17 mei 2010 |
de Volkskrant op het web |
HET EEUWIGE LEVEN
WILLY CARON (1935-2010)
Tenor van Herbert von Karajan en Gerard Reve
Willy Caron zong met Luciano Pavarotti, Hermann Prey en Kiri te Kanawa. Beroemde dirigenten als Karl Böhm en Herbert von Karajan vonden hem een van de beste tenoren van de wereld. Maar de 'Limburgse Caruso' werd in eigen land maar matig gewaardeerd.
Zondag werd hij herdacht in de Maaspoort in Venlo, door solisten en het Venloos Operette Gezelschap, waarvan hij beschermheer was. Caron overleed op 26 april, 2010 op 75-jarige leeftijd.
Hij was afkomstig uit een muzikale familie uit Montpellier, die in Venlo was neergestreken. Zijn vader en zijn ooms waren violisten in dansorkesten. 'Eigenlijk hebben we een zigeunerachtergrond. Een van de verwanten was de komiek Johan Buziau', zegt Etienne Caron, een neef van Willy Caron.
Willy Caron had vier broers en vier zussen: Een van zijn broers, de inmiddels overleden Etienne, was in Limburg een bekend kunstschilder. Al op jonge leeftijd speelde Willy Caron klarinet en saxofoon. Op zijn 26ste werden ook zijn zangkwaliteiten ontdekt en won hij het Internationale Verdiconcours in Venetië.
De Italiaanse pers omschreef hem als 'een stemwonder om wie's werelds grootste operahuizen nog zullen vechten'. Hij kreeg daarna lessen van de beroemdste zangpedagogen ter wereld. Twee jaar later won hij ook het internationaal Vocalisten Concours in Verviers en was zijn naam gevestigd.
Met de opkomst van de televisie werd hij een bekende Nederlander. Hij trad op met het Promenade Orkest en met diverse orkesten van Dolf van der Linden in programma's als Successen van Joseph Schmidt, Ik hou van Holland, het Richard Tauber programma en zelfs in de Gerard Reve-show met Adèle Bloemendaal.
Maar het meeste succes had hij in het buitenland. In Salzburg trad hij op met dirigent Herbert von Karajan. Hij vertolkte er verschillende operarollen zoals die van Balthasar Zorn in Richard Wagners Die Meistersinger von Nürnberg. Met de Wiener Philharmoniker trad hij op in Le Nozze di Figaro als Don Curzio en Basilio.
Hij oogstte ook succes in Moskou, Parijs, Londen, München en Barcelona. In Keulen was hij zeventien jaar verbonden aan de Städtische-Oper. István Kertész, een van de dirigenten met wie Caron daar samenwerkte, zei over hem: 'jouw stem is er altijd. Overdag of's nachts, jij bent altijd bij stem.'
In Nederland zong hij ook in opera's, maar maakte hij vooral naam als solist met de Mastreechter Staar en het Limburgs Symfonie Orkest onder leiding van André Rieu sr. Zijn neef Etienne Caron: 'Van de optredens van André Rieu jr heeft hij nooit gehouden. Dat vond hij tweedehands kitsch.'
In de jaren tachtig moest Caron door ziekte al een stap terugdoen en trad hij nog maar weinig op. In 1993 verhuisde hij naar Den Haag, waar hij vijf jaar later het Willy Caron Muziektheater zou oprichten. Dit koor van vijftig mensen moest het vocale klassieke muziekrepertoire zo breed mogelijk toegankelijk maken.
Zijn laatste optreden deed hij in november 2009 in Venlo. Een paar dagen na dit optreden werd hij met darmklachten opgenomen in het ziekenhuis. Bij een operatie traden complicaties op, waarvan hij niet meer herstelde.
