magazine
van folk tot
wereldmuziek
nummer 135, juni / juli 2011 |
NEWfolkSOUNDS op het web |
Gé Reinders
Blood
(Fennek FN-CD-24)
Helden
(Fennek FN-CD-25)
Gé Reinders duikt in het verleden. De heruitgave van zijn tweede cd Blood levert een interessante terugblik op de muzikale aanpak van de liedjeszanger in het begin van de jaren negentig. Zijn blik was toen vooral op Amerika gericht. Maar tussen de Engelstalige tracks klinkt het heerlijke Dimanche, waarin Marc Söhnchen zijn liefde voor de cajunmuziek op accordeon betuigt. Drie bonustracks telt de opnieuw uitgegeven schijf. De laatste track Moder Maria trekt de aandacht. Het is een fictieve invulling van het ‘kerstverhaal’. De tekst werd indertijd afgewezen omdat die niet paste binnen het kerst-concept van de platenmaatschappij. Ook nu nog zullen velen bij het lied de wenkbrauwen fronsen. De cd opent met het eerste dialectliedje dat Reinders ooit op schijf liet branden. Hij zong voor de heruitgave Mien Moder in ’45 opnieuw in om daarmee de start van zijn theaterproject Helden te markeren.
Helden is tevens de titel van zijn nieuwste cd met onder meer liederen over de persoonlijke speurtocht van Reinders. Op zoek naar het onopgeloste raadsel: Waarom pakten de Duitsers zijn moeder aan het eind van de oorlog op? De bijbehorende liedjes zijn - zoals het Reinders betaamt - nergens uitgewerkt in zwaarmoedig opgezette symfonische arrangementen. Soms klinken er zelfs luchtige melodietjes waarin de boodschap toch duidelijk is verpakt. Alleen Fantoompien dringt door het arrangement wat dieper lichaam en geest binnen. Totaal andere zaken krijgen eveneens een plek. Het Toon Hermans-liedje, Klein cafeeke, is een eerbetoon aan de uitvinder van de one man show en Napoleonsbaan werpt een boeiende, historische terugblik op die beruchte Limburgse weg. Na zijn bloasmuziek-periode slaat Reinders hier een nieuwe weg in maar toch klinken de koperklanken er af en toe nog heerlijk tussendoor. Met zijn begeleiders Pieter Klaassen (snaren) en Lukas Beukers (bas) laat hij het verleden ook niet helemaal los. Op de schijf doet vooral Mesjtreech (waert zo langzaamaan wakker) de oren spitsen. Het nummer - met fenomenaal fluitwerk van Ellen Helmus - is duidelijk geïnspireerd op Il est cinq heures, Paris s’ éveille. De wervelende tekst en melodie zijn zeker geen cover van het origineel. Het slot heeft zelfs echte Gé Reinders-kenmerken. Maar bovenal is het lied een fraaie start van een prettige schijf met ingebouwde reflectie.
