11 februari 2010 |
de Volkskrant op het web |
KRITIEK KORT
Warme liedjes van een vriendelijke theaterreus
CABARET 'Ik ben geen man voor een spandoek', zingt Gerard van Maasakkers in het openingsnummer van zijn voorstelling Deze jongen. De 60-jarige Brabander schreeuwt zijn boodschap niet van de daken, maar zegt het met liedjes: subtiele nummers over kleine en grote gebeurtenissen in zijn eigen leven, met het nodige engagement.
Na zijn dertigjarig jubileum in 2008 heeft Van Maasakkers een half jaar vrij genomen. Om het hoofd leeg te maken en nieuwe liedjes te schrijven. Het resultaat is een album en voorstelling met melodieuze nummers over vriendschap, liefde, zijn jeugd en persoonlijke zorgen.
Vergeleken met zijn jubileumvoorstelling, waarin alle hoogtepunten voorbijkwamen, is deze show iets minder uitbundig van opzet. Niet elk nummer is even raak: sommige liedjes beklijven minder, omdat ze wat eentonig zijn.
Gelukkig komt er nog genoeg moois voorbij. Bijzonder energiek is het nummer Dansen dat hij maakte met een jonge slagwerkgroep uit een sloppenwijk in Rio de Janeiro. Tijdens de première was een deel van de groep aanwezig voor een feestelijk gastoptreden - je zou wensen dat ze er de hele tournee bij zijn.
Hij verstaat de kunst van het verhalen vertellen. In 19 in '68 zingt hij over zijn verlangens als 19-jarige Brabantse jongen. Dat levert een typisch Van Maasakkers-understatement op als: 'Ik wou vrij zijn en met iemand slapen, dat kon alleen in Amsterdam - in Nuenen kwam daar weinig van.
Hij geeft de voorstelling met zijn toelichtingen kleur: bij een liedje over het belang van je geboortegrond vertelt hij over het aangespoelde Iraakse paspoort dat hij vond op een Grieks strand, en wat dat in hem losmaakte.
Van Maasakkers is een vriendelijke theaterreus: een aimabele man die met zijn bescheiden presentatie en warme stem nu ook buiten Brabant succes boekt. Met deze voorstelling zal hij zijn opmars voortzetten.
