24 oktober 2012 |
Dagblad van het Noorden op het web |
INTERVIEW
ROWWEN HÈZE
Rowwen Hèze: een beetje schemer in zonnige liedjes
• Album Geal eerste studioplaat sinds 2006
Door Frank van den Muijsenberg
America “Zon-maan, dag-nacht, man-vrouw - alles bestaat bij de gratie van het tegenovergestelde.” Filosofische woorden van Jack Poels, zanger, gitarist en liedjesschrijver van Rowwen Hèze. Daarmee typeert hij het wezen van de Limburgse band, een groep die al ruim 25 jaar vrolijkheid en melancholie laat samengaan. Dat gebeurt wederom op Geal, het zeventiende album van de mannen uit America.
De twaalf nieuwe songs hebben opwekkende, meezingbare melodieën en zoals altijd zorgen blazers en de accordeon van Tren van Enckevort voor een uitbundige sfeer. Maar wie dieper graaft bespeurt een beschouwende, poëtische ondertoon.
Poels zingt over een donkere lucht die ‘neervalt’ als ‘n aquarel van zwarte inkt’. Of over opnieuw beginnen en blijven hopen, de mist die wonden heelt en ‘neet mier denke, dat guft kracht’. Elders drijft een bui over en worden scherven geplakt.
“Je kunt Jack niet pakken op een platte tekst”, zegt Van Enckevort, die het album produceerde. Poels slaagt er al een kwart eeuw in een beetje schemer toe te voegen aan zonnige liedjes. “Zelfs in Bestel Mar zit treurigheid, van een loser die in de kroeg zit.”
Hij heeft van jongsaf die twee stemmen in zijn hoofd. Als er reden tot vrolijkheid was, zag hij meteen de ‘andere kant van de medaille’. De combinatie van feesten en reflectie is niet strijdig, vinden Poels en Van Enckevort. Sterker nog, ze maken optredens juist ‘waardevoller’. ‘Vrolijkheid moet een waarde hebben’, zegt de accordeonist. Poels: “Als ik alleen zou zingen dat ik zo’n zin heb om te zuipen of wanneer ik steeds moest roepen dat ik ‘die handjes’ van het publiek wil zien, dan was ik er na twee optredens klaar mee. Je ziet de mensen op de eerste rij vaak peinzen, ze luisteren echt naar de teksten.”
Net als onder anderen Gerard van Maasakkers, JW Roy en Daniël Lohues, haalt Poels zijn inspiratie uit de wereld om hem heen. Hij geeft kleine voorvallen of herinneringen een universele lading. “Ik begin weleens met grote onderwerpen, zoals een treinreis naar China. Maar toch kom ik dan weer terug op de kleine dingen. Die blijken veel meer te zeggen dan het grote woord. Je raakt veel sneller de kern als je iets kleins beschrijft.”
Geal is de eerste studio-plaat sinds 2006. Daar tussenin zaten een live-cd, jubileum-album en een verzameling met ‘losse liedjes’, waaronder samenwerkingen met collega's. Geal is volgens de zanger uitgegroeid tot een ‘volwassener en doorleefder’ album.
Geal is Limburgs voor geel, de kleur van zowel geluk als gevaar. Er zit, zoals meestal bij Rowwen Hèze, een bijzonder verhaal achter. Tijdens de laatste theatertour kreeg - elke avond opnieuw - iemand in de zaal een geluksknikker aangeboden.
In Venray ontving toeschouwer Silvia een gele knikker, toevallig haar lievelingskleur. Zij bleek ernstig ziek te zijn en houdt vanaf nu bij elke behandeling de knikker vast. “Dat verhaal over de kleur geel bleef hangen in mijn hoofd”, zegt Poels. “Maar de band was niet meteen enthousiast over mijn idee het album Geal te noemen.”
Uiteindelijk is ie er dan toch. Een geel schijfje, vergezeld van een boekje met een knalgele voorkant. “Het bleef maar ratelen. Steeds als ik eraan dacht, kwam er iemand op een gele ligfiets voorbij of zag ik een gele bril in een etalage liggen. Er ontstond een betrekkingswaanzin. Net als wanneer je zelf in een Renault rijdt, je opeens overal Renaults ziet rondtoeren.”
