Tijdschrift voor folk en volksmuziek |
Janviool nr.27, december 1979 |
BERT DIEDEREN
AUD NUETS
(EIGEN BEHEER)
Uit Valkenburg afkomstig is Bert Diederen, Limburgs `minstreel'. Van het woord minstreel word ik altijd, net als van het woord troubadour, niet goed. Dat vooroordeel heb ik na het beluisteren van de plaat Aud Nuets - wat `oud nieuws' betekent - terzijde geschoven, want Bert Diederen heeft met deze in eigen beheer uitgebrachte plaat een aardig en interessant produkt afgeleverd. Er staan in totaal acht nummers op, merendeels balladen, waarvan de teksten geschreven zijn door de Paul Latour, op basis van de door de Maastrichtse dichter Pierre Kemp verzamelde oude Limburgse verhalen. Als zodanig is het de eerste van de vele platen die in het Limburgs verschijnen, die duidelijk op een stukje traditionele Limburgse folklore teruggrijpt, al zijn de liedjes dan ook niet traditioneel. Ze klinken overigens wel zo, en ook de instrumentatie - gitaar, accordeon, hobo, soms aangevuld met bas en drums - sluit duidelijk bij het folkidioom aan, evenals de arrangementen. Het zit allemaal prima in elkaar en Bert Diederen zelf heeft een erg prettige stem en is een goed gitarist. Ook de opbouw van de plaat is goed; vlotte meezingers, afgewisseld door fraaie lange balladen. Ik vind deze plaat zeker op hetzelfde hoge niveau staat als die van Gerard van Maasakkers, alleen is hier de taal minder toegankelijk.
Met die taal is iets bijzonders aan de hand: alle liedjes zijn namelijk geschreven in het `Maaslands', een eigen Limburgse taal die door Paul Latour is ontwikkeld. In de liedjes komen uitsluitend woorden en uitdrukkingen voor die van origine Limburgs zijn. Paul Latour licht toe: "Maasland (= Limburg van Tienen tot Solingen) heeft, net als elke andere bedreigde taalgroep (Friezen, Basken en vele andere) een EIGEN standaardtaal nodig, als waardig opvolger van de nu uitstervende dialecten". Deze taal heeft ook een heel eigen spelling. De eerste zin van het eerste liedje bijvoorbeeld: "Aud nuets töunt dehks, gäht bicroehmpild" (oud nieuws heeft vaak iets verrimpelds). Gelukkig staan de vertalingen wel op de hoes.
Hier krijg ik toch een beetje de kriebels. Ik ben ook voorstander van het in stand houden van dialecten, omdat daarmee een stukje eigen kultuur bewaard blijft. Maar dit Maaslands, behalve dat ik het persoonlijk gekunsteld en een tikje maniakaal vind, riekt mij toch teveel naar nationalistische 'volkseigen' toestanden, en op dat moment haak ik uitdrukkelijk af. Dus: een goede plaat van een goede 'minsteel', maar volgende keer maar liever gewoon in het Limburgs.
JAN ERIK GRUNVELD
