27 november 2006 |
de Volkskrant op het web |
Melancholie bij
Van Maasakkers
Cabaret
Zicht door Gerard van Maasakkers & De Vaste Mannen. In Kleine Komedie, Amsterdam. Tournee.
Gerard van Maasakkers, de bard van Brabant, schrijft al drie decennia liederen in zijn streektaal. Pas de laatste jaren lijkt de zanger uit Nuenen ook buiten Brabant voet aan de grond te krijgen.
Van Maasakkers vorige avondvullende programma Achterland, gemaakt met zijn vaste begeleidingsband De Vaste Mannen was een mooie voorstelling met intieme inkijkjes in het familiealbum van de zanger. Die intimiteit was ook de achilleshiel van de voorstelling. Af en toe kon de bezoeker zich zo ongemakkelijk voelen als een voyeur bij alle gezongen, intieme portretten van onbekende mensen.
In Zicht vormt de intimiteit geen obstakel. De personen die Van Maasakkers dit keer bezingt zijn anoniem of bekend. Zo is het prachtige De zoon van de dominee een ode aan dorpsgenoot Vincent van Gogh.
Als Van Maasakkers zingt, dwarrelt de melancholie door de zaal. Hij zingt over een naar Canada geëmigreerd familielid en over een feestganger die na het feest een ongeluk krijgt, een dwarslaesie oploopt, verliefd wordt op de verpleegster en probeert zijn oude leven weer op te pakken. Het Brabants is misschien niet altijd even verstaanbaar, maar Van Maasakkers woorden komen recht uit het hard, zodat de teksten nauwelijks aan zeggingskracht inboeten.
De Brabantse bard is niettemin een man van het verleden die, als het even kan, teruggrijpt op kleine monumenten uit zijn jeugd: een straat die verandert, een boom die er al decennia staat.
Maar ook de opbouw van de voorstelling lijkt nog uit de vorige eeuw te komen. De muzikale intermezzi van de muzikanten uit zijn begeleidingsband zijn niet meer van deze tijd. Bovendien halen de drum- en gitaarsolo's danig de vaart uit de voorstelling. Het is franje die de zanger misstaat. In de liederen tonen Van Maasakkers en zijn Vaste Mannen hun werkelijke klasse.
