woensdag 4 februari 2004 |
De Limburger op het web |
Een gewichtig duo op de bühne
Door Peter Eberson
Maastricht - Vrijdag is de finale van het Limburgs Vastelaovesleedjes Konkoer 2004. De regio Maastricht is sterk vertegenwoordigd met vier finalisten. Tot en met vrijdag stellen we elke dag de finalisten uit Maastricht en Ulestraten aan u voor. Vandaag: Duo X-Elle uit Maastricht.
Naam: Duo X-Elle. Dorrie Satijn en Marie-Ange Castermans
Leeftijd: 44 en 45 jaar
Titel liedje: Kom en gaank mèt
Tekst: Dorrie Satijn
Muziek: Andre van Dijk
Deelname LVK: eerste keer
Refrein:
Kom en gaank mèt
Veer goon us ammezere
Tot mörrege vreug
Diech hub toch niks te doen
Allèz kom mèt
De moos ut ins probere
Bis toch neet bang
Veer bringe diech ouch toes
Dorrie Satijn: ,,Een jaar geleden kende ik Marie-Ange niet eens. Nu staan we samen in de finale van het LVK en hebben we een succesvol duo. Zo kan het lopen in het leven. Allebei komen we uit de muziek, maar het was een choreograaf die ons samen bracht en het was Jo Deusings uit Geleen die steeds in ons heeft geloofd. Hij vertelde ons een jaar geleden dat het wel heel raar moest lopen als we over drie jaar niet allebei in een Jaguar rijden. Zo'n vaart zal het wel niet lopen, maar ik ben wel elke dag nog verbaasd wat ons overkomt. We staan pas een jaar als Duo X-Elle op de planken. De naam verwijst natuurlijk naar ons gewicht. We zijn om het zo maar uit te drukken een paar stevige dames en daar schamen we ons niet voor. We maken er bij elk optreden grapjes over. Vraagt Marie-Ange of de bühne wel stevig genoeg is. De mensen kunnen dat waarderen. We zijn een voorbeeld voor dikke mensen. Ze komen naar ons toe en vinden het geweldig dat wij op het podium staan en trots zijn op ons dik zijn. Hier, neem nog een wafel, zo meteen zijn ze op, ha, ha.
Deze week stonden we nog in de Spiegelzaal. Dan word je wel even geconfronteerd met je gewicht met al die spiegels. Ik riep nog, die mag ook wel eens wat afvallen, maar het was mijn spiegelbeeld! Meteen als wij het podium op komen, is het ijs gebroken. Marie-Ange is de grappenmaker van ons. Sinds we een jaar geleden voor het eerst optraden hebben we meer dan zeventig keer gezongen. We zijn niet echt een carnavalsduo, treden het hele jaar op. Van Maastricht tot Simpelveld en van Bunde tot Tegelen. De kracht van ons lied is dat het van noord tot zuid is mee te zingen. Er staan geen typische Maastrichtse woorden die mensen elders niet begrijpen. Het lied gaat over mijn zwager, die liever lui is dan moe. Als we op stap willen gaan, ligt hij op de bank. Daarom het refrein Kom en gaank mèt. De tekst stond in een zucht op papier. De muziek sprak me meteen aan, alleen Marie-Ange zag het niet zitten. De eerste keer dat we hier bij elkaar kwamen om het lied te zingen hing haar gezicht op haar schoenen. ,,Dit heeft het niet. Ik heb hier echt niks mee'', zei ze. Maar ze is inmiddels overtuigd van de kracht van het lied.
Het is toch mooi dat je voor de eerste keer meedoet en meteen in de finale staat. Er waren maar liefst 315 inzendingen. Natuurlijk willen we winnen. Je legt de lat toch steeds hoger. Eerst ben je in de eerste ronde bij, dan blijven er nog zestig over en tenslotte zit je bij de laatste negentien en mag je voor 4500 mensen in de tent en duizenden voor de buis zingen. Het is best wel grappig dat onze inzendingen al twee keer zijn afgewezen voor het Maastrichtse liedjesconcours. We hebben ons nooit uit het veld laten slaan.''
