 |
TRAVERSE |
17 januari 2012 |
Dé Weekkrant op internet |
Strijd om Narrenkap is goed begonnen
HELMOND - Zaterdagavond stonden vier van de twaalf kletsers in de ton, die de onderlinge strijd aangaan om de titel van de ‘De Zilveren Narrenkap’ van de Keiebijters. De amusementsgroepen en de Hofkapel ‘De Klinkers’ zorgden voor de muzikale noot.
> www.keiebijters.nl
> Helmond
De kletser Andre Geldtmeijer (Etten-Leur) verscheen als ‘Octaaf de Pijper’ in de ton. Geheel in de stijl van een doedelzakspeler schreed de wildcardwinnaar door het middenpad naar het podium op zoek naar de bekende ton. In zijn act deed hij heel openhartig een boekje open over zijn leven, als muzikant. Met een aantal vondsten wist hij het publiek te boeien. ‘Je woont nu al zo lang thuis. Wordt het niet eens tijd dat je op jezelf gaat wonen?’. Heel ad rem zei hij tegen zijn moeder: ‘Ja, dat is goed en weldra is zijn moeder vertrokken’. Toch had ‘Octaaf de Pijper’ het even heel moeilijk en zeker toen hij geen noot uit zijn doedelzak geblazen kreeg, waardoor hij het contact met het publiek verloor.
Zijn opvolger uit Groesbeek, Rob van Elst, gooide zijn hele gewicht in de strijd als gynaecoloog. Eenmaal weer op adem gekomen, vertelde hij in een mum van tijd een aantal anekdotes over de geboorte van een aantal personages en grootheden uit de westerse samenleving. Het grootste trauma dat hij opgelopen heeft in zijn carrière, is nog steeds 12.07.2010, de finale van het WK Spanje-Nederland, dat met geen pen te beschrijven was. En dat smaakte naar meer…
Incasseren
Titelverdediger Harry Hens in de rol van ‘De heer Ge van der Geld, belastingambtenaar afdeling incasso’ schetste een aantal herkenbare feiten. Op een interactieve wijze wist hij het publiek, als gedagvaarde, bij een incasso zaak te betrekken. Met spitsvondige en nauw gekozen woordspelingen wist hij het publiek aan zich te binden. Opletten was het geblazen, want veel tijdverlies gunde hij zichzelf niet. Er moet ook geïncasseerd worden.
De laatste kletser die in de ton verscheen, was Ton Brekelmans uit Udenhout. ‘De schonste baby van Brabant’. Met veel mimiek bracht hij de lelijkste en reusachtigste baby van Brabant onder de aandacht. Een wonderkind, want twee van dergelijke baby’s, die vind je niet. En daar waren de meesten het wel over eens.
Gevarieerd amusement
Het amusement was net zo gevarieerd als de kletsers. De Hofkapel ‘De Klinkers’ zette de juiste toon neer en zorgde voor een goede opwarmer met haar klankvolle muziek. De winaars van de schlagerparade ‘Moi gewist’ wisten met het carnavalslied ‘Och ik mekker nie zo gauw’ alle aandacht op zich te vestigen.
De Keiegalmers, die eind 1963 het levenslicht in Helmond zagen, weten zich met hun ‘moedertaal’ goed staande te houden. Het Helmondse dialect is als vanouds en doorspekt met actuele zaken uit hun stad. Met veel overtuiging gezongen en gevatte teksten. De uitslaande brand in het meest markante gebouw van Nederland, ‘t Speelhuis, wisten de Keiegalmers met veel ontzag te brengen. Het lied ‘Huis van spel en theater’ op de melodie van ‘Land van Hoop en Glorie’, is daar een goed voorbeeld van. De groep wist het publiek in beroering te brengen en menigeen moest een traantje wegpinken. Een staande ovatie was het gevolg.
De Helmondse amusementsgroep Zemac zorgde eveneens voor een programma over de ‘Stad Helmond’. Terug in de schoolbanken met ruim dertig leerlingen in de klas werd er gezongen over de reünie van de Jozefschool. Ook de brand in het Speelhuis werd uiteraard bezongen. Het theater, waar menigeen een bezoek aan heeft gebracht.
Mexicaanse vrienden
De laatste amusementsgroep van de avond ‘Hers en Dwers’ is regelmatig op de Keiebijters kletsavonden te zien. Met haar specifieke eigen stijl van optredens, weet de groep, nu als Mexicaanse vrienden, zich te onderscheiden van de andere amusementsgroepen. Harten wist de groep te stelen met hun chanson ‘Nie mi jau, maar jou’. Ook nu weer een collectieve kennismaking met het doen en laten van de Mexicanen.
Met de laatste slotakkoorden van de Hofkapel De Klinkers werd het geheel in stijl afgesloten.