15 september 2010 |
De Limburger op het web |
Limburgse ‘G’ is het allermoeilijkst
Het is wellicht het grootste compliment voor artiesten: een band die jouw muziek covert. Ook Rowwen Hèze kan daarover meepraten. Een van hun imitators is de groep Bestel Mè uit Zeeland. „lk heb heel wat avonden met het Limburgs woordenboek vertoefd.”
Het is absoluut een eerbetoon aan de band, legt Bart Hoogesteger (43) uit. Hij is bassist van de groep Bestel Mè uit Zeeland, coverband van Rowwen Hèze.
Niet de enige overigens, want uit Gelderland komt Kennèh, in America is er Station America, en van Ameland komt Gang is Alles.
De band Bestel Mè ontstond per toeval. „We speelden carnavalsmuziek en toen we een nummer van Rowwen Hèze deden, ontdekten we pas hoe zeer dat bij het publiek aansloeg.”
Volgens zanger Ron Moerman valt de Limburgse tongval - hoe moeilijk die misschien ook lijkt - nog vrij gemakkelijk aan te leren.
„Een echte Limbo zal het altijd horen, maar ik heb weinig moeite met de uitspraak. Soms komt het Limburgs dicht in de buurt van het Zeeuws. Tja, de een kan goed een muurtje metselen en ik schijn een talent te hebben voor het aanleren van dialecten.
Het allermoeilijkst vind ik die ultra-zachte ‘g’. En ik moet ik zeggen dat ik in de beginmaanden menig avondje met het Limburgs woordenboek heb vertoefd om precies te achterhalen wat Jack Poels zong, en vooral, wat hij nu echt met de teksten bedoelde.” Daarmee raak je volgens bassist Hoogesteger wel de kern: „De taal van de muziek verstaat iedereen over de hele wereld. Ook al heeft het Limburgs zo een; twee, drie niet zo heel veel gemeen met het Zeeuws: veel gevoelens herken je direct.
In de afgelopen jaren hebben ze de bandleden van Rowwen Hèze helaas niet ontmoet. Wel speelden ze een aantal jaren geleden op de jaarlijkse fanclubdag. „Dat was een droom die uitkwam. Het publiek paaien was in het begin nog vrij lastig, maar na een paar nummers was het ijs definitief ge broken.” Er is echter een groot verschil met Rowwen Hèze: Bestel Mè houdt het geen vijfentwintig jaar vol. Na vijf jaar is de koek volgens de bandleden behoorlijk op. „We zijn aan wat anders toe. Het was een mooie tijd, maar nu gaan we verder.”
