11, Jaargang 3, nummer 3, oktober 2006 |
Brabants op het web |
Joop van den Bremen
Voor u beluisterd
Werk en Bewonder
Bij Brabantse dialectmuziek staat de tekst meestal op de voorgrond. De muziek is slechts de drager van de boodschap. Bij 'Wirreldvolk' ligt dat anders. Daar gaat het om de muziek. Toch koos de band voor Brabants dialect omdat de teksten niet afstandelijk mochten zijn. 'Wirreldvolk' maakt muziek om de mensen te raken. “Ja, daar houd ik van” zegt Chiel van den Boomen, zanger, accordeonist en liedjesmaker. “Dat vind ik zelf ook prettig als dat met mij gebeurt.” Kort geleden verscheen de mini-cd Werk en bewonder, niet te koop in de winkel maar wel bij optredens. In Brabant en daarbuiten kom je de band tegen in theaters, cafés en jeugdclubs. Op de concertlijst staan '013' in Tilburg en 'Lowlands' in Biddinghuizen en dat is best opvallend voor een jong streektaalbandje.
Mierlo en omstreken vormt de bakermat van 'Wirreldvolk'. Chiel van den Boomen en gitarist Marcel Vinken begonnen een paar jaar geleden met het maken van muziek op Brabantse teksten. Dat duo, 'Zieleheil', groeide uit tot de huidige band. De oprichters zijn allebei zesendertig. Basgitarist Rolly Haazen loopt al tegen de veertig maar pianist Arjan Bakermans en drummer Jan van Lieshout zijn nog geen vijfentwintig. Met een gemiddelde leeftijd van eenendertig valt zo’n band op tussen kalende en grijzende Brabantse dialectartiesten.
'Wirreldvolk' was niet echt als dialectband bedoeld volgens Van den Boomen. “Eigenlijk wilden we gewoon een band die lekker vette rockmuziek maakt. Goede stevige muziek met piano en accordeon.”
Toch is bewust voor dialect gekozen want de muziek en de teksten moesten dichtbij staan: “Ik praat Brabants tegen mijn vrienden en tegen de mensen hier in de streek. Dat is de taal waar ik mij het beste in kan uiten. Ik wilde geen clichéteksten.
Nederlanders kennen het Engels niet goed genoeg om daar echte poëtische teksten in te maken en voor Nederlands voelde ik nie zo veul. Wij hebben ook in Engelstalige bandjes gezeten. Ik heb Engelse teksten geschreven maar op de een of andere manier blijf je dan toch in een beperkt vocabulaire hangen. Wij zijn geen Engelsen en als je nou echt iets moois wilt zeggen in het Engels dan kan dat niet. Als Engelsen zelf teksten schrijven dan zijn die veel mooier. Ik wilde geen quasi-poëzie maken. Ik wilde gewoon niet te moeilijk, rechtdoorzee. Proberen het mooi te verwoorden, simpel maar duidelijk. Mensen proberen te raken.”
De liedjes van Wirreldvolk staan inderdaad dichtbij. Ze bezingen herkenbare gevoelens als Melancholie en de spanning tussen het dorp en de stad. Ze gaan over concrete zaken, de miskende stroper Lowieke uit Mierlo, het dorp waar zich het Centrum van de Wirreld bevindt. Ze tonen betrokkenheid en leveren stof tot nadenken zoals in het eigentijdse Asiel.
“… Op zoek nor geburgenheid in een deurp dè mij dè al gift sinds ik kruipe, denke, zuipe, frète en laupe ken. Worum an hun dan nie? …”
Met volle overtuiging schrijft Chiel van den Boomen zijn teksten die niet bij de cd zijn ingesloten maar wel op de website te vinden zijn. Hij draagt ze uit in een geheel eigen, indringende stijl en maakt de muziek erbij. Toch ziet de bescheiden animator zichzelf het liefst als onderdeel van de band.
“Ik kan wel alleen op het podium gaan staan maar dan was er absoluut geen 'Wirreldvolk'.” Hij vindt zichzelf ook geen groot muzikant: “Ik speel een paar akkoorden piano maar als ik die achter elkaar heb gezet, dan maakt onze pianist daar een kleurrijk geheel van.”
Vol kleur is de muziek zeker want door de mengeling van gitaren en accordeon krijgt de rock- folk- en bluesmuziek een geheel eigen karakter. Daarbij worden sommige passages door de piano welhaast symfonisch aangedikt.
“De plaat van John Cougar Mellencamp, The Lonesome Jubilee, is een belangrijke inspiratiebron geweest. Als die er niet was geweest dan hadden we deze muziek waarschijnlijk niet gehad”, verzekert Van den Boomen. “En natuurlijk de piano, die wilden we pertinent. Onze gitarist heeft een arsenaal aan echte, oude gitaren; een mooie authentieke Gibson en Fender Telecasters en zo. We wilden die gitaren maar ook een mooie piano omdat het lekker sprankelt. Als je die piano wegdenkt dan is het weer zo’n standaard rockbandje dat op elke straathoek kan staan. Met alle respect overigens, maar daar zijn er duizenden van. Wij wilden net iets anders. Wij wilden ons onderscheiden. Wij wilden een piano en wij wilden er een accordeon bij. Klaar!”
Ondanks het jonge imago van de band en zijn muziek straalt de cd-hoes van 'Wirreldvolk', Werk en bewonder, nostalgie uit met authentieke foto’s uit de vijftiger jaren.
“Die negatieven had mijn moeder liggen. Ik heb ze aan de andere jongens laten zien en die vonden dat allemaal hartstikke mooi. Het is zoals die muziek is, recht door zee en niet te moeilijk. We hebben er niks aan gedaan. De sepiakleur komt van de negatieven en de foto’s zijn precies zoals ze zijn. Dat is ook de link met die muziek. Duidelijk en eenvoudig, wars van opsmuk en pretenties.”
Wirreldvolk, Werk en bewonder
Eigen uitgave
(www.wirreldvolk.nl)
