Durske ùìt duzend

`n Durske ùìt duzend, is `t wefke van Wouter,
mi òògen as lempkes en haoren as stroi.
Mar amper zo gròòt as `nne flinke kabouter;
mar stérk as `n perd en zo vlug as `n vloi.
Ze wit rond 't huis, hil 't boeltje te regelen,
zo klèèn as ze is, van d'n duvel nie bang.
En die ze nie mag, wit ze bùìten te kegelen,
zo brèèd as ie is, of dik twee mèèter lang.

Durskes as die, veinde gij zòmar nie,
zò'n spil waor alles um dréit.
Durskes as die, veinde nooit een-twee-drie,
ze zen zò dik nie gezéid.

Ze voeiert de verkes, de beren en biggen
en borstelt ze blinkend, as glinsterend glas.
Ze zurgt da de zeugen goed dreug blèèven liggen
en gaort veur de geiten `t geurigste gras.
Ze hi hart veur de hennen en raopt alle èier,
`t perd krè z'n hooi en z'n haovermeel prompt.
Ze houwdt alles bìj en gin mens die is blijer,
as er bij `n koew `n klèèn kelfke komt.

Nooit heurde den boer of `n keind zich beklaogen.
Ze krèègen volop en op tèèd hun gerief.
Daor zij heur familie op handen zal draogen,
lòòpt hil het gezin as `nne locomotief.
Ze hì veur `t wèrk zò d'r èègen methoden;
maor alles verloopt, zonder een centje pijn.
Zo'n durske ùit duzend, zo'n gift van de goden,
daor moete wel nondejuus zùìnig op zen.

Tekst en muziek: Ruud van der Heijden

naar Ruud van der Heijden

Deze pagina is bijgewerkt op