2 mei 2007 |
Limburgs Dagblad op het web |
Kerkraads Volkstoneel brengt geslaagde Heijermans
RECENSIE
Door Paul Weelen
Een Hollands mijnwerkersdrama situeren in het Kerkrade van 1907 kan een gewaagde onderneming zijn.
In een driemaal uitverkochte zaal van Theater Kerkrade speelde het Volkstoneel Kerkra¬de in een regie van Franck van Erven het drama Glück Auf van Herman Heijermans; een stuk uit 1907.
Het thema leeft in elk geval en gezien het redelijke aantal jeugdigen onder de bezoekers, kan ook worden geconstateerd dat de nieuwe generaties Kerkradenaren iets over het verleden willen weten. Wie echter een historisch correct verhaal verwacht, komt bedrogen uit. Voor drama en meeslepende taferelen kan men bij Heijermans, ook in een regie van Frank van Erven, wel terecht. Het drie-etages hoge decor heeft iets van een musical en de massa mensen op het podium versterkt dat beeld. Wie dan de muziek van Jo Handels en Wiel Hamers hoort, weet het bijna zeker: ook de vorm en choreografie dragen bij aan de overrompelende bombast van een opera. De vraag is: werkt het?
Alle te verwachten scènes uit een mijnwerkersdrama zitten erin verwerkt: de macht van de rijken, de ellende van de armen, de verschrikking van een ongeluk, het verdriet van de vrouwen en de ondraaglijke omstandigheden waarin mensen soms moeten werken. Bijna schematisch wordt het een na het ander behandeld. Maar binnen de gegeven beperkingen zitten veel mooie vondsten, liet voortdurende gehamer op hetzelfde aambeeld drijft je wel duidelijk één kant op: het werkt. Decor, licht, grime, kostuums, muziek, zang (met in de hoofdrol een prachtig zingende Marichelle Pouwels), teksten en speelwijze, in alles was de hand van de regisseur voelbaar, meer dan anders. Hoewel er veel coryfeeën op het podium staan, is er niet echt een hoofdrol voor iemand weggelegd. Het feit dat ze allemaal in dienst staan van het collectief (Heijermans was niet voor niets socialist) versterkt nog eens het gewenste effect van de regisseur.
En toch was het niet op alle fronten helemaal geslaagd. De filmpjes over de mijnsluiting aan het eind waren waarschijnlijk bedoeld om de band met de regio te verduidelijken, maar het kwam ietwat geforceerd over, terwijl de afsluitende koorzang juist zo indrukwekkend was.
jammer dat niet meer voorstellingen gepland zijn en dat niet méér mensen zich op dergelijke dramatische wijze met ons verleden kunnen laten confronteren. Het was de moeite waard.
