mar ut zal nie mir veraandere, ge droait ut nie mir trug
Wa bleft, is de herinnering
En die koesterde mee wermte, die vraogt mar om een ding
Un plekske da ge zelluf geve mag

Un voetballer fel in ut spel, komt er soms heul hard in
Un botsing wordt um dan fataol
Nou rijdt tie in un rolstoel rond, verlamd tot aon zun kin
De groatste troast is dan te schraol

Mar ut zal nie mir veraandere, ge droait ut nie mir trug
Wa bleft, is de herinnering
En die koesterde mee wermte, die vraogt mar om een ding
Un plekske da ge zelluf geve mag

Tekst en muziek: Wil Nelemans

naar Wil Nelemans

Deze pagina is bijgewerkt op