’t Strömke

(in het dialect van Dinther)

Ik ha ’n heel stil plekske gevonden,
’t waar zo skon en puur natuur.
’t Waar evel ’n heel wijl lopen
Van den harde weg bekant ’n uur.
Ik waar grif muug, toen ik ’t ontdekte:
’n strömke van ’n vaajem breed,
Dè ondiep kabbelde over de keijkes
En ’n sleufke deur ’t landschap sneed.

Ik docht: “Hier komt de muze waojen,
Hier borrelt de inspiraasie op.
’t Watter zingt al, van z’n eigen.
Ik vat m’n pen en ‘k schrèf ’t op!”
Mar mee, dè ik m’n pen wil vatten,
Zie ik ‘n vlinder op ‘ne steen,
’n libelle en ’n watterjuffer,
’ne kikvors en ’n viske en nog een.

En ik zit naor al dè leven te kijken
En ’t watter murmelt en zo meer
En daor zie ik ok ’t schrèverke schrèven
Van Gezelle en onzen lieven Heer.
Ik ben ’n wijltje daor gebleven
ik docht an niks en schrief niks op.
Inspiraasie heb ik gin gekregen,
Wel pijn an m’n kont, toen ston ik op.

Ik ben laotter dè plèkske nog gaon zuuken
Um dieje muze an ’t waojen te zien.
Ik heb ’t nergens meer kunnen veinen,
’t li krek te wijd te weg misschien.
’t Is gedempt of dreuggevallen
Of ik heb dè strömke enkelt gedromd.
Ik moet ’t mar ’s an die muze vraogen
As ik die nog ooit ’s tegenkom.

Tekst: Hans Lakwijk, muziek: Sjef van Rooij

naar Roan Raymakers

Deze pagina is bijgewerkt op