24 juni 2010 |
Provinciale Zeeuwse Courant op het web |
Ook na 25 jaar spat
de levenslust er bij
Rowwen Hèze van af
Met muziek die dicht bij de mensen staat kun je een eind komen. Ook al zing je in een dialect of in een andere taal, er springt altijd wel een vonkje over en dan is het aan de muzikanten om dat vuur lekker aan te wakkeren. „Met de hardrock waar we ooit mee begonnen, hadden we dat nooit zo lang kunnen volhouden", meent trompettist Jack Haegens van de dit jaar jubilerende band Rowwen Hèze.
door René de Dreu
„Wat we na die beginjaren deden was geënt op tijdloze muziek, folk, cajun, country, blues ... noem maar op. Daar kun je mee doorgaan totdat je over je eigen baard struikelt. Het blijft muziek van alle tijden en voor iedereen." In de 25 jaar Rowwen Hèze vormen die muziekgenres het fundament voor een imposante carrière met een repertoire waarmee dialectpop een definitieve plek kreeg in de Nederlandse hitlijsten.
Het begon allemaal zo simpel. Kroegen in en rond thuisbasis America (gemeente Horst aan de Maas) in Limburg. Engelstalige hardrockcovers - vooral Thin Lizzy was favoriet - en zo nu en dan een liedje in het Limburgs. Die sloegen vooral aan en langzaam verdrongen ze het Engels uit het repertoire. Rowwen Hèze was wereldberoemd in America. „Friesland was nog de andere kant van de wereld. Wie wil daar nu naar dat Limburgse dialect luisteren? Nee, die keuze voor het zingen in onze eigen taal leek aanvankelijk niet de aangewezen weg naar ‘fame and fortune’. Maar wel onze manier om muziek te maken en daar ging het om", blikt Jack Poels terug op die jaren.
Vooral een eerste optreden bij Pinkpop in 1992 deed wonderen. Jack Poels: „Dat geldt voor, de meeste bandleden nog steeds als een hoogtepunt. Dat optreden maakte alles anders. Via tv-beelden maakte heel Nederland kennis met Rowwen Hèze en wij ontdekten dat het zingen in dialect niet aan streek- en provinciegrenzen is gebonden." De zachte ‘g’, het Limburgs dialect, de aanstekelijke melodieën en de vaak daarmee contrasterende teksten, de melancholieke en wat raspende stem van Jack Poels ... het sloeg aan in heel Nederland. Rowwen Hèze scoort jaar in jaar uit bij de ontelbare tentfeesten, de theatershows, op de grote festivals en met gastoptredens, zoals deze maand nog bij de concerten van Guus Meeuwis in Heerenveen en Eindhoven.
Rowwen Hèze is niet stuk te krijgen. De levenslust spat er in dit jubileumjaar met een ongekende inzet van af. Na een kroegentoer (een soort terug naar het begin) en een serie 'in de wei' verscheen eind mei een nieuwe single Wakker Vur De Wekker als opwarmer voor een nieuw album met nog vijf andere nieuwe nummers en een groot jubileumgehalte. „We hebben onze eerste in eigen beheer uitgegeven lp uit 1987 als uitgangspunt gekozen. Op onze 25ste verjaardag - 24 september - is de officiële release."
Daarna is er het inmiddels traditionele slotconcert in America. De kaarten voor zaterdag 6 november waren binnen drie uur uitverkocht. Het pad van Rowwen Hèze lijkt vol van rozengeur en maneschijn. „Maar dat is niet altijd zo", vertelt Poels. „We zijn ook een groep mensen met wie je steeds optrekt. Je leert elkaar goed kennen, maar het levert ook weleens spanningen op. Ik kan me goed voorstellen dat bands daardoor uiteen vallen. Gelukkig weten wij altijd wel terug te vallen op hoe het begon, die droom die in vervulling ging, het plezier dat je met je muziek kan uitstralen en de positieve reacties die dat oplevert."
„Het is ook een kwestie van vertrouwen. De band staat achter de teksten die ik schrijf en samen komen we steeds weer tot een resultaat waar we allemaal achter staan." Het zijn juist die teksten die van Rowwen Hèze meer dan zomaar een succesvolle feestband maken. De poëzie ligt altijd op de loer, de melancholie tilt schijnbaar simpele gebeurtenissen boven het alledaagse uit en Jack Poels verstaat de kunst diepzinnigheden te paren aan luchtigheid. Melancholie waar je vrolijk van wordt.
