Jaargang 1, nummer 1, juni 2014 |
Brabants op het web |
COR SWANENBERG
Gerard van Maasakkers
de meest gelauwerde zanger van Brabant
Toen we hoorden dat Gerard van Maasakkers voor de tweede keer de Annie M.G. Schmidtprijs in de wacht had gesleept, was dat aanleiding om naar zijn woonplaats Budel te reizen voor een vraaggesprek.
Op onze vraag om een interview was bijna per kerende post een positief antwoord gekomen. Vanzelfsprekend waren we daar gelukkig mee, want Gerard is buiten kijf een druk bezet man. We zagen hem bij Pauw en Witteman, bij De Wereld Draait Door en op Omroep Brabant. Als je zijn concertagenda van de maand april bekijkt, zie je dat hij maar liefst tien keer op pad moest voor voorstellingen van zijn theatershow Allez. (Overigens stond er acht keer het woord `Uitverkocht' achter.) Het moge duidelijk zijn: het betrof hier een interview met een succesvolle artiest en het voelde als een privilege.
Het was toch al een glorieuze voorjaarsdag. De bermen pronkend met bloeiend koolzaad, fluitenkruid, pinksterbloemen en margrieten deden me aan Pallieter denken.
We arriveerden op de afgesproken tijd in de Kerkstraat, waar de laureaat een mooi huis bewoont met besloten tuin in het hart van het dorp.
Ik werd hartelijk ontvangen door de gastheer en twee vriendelijke honden. Omdat het zo'n aangenaam weer was, zouden we buiten gaan zitten. Op mijn vraag hoe hij in deze Brabantse enclave in Limburg terecht was gekomen, was zijn antwoord: “Door dit huis.”
Terwijl Gerard in de weer was met verse thee, bewonderde ik de inventaris van de tuin. Een idyllisch overlommerde zitplaats onder een bloeiende sneeuwklokjesboom (die deftig Halesia carolina heet), een vijgenboom, een gekortwiekte magnolia, kornoelje, klimop, wilde wingerd en een jonge appelboom (Cox's orange pippins). De lelietjes van dalen geurden volop in de ondergroei tussen vaarns, helleborus, acanthus en schoenlappersplant. Een met taxushaag omgeven tuin die weinig onderhoud vergt.
Gerard, jouw lied ‘Mijn kind’ is verkozen tot beste theaterlied. Voor de tweede keer de Annie M.G. Schmidtprijs. Hoe voelt dat?
Ik werd een maand tevoren gebeld en het drong niet tot me door. De tekst van Peer Wittenbols was al als een verrassing gekomen. Ik had het idee over dit thema eerder bij hem geopperd. Mijn vriend Frank is de vader van een dochter en een zoon en ik ben nu wat zij noemen hun ‘pluspapa’. Dat is eigenlijk wel heel bijzonder... En het is de eerste keer dat Mike Roelofs de muziek componeerde. Het is natuurlijk prachtig.
Jouw winnende lied van vorige keer ‘Zomaar onverwacht’ met zijn gesublimeerde emotie vanwege het afscheid van je vriend Wim was al zo sterk. En ‘Mijn kind’ heeft ook weer zo'n bijzondere tekst: ‘Denkend aan het kind dat ik nooit had...’ ‘Vreemd da ge iemand soms mist die d'r nooit is gewist.’.’
Ondertussen heb jij veel liedjes die zo'n zelfde ontroerend gevoel geven. Ik denk aan ‘Achter de schuur, Liedje van altijd, Koffie, As ge ooit, Ik kom wa later’ en ‘Salve Regina’. Heb je met ‘Hedde efkes’ de kerk vaarwel gezegd? (Lieven Heer, ik vuul 't nie meer...)
Het instituut wel, maar ik heb heel veel aan de kerk gehad... Gevoel voor mystiek, rituelen, theater... Gregoriaans en kunst! Als ik de katholieke kerk niet gekend had, waren mijn melodieën heel anders geweest. Het is zelfs zo dat Salve Regina eigenlijk het eerste lied was dat me een drempel over heeft gebracht en sindsdien weet ik veel meer in welke richting ik werken wil. Toen ik Salve Regina voor een groot publiek zong en iedereen spontaan mee begon te zingen, dacht ik: “God, wat gebeurt me hier nou!?” En ik wist ook meteen dat ik op de goede weg was.
Jij weet de ontroering heel delicaat te vangen in weinig woorden. De tekst maakt de weemoed vaak heel herkenbaar en toegankelijk. Wat is voor jou het belangrijkste? Tekst of melodie?
Ik moet een sleutelzin hebben (die in de strofe of het refrein van een lied terecht kan komen) en een melodie. Als die twee dingen gevonden zijn, kan ik de rest ook.
Ik heb in de voorbereiding van ons gesprek even gekeken op jouw nummers op You tube. Er staan wel zo'n veertig liedjes van jou op internet en het viel me daarbij op dat er zo'n grote bezoekersaantallen bij staan: bij “Hee gaode mee” bijvoorbeeld: 107.168!
Is dat zo? Dat was me onbekend, want ik kijk daar eigenlijk nooit naar. Maar laat ik maar zeggen dat ik daarover verbaasd en blij ben.
Op internet heb ik dus ook je concertagenda bekeken en dan denk ik: Nou, die Gerard moet toch wel een goede fysieke conditie hebben om dat allemaal in topvorm af te werken. Doe jij wat voor je lichamelijke fitness?
Jazeker. Ik werk wel zo'n drie keer in de week aan mijn fysiek en ik wandel graag. Ik werk zelfs met gewichten en het gaat me nog goed af.
Geridderd, Zilveren Tulp, Gouden Harp, Ad de Laatprijs, Hertog Jan, ereburger van Brabant, Jan Naaijkensprijs, Vergulde Klomp, ereburger van Nuenen en nu dus weer de Annie M. G. Schmidtprijs ... Jij moet een heel volle prijzenkast hebben en bent de meest gelauwerde zanger van onze provincie. Op welke prijs ben je het meest trots?
Ja mijn prijzenkast is zo vol dat ik er een aantal naar boven heb gedaan. Maar het meest trots ben ik op Den dwersklippel met het Wit Voetje. Dat is een onderscheiding van de Nuenense carnavalsvereniging voor mensen die tegen gevestigde meningen durven in te gaan. Je zou het een beloning voor positieve ‘dwersheid’ kunnen noemen en dat ik daarvoor ben uitverkoren, vind ik heel raak. (Ja, als hovenierszoon was je denkelijk voorbestemd landschapsarchitect of boomkweker te worden en je wordt zanger.) Trouwens de eer die mij in Valkenswaard in 2007 ten deel is gevallen met een Bloemencorso gebaseerd op mijn liedteksten scoort ook heel hoog. Er is zelfs een dahlia naar me vernoemd! Kleur geel en oud-rose. En er is een prachtig kleurrijk boek bij verschenen: Bloemencorso Valkenswaard ontmoet Gerard van Maasakkers. Ik zal het je straks meegeven. Ik waardeer die uitverkiezingen extra, omdat ik door gewone mensen onderscheiden ben en niet door een of andere commissie.
Jouw taal heeft maar een lichte dialecttoets en toch worden de teksten daardoor heel Brabants. Bijkomend voordeel is dat je overal in het land makkelijk te volgen bent. Ik vind het dan eigenlijk wel vreemd dat je nauwelijks voorstellingen in België hebt.
Ja, dat is zo. Ik denk dat ik voor onze zuiderburen niet Hollands genoeg klink. 'Echte' Hollanders, als Rik de Leeuw, Stef Bos, Thé Lau, Bram Vermeulen zie en hoor je regelmatig op de Belgische radio en TV... Dat ervaren de Belgen misschien als meer bijzonder.
Gerard, je bent een artiest die zijn sporen ruimschoots verdiend heeft. Ik hoorde je op TV zeggen dat je nog niet aan stoppen denkt. Gelukkig! Je bent veel te goed om ermee op te houden... Maar wat zijn je plannen voor de nabije toekomst?
Nou, ik wil niet meer drie, vier keer in de week het land afreizen voor mijn voorstellingen. Ik wil meer thuis en meer in Gent zijn bij Frank. Deze zomer ga ik weer schrijven en misschien moet ik mezelf opnieuw uitvinden ... Het moet allemaal wel oorspronkelijk blijven.
Gerard, veel succes, veel geluk en hartelijk dank. Zeker ook voor het Bloemencorso-boek!
