28 april 2006 |
De Limburger op het web |
Nee, dit had ze niet verwacht. Echt niet. Kijk naar dat bungelende traantje in het linkeroog. Beppie Kraft, sinds gisteravond 20.55 uur ridder in de Orde van Oranje-Nassau, liegt niet,
'wat erg', kreunt ridder Beppie Kraft
DOOR BRANKO EIJSSEN
De deur zwaait open, Beppie Kraft staat oog in oog met drie camera's en zegt: „Mèh, wat is dit noe?" Achter de mensen van de televisie wacht een peloton familieleden en vrienden. Ze lachen, eigenlijk vooral om die verbaasde blik op haar gezicht. Een verraste Beppie... Goh, dat is - tenminste als je de personen die haar goed kennen mag geloven - zéér uitzonderlijk.
Ergens achterin de zaal van Party Point in Heer staat Gerd Leers, vandaag al bezig aan een 'lintjesronde' langs verschillende adressen. Met zachte hand wordt Kraft richting de Maastrichtse burgemeester geduwd, „Ha Beppie, je komt met mij weer een plaat opnemen!" Grapje van Leers natuurlijk, maar de woorden die daarna volgen horen bij een gelegenheid als deze en moeten als oprecht worden beschouwd.
Hij noemt de koningin van het Limburgse lied een „ambassadeur van de stad" en „iemand waarvoor we dankbaar moeten zijn dat we haar in Maastricht hebben". Leers roemt het vermogen van Kraft om altijd klaar te staan voor mensen die het minder goed hebben, door bijvoorbeeld vijftien á twintig keer per jaar gratis concerten te geven, en vindt het dus „hoog tijd om haar te eren". Barbara Laurentia Christiana Knubben-Kraft begint nu toch wel te beseffen waarom ze vorige week haar huis bovenop een berg in Rojales, Zuid-Spanje, zo plotseling moest verlaten. Klussen aan de woning in België, ja ammehoela! Ze stoot echtgenoot Pierre, die midden in een tv-interview zit, keihard aan, „Klussen! Ach, we hoeven thuis helemaal niet te klussen. Dat was een smoes!"
En nu weet ze ook dat het lokkertje 'een hapje eten met de Sjeng Kraft Kompenei' een leugentje om bestwil was en dat haar dochter, die ze vanmiddag nog aan de telefoon heeft gehad maar die verder niks had gezegd, ook niet helemaal de waarheid heeft gesproken. „O wat erg", kreunt Beppie. „Ze hebben me écht flink voor de gek gehouden."
In de bloedhete propvolle zaal waar ook, onder andere Jan Hoen, Lei Meisen en Eric van der Luer met cadeaus staan te wachten, geniet zoon Rob van een afstandje. „Meestal heeft ze alles meteen door, Maar nu heeft ze al die tijd niks in de gaten gehad, Heb je dat verbaasde gezicht gezien? Dat maakt deze avond alleen maar mooier."
Beppie Kraft bekijkt haar oranje-blauwe lintje op de linker borstzak. Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Nooit gedacht, toch gekregen, Ze is inmiddels 59 jaar. Neemt steeds vaker de tijd om - na een lange, zware zangcarrière - te genieten. Van de rust, van man Pierre en de kleinkinderen, Ze vindt dat ze dat heeft verdiend na jarenlang hard werken. En de mensen die vanavond hier zijn, vinden dat ook. Die zijn trots op 'hun Beppie, een vrouw van het volk'. En Beppie, zichtbaar ontroerd, neemt de microfoon en perst er een „jongens heel hartelijk bedankt" uit. Dat is genoeg voor een klaterend applaus.
