27 januari 2015 |
De Limburger op het web |
De Johnny Cash van Mestreech
Zijn stem is bekend van carnavalshits als Tant Neske en Mèt de dikke sjiem veurop. Gisteren werd een hommage gebracht aan muzikant Willy Vrijhoeven. Hij blijft er nuchter onder. „Diep in mijn hart denk ik wel eens: jongens wat een ambras. Ik heb gewoon mijn werk gedaan.”
Door Vikkie Bartholomeus
Maar Willy Vrijhoeven (77) vindt het tegelijk ook eervol dat er in het propvolle bluescafé Duke een hommage aan hem wordt gegeven. Hij mag dan geen bekende verschijning zijn, zijn stem is in Maastricht beroemd. Benn Stegerman: „Warm, vol, een echte ‘levensstem’. Ik wilde daar een gezicht bij zien.” Stegerman is met VV De Witte Ballons initiatiefnemer van de hommage aan Willy Vrijhoeven.
Eerder al werd eenzelfde eer gegund aan Thei Menten en Pie Bex. In bescheiden oplage werd zondag een boekje gepresenteerd met de cd Willy’s Boonte Störrem. Vrijhoeven startte als trompettist, maar hij was helemaal knatschgek op de moneka. Hoe hij het instrument moest bespelen, leerde hij zichzelf. Met tips van ‘de vogel’ Menten en andere leermeesters. „Elke vrije minuut oefenen. Doorbijten.”
Het eerste orkest waar hij accordeon speelde was Vox Humana, met de Zangeres Zonder Naam. „Ik werd gevraagd door haar broer en was met stomheid geslagen. Was ik zo goed?” Ongeveer vier jaar werkte hij met de zangeres, over wie hij vol lof is. „Een vakvrouw met een stem van glas.”
Daarna lonkte nieuw avontuur. „Ik wilde rock ’n roll. De muziek van Vox Humana was goed maar ouderwets.” Vrijhoeven speelde in orkesten als de Tivoli’s, de Kithara’s, ging zelfs een tijdje solo als ‘Blonde Willem’. De moneka werd vervangen door een accordeon in tafelmodel en daarna een orgel. Met de Tivoli’s had hij in 1964 een bijzonder optreden; pro deo in de gevangenis aan de Minderbroedersberg.
Hij weet nog goed dat hij op de streng beveiligde binnenplaats met een kwinkslag tegen de gedetineerden zei: „Zo nu zit ik ook vast. Wat gaan we doen? Riep zo’n jongen: speel eens Achter tralies en muren. Toen was het ijs gebroken.” Benn Stegerman: „Willy is eigenlijk de Johnny Cash van Mestreech. Een trendsetter, want Cash speelde pas in 1969 in de gevangenis van San Quentin.” Willy heeft een voorliefde voor populaire muziek en het levenslied. Hij was betrokken bij tal van carnavalsopnames. Want in de muziekscène hadden ze al gauw in de gaten: „Verrek zegk, diech zings lekker”. Zo ging hij in in 1977 met een hele groep naar Londen om de dubbel- lp De Boonte Störrem Raos op te nemen in de Riverside Studio. Hier beschikten ze namelijk over zestiensporen opnameapparatuur. „Door de week in Londen en in het weekend even terug om te werken.”
Vrijhoeven was tot 2001 actief in de muziek. Sinds het ziekbed en overlijden van zijn vrouw Annie nu een jaar geleden, heeft hij zijn moneka niet meer aangeraakt. „Ik heb het ding al vijftig keer uit de koffer gepakt, maar het interesseert met niet meer.” Toch is hij er van overtuigd dat de muziek hem nooit meer loslaat. „Dat geit van zien leve neejt mie eweg.”
