Zondag 9 mei 2010 |
Zondagnieuws op het web |
Rowwen Hèze in het Roermonds
Tekst: Silke van Deelen
Boètegewoeëne Boètezitting 2009. Een mensenmassa van een paar duizend man. Hits als Zondag in 't zuiden, De neus omhoeg en Bestel mar worden uit volle borst meegezongen en in de voorste rijen vliegen de crowdsurfers door de lucht. Een plens bier tover je hoofd. Het publiek gaat uit z'n dakje zou denken dat je tussen het publiek bij een concert van Rowwen Hèze staat, maar niets is minder waar. Dit is Station America.
Waar Rowwen Hèze dit jaar precies 25 jaar bestaat, zet coverband Station America pas net de eerste voorzichtige stappen op het pad van de bekendheid. Maar de stappen die ze, zetten, zijn meteen kolossaal te noemen. Wat begon als een concert van een gelegenheidsbandje bij de kerstsessie van 2006 in Roggel, wordt inmiddels aangekondigd als een optreden van ‘dé coverband van Rowwen Hèze’. Accordeonist Tom Peeters – ‘noem mij maar Haggis’ - legt uit hoe het allemaal begon: “In de aanloop naar de kerstsessie in Roggel kregen wij als bijeengeraapt stelletje muzikanten het idee om een Rowwen Hèze set van een halfuurtje te doen. Dat sloeg meteen geweldig aan. De mensen gingen helemaal uit hun dak. Als je naar de reactie van het publiek keek, zou je denken dat Rowwen Hèze zelf aan het spelen was.” Vanwege het succes besloten de jongens nog enkele optredens te geven, en het begin van Station America was gemaakt. “En toen kwam in november 2008 het omslagpunt, Óf we stoppen ermee, of we gaan dit serieus oppakken” geeft Drummer Bert Janssen aan. En met serieus oppakken bedoelden ze niet dat ze her en der in kleine cafeetjes wilden blijven spelen. Het doel dat ze zichzelf stelden was vele malen groter, namelijk spelen op de Boètegewoeëne Boètezitting van 2009. En tot hun eigen verbazing lukte dat, mede dankzij bandmanager Bas Keltjens. In Venlo speelde Station America zich pas echt in de kijker, spelend voor een paar duizend man op het Stadhuisplein.
Groot compliment
Haggis: “Toen is het balletje pas echt gaan rollen. In het voorjaar hebben we op diverse Limburgse tentfeesten gespeeld, daarna op verschillende kermissen en uiteindelijk zijn we half juli in America terecht gekomen, bij café Station America. Dat is natuurlijk dé plaats waar je als Rowwen Hèze coverband hoort te zijn.” En dat is ook waar de bandleden van Station America voor het eerst oog in oog kwamen te staan met enkele bandleden van Rowwen Hèze, onder wie zanger Jack Poels en drummer Martin Rongen. “En toen kwam het echte gebeuren van Rowwen Hèze en wat wij doen opeens wel heel dichtbijeen. In feite kopiëren wij toch hun muziek en trekken er zelf mee door half Limburg. Daarom heb ik ook aan Poels gevraagd wat hij daar eigenlijk van vond. En hij zij dat het voor hen een heel groot compliment is dat er bands zijn die hun muziek willen coveren.” Maar bandjes die de muziek van Rowwen Hèze coveren, die zijn er genoeg. Wat maakt Station America dan zo bijzonder? “Persoonlijk denk ik dat onze kracht er in zit dat we alle maal jong en energiek zijn. En het is gewoon een superleuke groep bijeen, “en” geeft zanger Ruud Versteden aan. “We heb ben altijd lol en er zijn eigen lijk nog nooit echt spanningen geweest binnen de groep. Zowel op het podium als daarnaast hebben wij een sterke band. Ik denk dat dat de sleutel is voor het succes tot nu toe niet alleen voor de hand, maar ook voor onszelf als muzikanten.” “Bovendien spelen wij in de originele bezetting,” zegt trompettist Bart Joris. “Je hebt ook Rowwen Hèze coverbands die met zeven of acht man zijn, maar wij zijn met zes, zoals het hoort."
Daarnaast zit het succes van Station America volgens Bart - ook in de muziek zelf. “De muziek van Rowwen Hèze is gewoon heel toegankelijkvoor zowel jong als oud. De oudere mensen komen voor de rustigere nummers, terwijl de jeugd vooraan staat te springen en met bier aan het gooien is. En dat zie je ook bij ons.” Dat het er bij Station America net zo wild aan toe kan gaan als bij ‘het echte’ werk, blijkt wel uit het feit dat ze ook wel eens een optreden hebben moeten afbreken. Dit omdat het publiek het af en toe gewoon té bont maakt. Bert: “We hadden al een paar keer een waarschuwing gegeven, want de microfoons vlogen over de bühne en de monitors dropen van het bier. Maar op een gegeven moment ging het gewoon niet meer.” Haggis vult aan: “Het moet wel leuk en veilig blijven. Niet alleen voor ons en ons materiaal, maar ook voor de mensen zelf.” Station America heeft daarom tegenwoordig in hun contracten staan dat er enige verhoging moet zijn tussen het publiek en de band. “Dat zag je vroeger bij Rowwen Hèze ook. Zij hebben hetzelfde meegemaakt. Op een gegeven moment moesten zij ook in hun contract zetten: geen glas meer maar plastic, stevigere dranghekken plaatsen, beveiligingsmensen voor de bühne zetten. Maar zo ver is het bij ons gelukkig nog niet.”
Ander dialect
Zes doodnormale, nuchtere muzikanten uit Limburg die optreden omdat ze dat zelf leuk vinden, in de hoop dat andere mensen dat ook vinden. Geen Americanen, zoals veel mensen denken, maar Midden-Limburgers met daarom ook een heel ander dialect dan zanger Poels van Rowwen Hèze. Ruud had er in het begin dan ook wel moeite mee om dialectmuziek in het Americaans te zingen. “Als we dan gingen repeteren en ik had de nummers nog niet zo vaak gehoord, kregen de nummers meer, een Roermonds/Midden-Limburgs accent. Maar als je vaker naar de muziek van Rowwen Hèze gaat luisteren, pik je de accenten van het Americaans dialect uiteindelijk wel op. Hoewel er nog af en toe woorden tussendoor schieten die wij anders uitspreken.” De zanger van Station America was van nature dan eigenlijk ook geen Rowwen Hèze fan. “Ik ben in deze band gekomen als iemand die van Rowwen Hèze eigenlijk alleen maar de nummers Bestel mar en Limburg kende.” Ook het gros van de andere bandleden had en heeft nog steeds eigenlijk een heel andere muzieksmaak. “Maar dat is niet erg, geeft Haggis aan. “Het is ook meer dan alleen de muziek. We hebben dezelfde cultuur in Roggel als in America, namelijk die van cafeetjes, volksmuziek en gezelligheid. Dat is gewoon Limburg. En daarom voelt ieder van ons ook wel wat bij de muziek van Rowwen Hèze en de sfeer die deze muziek oproept.” En waar de een meer plezier beleeft aan de snelle hoempapa-nummers, geeft de ander de voorkeur aan de rustige ballads, want Rowwen Hèze is ook veel meer dan alleen maar carnavalsmuziek. “Persoonlijk is November één van mijn favoriete nummers,” geeft Ruud aan. "Dat vind ik gewoon een geweldige plaat. Ik haal er ook heel veel voldoening uit als mensen juist na het spelen van zo'n nummer naar ons toe komen en zeggen dat het ze ook echt wat met ze gedaan hebben.”
Vechte Valle en Opstoan
Ambiëren de jongens van Station America wel hetzelfde succes als Rowwen Hèze? Willen ze over 25 jaar nog steeds samen door de regio touren en de nummers van Rowwen Hèze aan het publiek laten horen? Haggis: “Ik zou graag zeggen van wel, maar dit is wel een hobby en wij vergeten allemaal niet dat er ook belangrijkere dingen zijn. Maar ondanks dat we het allemaal eigenlijk heel erg druk hebben met allerlei nevenactiviteiten, gaat iedereen er toch echt voor honderd procent voor, zelfs de mensen die eigenlijk in de eerste instantie niet zoveel gaven om de muziek van Rowwen Hèze. We genieten nu nog gewoon van alles wat we doen, en we zien wel wat de toekomst brengt. Je kunt niet in een glazen bol kijken, zoals Rowwen Hèze ook zingt in het nummer Vechte Valle en Opstoan. Bert voegt toe: “Maar als Rowwen Hèze er over een aantal jaren misschien mee stopt, wie weet wat er dan voor ons als coverband nog te wachten staat.” Haggis: “Maar laat Rowwen Hèze nog maar gewoon 25 jaar doorgaan hoor.”
* Zondag 9 mei treedt Station America op in café Beekman & Beekman in Deurne.
* Zondag 16 mei staat Station America op het Zomerjoeks Festival in Egchel.
