24, Jaargang 6, nummer 4, december 2009 |
Brabants op het web |
Joop van den Bremen
Nader beluisterd
Hoge nood(t)
bij 'WC Experience'
Als 'WC Experience' op dertien augustus om half elf 's avonds in Almkerk het podium betreedt, is het gejuich en gejoel niet van de lucht. De bandleden treden aan in een mengeling van een negentiende-eeuws militair uniform en het galatenue van de plaatselijke fanfare. Daarna wisselen stevige muziek en verkleedpartijen elkaar in hoog tempo af. Een als 'Mega Mindy' vermomd bandlid op klompen krijgt muzikale versterking van vier (Amerikaanse) politieagenten. Het publiek zingt toppers als Pliesie en Maag ik hier roke? luidkeels mee. Tijdens het concert, dat tot ver na twaalven duurt, zorgen zowel de bandleden als het publiek dat de aandacht geen moment verslapt.
Vooraf praat ik met Patrick Marcelissen over verleden en toekomst van 'WC Experience' en over muziek en teksten die hij vooral samen met René van Rooij aanlevert. Marcelissen is nog de enige muzikant die vanaf de oprichting meespeelt. In 1989 startte de band als de 'Sandoelse Vioolrockers'.
“Met zijn tweeën.” vertelt Marcelissen, “Richard Verschuren is er al veertien jaar niet meer bij. We gingen met elkaar stappen en deden veel onzin verkopen. Hij zat op gitaarles in Oosterhout en ik in Raamsdonkveer. We voetbalden al een tijdje met elkaar en toen kwamen we erachter. Ik was aan het crossen met mijn crossfiets en zag hem op de fiets met een gitaar op zijn rug en zei: 'Hé Verschuren, speel jij gitaar?' Hij zei: 'Ja' en ik zeg: 'Dan moeten we een keer afspreken'. Zo is het begonnen eigenlijk, met kletspraat en bestaande liedjes.” Het repertoire groeide en drummer Gino Schipperen sloot zich aan. “In Raamsdonk wilden we wel optreden in oktober 1989. Dat was de eerste keer. Gelijk volle bak in Dorpshuis 'De Haven'. We vroegen 'mogen we hier optreden? en wa kost da?' want we dachten dat we dat zelf moesten betalen. 'Nee joh, dat komt wel goed'. Nou die vent kreeg het bier niet aangesleept. Bij het tweede optreden, kregen we tweehondervijfentwintig gulden. Dat moesten we delen met ons drieën. Dat was toen veel. Daar kon je wel twee avonden van stappen.”
In het West-Brabants
De band zong vanaf het begin in het West-Brabants. “We spraken ook altijd dialect met elkaar.” verklaart Marcelissen. In de loop der jaren veranderde de bezetting wel. In totaal zaten er tien man bij de band. “Die zijn niet weggegaan omdat ze de muziek niet leuk vonden maar omdat het te druk werd.” De huidige bezetting bestaat al enkele jaren: Patrick Marcelissen (gitaar en zang), Peter Jansen (bas), Raymond de Graaf (drums), René van Rooij (toetsen en zang) en Arjan van den Broek (gitaar).
Het vijftal bracht dit jaar een nieuwe cd uit: Hoge nood(t). Het is alweer de twaalfde. Typerend voor WC Experience zijn kolderieke teksten in stevige muziek verpakt. De band zet de luisteraar daarmee vaak op het verkeerde been. De start van een liedtekst zegt niets over de afloop.
De nieuwe schijf bevat enkele sprekende voorbeelden. In Discovery Channel, speelt een onwerkelijke klemtoon door het lied. Prachtig durp is erg misleidend en in de laatste twee woorden van het refrein duikt pas de clou op. Oons Moeder begint als een doorsnee Nederlandstalig liefdesliedje zoals er dertien in een dozijn gaan. Maar na de derde regel verandert het lied van klank en tempo in een ode op Oons Moeder die de onbetwiste kampioen is. “René schreef het nummer. We hadden het er al eens over gehad. Iedereen heeft een moeder per slot van rekening. Het was eerst een polonaise maar een tex-mexnummer leek ons ook wel handig.”
De band blijft inderdaad niet in een stijl hangen. Juist het accordeon zorgt er voor dat niet alles afglijdt naar rockmuziek. “We spelen eigenlijk van alles wat,” beaamt Marcelissen. ”Dat is het mooie. De een houdt van tex-mex de ander van rock, weer een ander van herrie en het voordeel daarvan is dat wij van alles spelen.”
Naast incidentele optredens door het hele land – 'WC Experience' stond dit jaar voor de vierde keer op de 'Zwarte Cross' in Lichtenvoorde – kent de band vaste patronen. “In de periode van november tot maart hebben wij weer een 'vorstverlettoer'. Daar zijn we een jaar of acht geleden mee begonnen in kleine zalen en kroegen van 150 man tot 400 man of zo.” Hoewel die 'akoestische' optredens voor kleine gezelschappen zich meer op muziek richten, willen de mensen daar ook weer feesten. “Als het bier door de lucht vliegt, is dat niet altijd prettig,” weet Marcelissen.
Het repertoire van 'WC Experience' verschuift steeds meer van covers naar eigen werk. “Dat groeit” constateert Marcelissen. “Als je veel muziek hoort en speelt, dan weet je op een gegeven moment hoe dat in elkaar steekt. Dan ga je een tekst schrijven, want zo is het eigenlijk begonnen. Dan ga je daar zelf muziek bij schrijven. Als dat ook lukt, ga je arrangementen maken en dat gaat steeds beter.”
Het arrangement van Ut kan me niks verrekuh kietelt het gehoor. Gitarist Arjan van den Broek creëerde daarmee een opvallend gevarieerde bewerking. “Kijk, we zijn wel een liveband maar toch met minder feest als vroeger. We zijn niet meer hetzelfde als vijftien jaar geleden.”
Hoewel 'WC Experience' altijd wel een feestband zal blijven, denkt Marcelissen toch wel eens stilletjes aan een theatertoer. “Maar, als we het theater ingaan dan moet de muziek perfect zijn. We weten ook nog niet precies hoe dat werkt. Hoe je een theatertoer opzet. Dat is een heel ander wereldje. Ik wil dat graag een keer doen. Maar, als je een keer een accordeonfoutje maakt...., je zit wel in het theater natuurlijk.”
WC Experience
Hoge nood(t)
(Royal Flush PRCD 200952)
