6 juli 2005 |
Provinciale Zeeuwse Courant op het web |
Muziek moet levensecht zijn
Na vier albums in het Engels nam Jan Willem Roy een cd op in zijn moedertaal. In het Brabants dus. Een meer dan opmerkelijke stap voor een singer songwriter die met zijn Americana 'made in Holland' internationaal lof oogst.
Het album Laagstraat 443 werd vernoemd naar het adres van de thuisstudio in Eindhoven. Vrijdagavond presenteert Roy een groot deel van het album tijdens het Vlissingse Straatfestival. Het was bijna een thuismatch geweest voor de Brabander die echter nog steeds in Amsterdam woont. Jan Willem Roy heeft iets met Zeeland. Met Walcheren in het bijzonder. Hij komt er graag. „Het is een vlak, mooi land dat in alle jaargetijden zijn schoonheid toont. En de mensen zijn direct, minder flamboyant. Daar houd ik van."
Bijna verhuisde de Brabander van Amsterdam naar Vlissingen. De koop van een appartement in Paauwenburg ging op het laatste moment niet door. Het hoe en waarom beschrijft hij in het lied 'Naar Zeeland', een van de twaalf Nederlandstalige nummers op de nieuwste cd Laagstraat 443. „De ommezwaai van het Engels naar het Brabants is een proces geweest. Gerard van Maasakkers heeft daarin een rol gespeeld. Zo'n tien jaar geleden al zei Gerard in een radioprogramma dat ik in mijn eigen taal moest gaan zingen. Dat is net iets swingender. Later ben ik duetten met Gerard gaan doen. En vorig jaar had ik zoveel muziek klaar terwijl net mijn nieuwste album Kitchen table blues uit was. Ik wilde niet wachten. De taal is toen veranderd, niet mijn muzikale concept. De totstandkoming van het album is wel anders verlopen. Mijn liedjes ontstaan normaliter met de gitaar op schoot. Dan rollen de melodieën er uit. Voor Laagstraat 443 heb ik eerst de teksten geschreven en daar later melodieën op los gelaten. Soms heb ik die muziek moeten aanpassen, zodat ik de tekst er in kwijt kon. Het zijn ook geen standaardteksten. Ze rijmen niet allemaal en zo nu en dan repeteren zinnen of zinsdelen. Dan is het net een talking blues. Het schrijven in het Nederlands is anders dan in het Engels. Wat je wilt zeggen, is er direct. In het Engels moet je toch altijd die vertaalslag maken, tenminste ik wel. Dan 'lieg' je wel eens een beetje. Er zitten autobiografische aspecten in de songs, maar het is niet autobiografisch in zijn geheel. Kitchen table blues was een echt persoonlijk album. Deze plaat gaat veel minder over mezelf. Het gaat over dingen die ik zie of die zouden kunnen gebeuren. Muziek moet voor mij levensecht zijn.
Laagstraat 433 is heel simpel gehouden. Het is grotendeels live opgenomen en alles wat er niet bij hoefde is weggelaten. Het had makkelijker grootser over kunnen komen, maar dat wil ik niet. Die directheid en grilligheid staan voorop. Ik vind het zelf een positief album en opti-mistisch." Het zingen in de eigen taal is geen modegril; nostalgische bui of een eenmalige ingeving van Jan Willem Roy. ,,Ik denk dat er een vervolg komt. Ik ben nu al weer bezig met thema's in het Nederlands. Maar of dat gelijk een volgende plaat wordt? Ik kan me niet voorstellen nooit meer in het Engels te zingen. Over een paar maanden kijk ik wel hoe we verder gaan. Dat hangt af van wat ik er mee wil en is niet afhankelijk van succes of roem. Een tweetalig album zie ik niet zitten. Die mix slaat niet aan volgens mij. In de theatertoernee - en op het Straatfestival - doen we dat wel. Een blok Nederlands, Engels en weer Nederlands. Live komt dat anders over. Ik koppel als het ware de smartlap aan de tearjerker, maar het gevoel blijft het zelfde!"
