D'N BUUKENTÛIN

Bij oos thûis, nèève d'n hofpad
stong ‘r ne buukentûin.
Hier en daor wa kaol
en hij hong ’n bietje schûin.
Hij beschutten ’t gewas,
dur oos vaoder daor geplaant.
En wook van de gebuure
oan den aandere kaant.

Daor stong ie dan al jaore
en was al flink gegroeid.
Hij wier van tijd tot tijd
dur oos vaoder gesnoeid.
En aaltij ien de lente,
het waor al zo vertrouwd,
hemme de voogeltjes
daorien d’r nest gebouwd.

In de zoomer waore de kreekels
op d’n buukentûin gesteld
En de mulders, ongeziêns,
telden daor d’r geld.
Ad ik schudde mee diejen tûin
dan viêle ze d’r ûit.
Mee ’n draoike aon ’n pwootje
vlooge ze vur mijn ûit.

’n Praotje mee de buure
booven d’n buunkentûin.
Elk hoi z’n êige verhaol.
Ja, ze bakten ’t soms brûin.
Zo stonge ze te kêuvele,
lekker ien de zon
Och as diejen buukentûin
toch ’s praote kon.

Bij oos tûis, nèève den hofpad
stong ‘r ne buukentûin.
En telkes in de baomes
wiere z’n blaoikes brûin.
‘k Woor nog ’t ritsele van ’t blad,
bewooge dur de wiend.
Zeg me toch waor ik vandaog
zo’nne buukentûin nog viend.

Tekst: Adri Hoppenbrouwers - van Erck

van de cd 't Ies ammel wa

naar Adri Hoppenbrouwers

Deze pagina is bijgewerkt op