13 december 2006 |
Provinciale Zeeuwse Courant op het web |
Het is altijd hetzelfde liedje
Het nieuwe album van Rowwen Hèze, Rodus & Lucius, kwam op nummer één de hitlijsten binnen. Zanger Jack Poels wordt vijftig en realiseert zich dat ondanks het verstrijken van de tijd veel hetzelfde blijft. Alleen de melancholie wordt sterker, wellicht. En natuurlijk is de groep weer veel in de zalen te zien. Heel veel.
Op de vraag of hij zich thuis voelt tussen Jantje Smit en Bob Dylan, antwoordt zanger Jack Poels: „Poeh, wat moet ik dáár nu weer op zeggen?" Want dáár prijkt het nieuwe Rowwen Hèze-album Rodus & Lucius in de hitlijst, na triomfantelijk op de éérste plaats te zijn binnengekomen. Niet slecht voor een Nederlandse rockgroep die al twintig jaar bestaat en een dozijn platen maakte. Net zoals Smit zingen ze in hun moerstaal. En net als Dylan behoren ze tot een kwaliteits-establishment. „Maar ik zie en hoor eigenlijk vooral werelden van verschil", zegt Poels. „Eerlijk gezegd vind ik van ieder van die twee maar één liedje leuk."
Hij wordt komend jaar vijftig, zanger en songschrijver Jack Poels. De leeftijd van de afrekening. De leeftijd waarop geen mens zich meer achter 'een belofte' kan verschuilen. De leeftijd waarop je de kogel van de flipperkast moet hebben geschoten en het er om gaat hoeveel punten en vrije spelen je nog krijgt. „Ik heb maar één verhaal, altijd hetzelfde liedje", zingt Poels - in het Limburgs uiteraard - in het openingsnummer '50 Joar'. En trouwe luisteraars weten dat het oeuvre van de groep zich zowel muzikaal als in de teksten al jarenlang toespitst op twee of drie thema's. „Je loopt in het leven natuurlijk ook steeds tegen dezelfde dingen aan", zegt de zanger. „Misschien krijg je meer routine in het verwoorden daarvan, vind je andere metaforen of krijg je het sneller op papier. En ja, op je vijftigste realiseer je je wellicht dat je niets meer te bewijzen hebt. Dat je het gewoon kunt laten komen zoals het komt."
Bij Rowwen Hèze komt het inmiddels al sinds de late jaren tachtig, de mix van texmex muziek en Limburgse teksten. Een natuurlijke combinatie, omdat het de Duitse immigranten waren die de accordeon in Texas introduceerden en daarmee de Poolse, Duitse en Oostenrijkse polka's. En de Hollandse horlepiep sluit daar naadloos bij aan. Wat de thematiek en tempi betreft zijn er vooral overeenkomsten. Eigenlijk zijn er maar twee. Een snelle om de polonaise bij te lopen en bier bij te drinken en een langzame, melancholieke, om een traan bij weg te pinken. Tekstschrijver Poels jongleert met de sentimenten, zonder in het blubberbad van de kitsch te donderen. En daardoor voorkwam de groep ook altijd dat ze op de glijbaan van het platte amusement omlaag roetsjte.
Verzet
'Spijt' is zo'n diep thema dat al een paar keer terugkwam in de liedjes van de groep. In de 'De Zwarte Plak' uit 1993 betrof het de oorlogsherinneringen van Poels' familie, waarvan een deel in het verzet zat. In het nog oudere nummer 'D'n Harde Weg' zingt Poels over zijn moeder: „Al het verlangen en de spijt, dat vervaagt met de tijd." En op de nieuwe plaat gebruikt hij in 'Blaad Aan De Palm' bijna dezelfde woorden: „Alleen tijd wint het van schuldgevoel en spijt." Maar nu heeft Jack het over zichzelf. „Ja, dat zal ook wel met die leeftijd te maken hebben. De eerste keer dat ik niet bij de verjaardag van mijn zoontje kon zijn was verschrikkelijk. En hoe verder weg je op dat moment bent, hoe harder dat aankomt, dat schuldgevoel en spijt. Maar ik heb ook ervaren dat dat schuldgevoel en die pijn afvlakt naarmate je ouder wordt." Misschien vlakken wel veel meer emoties af, naarmate je ouder wordt. Of beter: Beleef je dingen nooit meer zo intens als de eerste keer dat je ze meemaakte. Misschien is dat ook wel de bron van alle melancholie. In het weemoedige 'Dag Geluk' mijmert Poels over een oudere vriend met wie hij vroeger buiten, op het land, schilderen ging. „Hij is nu overleden. Ik zag pas nog ergens een bidprentje hangen - dat bij z'n begrafenis was uitgedeeld. En ik fietste laatst over dezelfde weg die ik vroeger altijd nam naar zijn atelier. Op dat moment komen de herinneringen aan dat geluk van toen. Maar wellicht is het in mijn herinnering ook wel veel mooier dan ik het destijds heb ervaren."
Rowwen Hèze speelt inmiddels al ruim vijftien jaar in een ongewijzigde bezetting. Dat is lang. Vaak beginnen er splijtzwammen te groeien zo gauw het succes komt en daarmee het geld. Hiërarchische problemen. Verdeling van de inkomsten. „Misschien heeft het wel iets te maken met onze geografisch geïsoleerde positie in Noord-Limburg", zegt Poels. „Maar ik denk dat het toch vooral een mentaliteitskwestie is. Wij hebben het niet alleen razend druk, maar wij zijn er ook de band niet naar om ons op allerlei solo-projecten te storten of zo. Er wordt vanalles opgekropt binnen de groep, maar opeens komt dat dan naar buiten - in de bus op weg naar een concert of zo - en dan praten we het uit. Zo is het bij ons altijd gegaan." Het is natuurlijk ook gewoon een kwestie van discipline, voegt Poels er aan toe. Discipline die compleet ontbreekt bij iemand als ex-Pogues-zanger Shane MacGowan die hij op het nieuwe album bezingt in het nummer 'Shane'. „Nee, ik krijg helemaal geen romantische gevoelens bij zijn destructieve levensstijl", zegt Poels. „Als ik uren in een zaal sta te wachten omdat hij het vliegtuig heeft gemist of wat dan ook, kan ik daar geen enkele sympathie voor opbrengen. Maar zingt hij dan een nummer als 'Fairytale In New York', dan maakt dat alles weer goed." Maar is de keerzijde van de ijzeren discipline dan wellicht dat zij nooit een briljant liedje als 'Fairytale In New York' zullen maken? De zanger aarzelt even.
Die wil hij eigenlijk niet over zijn kant laten gaan. „Misschien zijn sommige van onze nummers voor bepaalde mensen wel een 'Fairytale In New York"', zegt hij. „Dat zou ik al heel mooi vinden."
En dan die hoes. Leg het nieuwe Rowwen Hèze album Rodus & Lucius naast het eerder dit jaar verschenen We Shall Overcome - The Seeger Sessions van Bruce Springsteen op tafel en zoek de verschillen. Dat is moeilijker dan de overeenkomsten opsommen. Zelfde nostalgische sfeer. Zelfde bruingetinte foto. Zelfde omgeving: een oude boerderij met Perzische tapijten op de vloer, omgebouwd tot tijdelijke opnamestudio.
„Nou, hier vallen we dus even genadeloos door de mand", zegt Poels lachend, terwijl hij met beide cd's in de hand naar zijn bandgenoten een tafel verderop zwaait. „ik ga niet liegen en zeggen dat we die Springsteen-plaat niet kenden. Het was Jos Haagmans, onze producer, die op een gegeven moment met die cd aan kwam zetten. Het was niet zozeer die hoes, maar vooral die muziek en de sfeer op die plaat. Daar waren we meteen verliefd op."
Peter Bruyn
Concerten: Do 14 dec 2006 Breda (Mezz) Vr 15 dec 2006 Amstelveen (P60) Za 16 dec 2006 Vlissingen (Arsenaal) Do 21 dec 2006 Zwolle (Hedon) Vr 22 dec 2006 Heerhugowaard (De Waardse Tempel) Za 23 dec 2006 Groningen (Oosterpoort) Do 4 jan 2007 Weert (Bosuil) Vr 5 jan 2007 Nijmegen (Vereeniging) Za 6 jan 2007 Den Haag (Paard) Do 11 jan 2007 Tilburg (013) Vr 12 jan Leeuwarden (Harmonie) Za 13 jan 2007 Enschede (Poppodium) Zo 14 jan 2007 Amsterdam (Paradiso)
