1 januari 2001 |
Ruud's Music Magazine op het web |
Sjef Diederen
"Ich bèn noe 68 jaor jongsk
en geneet nog ederen daag van 't laeve!"
Onlangs vierde Limburgs meest bekende troubadour zijn 50-jarig artiestenjubileum. Een jubileum dat op bijzondere wijze gevierd werd op Kasteel Hoensbroek. Familie, vrienden, bekenden en niet te vergeten tal van collega-artiesten kwamen Sjef feliciteren.
Speciaal ter gelegenheid van dit jubileum maakte ik een afspraak met Sjef in zijn geliefde woning in de St. Josephstraat in Hoensbroek, waar hij met zijn vrouw inmiddels 35 jaar woont. De woonkamer is zoals zijn stem: donkerbruin en gezellig. Als je de spulletjes bekijkt is het inderdaad alsof een halve eeuw nostalgie langzaam aan je voorbij trekt. Aan elke balk, aan elk kastje zit wel een verhaal vast. Zelfs aan de schilderijen aan de muur, die en dat wist u waarschijnlijk niet, door Sjef zelf geschilderd zijn. 'Eigenlijk zijn ze nog niet helemaal af', zegt Sjef, maar erg vindt ie dat niet, want zo vervolgt hij: "Als ze af zouden zijn, zou ik er niets meer aan kunnen verbeteren, en dat wil ik juist wél".
En opeens zijn er vijftig jaar voorbij.....
"Ongelofelijk hè! Toen het jubileum naderde heb ik me toch geregeld erover verbaasd hoe snel 't eigenlijk gegaan is. En.... ik heb me gerealiseerd wat een geluksvogel ik eigenlijk ben. Al die anderen waar ik samen, destijds in 1950, mee ben begonnen zijn er niet meer, of zijn te ziek om nog te kunnen zingen. Denk maar aan Frits Rademacher, Joep 'van Schinveld' en natuurlijk Jo Erens, of iemand als Herman Veugelers..... We waren alles bij elkaar genomen met een man of tien. Uiteraard, voor mij zijn ook de jaren gaan tellen, maar ik mag absoluut niet klagen. Ik heb mijn stem mogen behouden en mag van de dokter alles eten en drinken. Gewoon doorgaan met alles, vooral met ademen!"
68 jaar en nog steeds volop actief........
"Ik ben 'greutsj' erop die leeftijd te hebben bereikt. Ik moet daarbij eerlijk zeggen dat ik de waardering die ik tijdens optredens krijg, nu méér waardeer dan vroeger. Vroeger vond ik dat eigenlijk vanzelfsprekend, maar nu wordt het mij steeds duidelijker dat het een voorrecht is om datgene te doen wat ik doe. Ik treed geregeld op voor bejaarden en zieken. Dan zie ik mensen van mijn eigen leeftijd, of misschien 10 jaar ouder. Mensen die vaak een hoop ellende hebben. Dan ben ik blij dat ik er met mijn 68 jaar nog vóór mag staan, en niet ertussen......
Muziek maken is voor mij dan ook geen werken, maar een hobby. 'Sjpas en plezeer bringe', daarvoor vragen ze mij en dat doe ik met veel plezier".
Wat is er volgens u zo bijzonder aan muziek, dat deze mensen altijd zo raakt, vaak méér dan andere dingen?
"De muziek die ik zing gaat vaak over de tijd waarin de ouderen van nu zijn opgegroeid. Die liedjes gaan over heimwee, het teruggaan in de tijd. Teruggaan naar de mooie dingen van vroeger. Neem nou mensen die dement zijn: die weten vaak niet meer hoe of wat, maar versjes uit hun kinderjaren kunnen ze helemaal opzeggen!
Ze horen in de liedjes dingen die hen houvast geven, mee terugnemen in de tijd toen ze nog jong en gezond waren. Een stukje romantiek".
Hoe kijkt u aan tegen de moderne wereld? Heeft u bijvoorbeeld een computer?
"Voor mij hoeft het weliswaar allemaal niet zo snel te gaan, maar ik ben er zeker geen tegenstander van. Ook ik hou ervan om spullen te kopen die het leven gemakkelijker of luxer maken. Ik rijd nu alweer in de vierde of vijfde auto met automaat. Nu heb ik zelfs airco erin. Als het tegenwoordig met computers moet, nou, geen probleem. Wel vind ik het jammer dat ik dit niet meer zelf beheers. Boven heb ik een computer staan. Mijn kinderen hebben dat allemaal geregeld. Als ik iets moet typen, een brief versturen, dan is dat zo gebeurd. Of neem nou een tekst van een liedje.... je kunt er heel gemakkelijk correcties mee aanbrengen en alles uitprinten zo groot als je maar wilt. Kun je de tekst niet lezen dan druk je op een paar knopjes en dan is het meteen een stuk groter. Ook de dankbetuigingen van het jubileum hebben we zelf kunnen maken via de computer. Dat is toch allemaal hartstikke fijn!
Mijn vrouw en ik zorgen al een tijdje drie dagen per week voor ons jongste kleinkind. Twee jaar is 'det kleint'. Die snaak zet zelf de televisie aan; weet precies op welke knopjes - die steeds kleiner worden - zij moet drukken. En een ander van 8 jaar loopt rond met een Nintendo.
Verdomme, in mijn tijd was je al een virtuoos als je met klompen aan op een fiets kon fietsen!"
Een optreden verzorgen in de jaren vijftig. Hoe ging dat?
"Met de brommer en de gitaar achterop. In het begin natuurlijk in het eigen dorp, en toen een dorpje verderop. In die tijd had je nog echte winters. Met de haren wit van de ijzel en ijskoude handen kwam je aan. Eerst een half uur 'werme' en dan optreden. Wie zou dat vandaag de dag nog zo doen? Bussen waren er ook, inderdaad. Er naartoe, dat ging nog wel, maar een bus terug, dat kon je vergeten.
Ik heb het altijd jammer gevonden dat ik in de beginjaren, of zeg maar de eerste twintig jaar, geen dagboek of kranteknipsels heb bewaard. Ik heb nog maar heel weinig uit die tijd. Ook schreef ik toen elk jaar nieuwe liedjes, want ik wilde steeds een actueel repertoire hebben. En als je dan nieuwe liedjes had, dan verdwenen die van het jaar daarvoor. Ook die liedjes zijn allemaal verdwenen. En dan denk je wel dat je ze allemaal onthoudt, maar nee, dat is niet zo. Eigenlijk ben ik daardoor tientallen of nog meer liedjes kwijtgeraakt".
Komt u nog wel eens cafeetjes of zalen tegen waarvan u denkt: "Ben ik hier al ooit geweest?"
"Meestal kan ik me dat nog wel herinneren. De cafés en zalen zijn weliswaar uitgebreid en gemoderniseerd, maar grote delen zijn toch nog wel herkenbaar. Je trad op voor de harmonie of fanfare, de voetbalclub, de boerenbond of het damescomité. Een paar weken geleden was ik nog in Horst. Daar had ik tientallen jaren geleden eveneens opgetreden. Het café was inmiddels overgenomen door de twee zonen. Toen ik er de eerste keer zong waren het nog van die kleine jongetjes. Ze wezen me de plaats van 't bühnke waar ik de eerste keer had opgetreden.
Vroeger waren er veel patronaatszalen. Die zie je nu bijna niet meer. De grootste vooruitgang zie je aan de hygiëne, aan de wc's. In de jaren vijftig stelde dat allemaal niet veel voor."
Heeft u nog naast zingen nog andere hobbies?
"Het maken van schilderijtjes. Er hangen verschillende hier in de kamer, maar ik heb 't al jaren niet meer gedaan. De meeste zijn nog niet helemaal af. Moet nog een beetje groen aan de bomen, de sneeuw aan de kanten wat 'ophuipe', weet je wel. Of ze zijn nog niet vernist. Ik heb alle spullen nog in huis, maar het komt er gewoon niet van.
Het restaureren van antieke meubeltjes heeft me ook altijd al geïnteresseerd. Dat kastje daar in de hoek heb ik zelf gemaakt. Het deurtje is afkomstig uit een biechtstoel. En ook de balken die hier in de kamer liggen heb ik er zelf ingelegd. Man, wat een ellende, maar ja, het is wel sjoon'. Klussen heb ik mijn hele leven al gedaan.
Hele vakanties werden daaraan opgeofferd. En toen we ons eigen huis af hadden kwamen de kinderen. We hebben er drie. Ik heb bij ze alle drie verbouwd. Toen het klaar was verkochten ze de hut, kochten weer iets nieuws en toen begon het spel weer opnieuw! Nu weten ze dat ik er eigenlijk geen zin meer in heb. Ze zeggen dan: "Pap, kôm toch geweun 'nis effe kieke ". Tja, en dan ben ik in gedachte alweer aan 't meten!
Wat dat betreft ben ik blij dat we geen 12 kinderen hebben, ha ha!"
Op vakantie zijn jullie dus niet zo vaak geweest?
"Nee. Ook nooit behoefte aan gehad. Weet je, als ik vakantie had was ik aan het klussen, want dan kon ik op één dag net zoveel doen als 5 avonden bij elkaar! Zou ik zo'n vakantiedag niets doen, nou, dan was dat in mijn ogen zonde van de tijd. We zijn niet naar de camping geweest, niks. Af en toe eens touren met de auto, maar eigenlijk alleen maar om de familie, bijvoorbeeld uit Australië, de mooiste plekjes van Limburg te laten zien. Nee, we zijn echte huismussen.
Voor ons 25-jarig huwelijk kregen we een 8-daagse reis naar Mallorca aangeboden. Het heeft toen 5 dagen geregend. In die tijd had ik nog veel last van mijn rug en dus moest ik in de hotelkamer op de grond slapen. Overdag moest je meedoen aan excursies. Verplicht wandelen, excursie om zo laat en excursie om zus laat.
We zijn daarna nooit meer op vakantie geweest.
Thuis lekker kokerellen is ook een hobby van me. Je kunt dan alles precies zo klaarmaken zoals je dat zelf wilt. Dat krijg je in een tien sterren restaurant niet voor elkaar. Daar krijg je 'unne knor vleisj met sju', dat is toch wel lekker, maar de rest smaakt allemaal hetzelfde. We zijn natuurlijk wel eens uit gaan eten, voor de familie weet je wel, maar als ik dan, na veel moeite, eindelijk mijn auto ergens heb kunnen parkeren, ook nog een uur moet wachten voordat ik 'unne teier sop' krijg, nou, dan vraag ik mij af wat ik daar eigenlijk aan het doen ben. Eigenlijk zonde van de tijd. Gewoon hier in de buurt wat Chinees halen vind ik ook lekker, héél lekker zelfs".
De nieuwe jubileum-CD is een prachtig produkt geworden. Met name de arrangementen vallen bij deze CD bijzonder op.
"De techniek staat niet stil en dat merk je. De samenwerking met Marlstone is mij prima bevallen. Ik had een voorselectie gemaakt van 30 nummers en daar zijn er 19 van overgebleven. 20 lukte net niet, ivm de lengte van de CD.
De CD geeft een prima beeld van mijn carrière. Je hoort als het ware de tijd meelopen. Ik heb er bewust voor gekozen om er een luister-CD van te maken. Echte 'humor'liedjes staan er niet op.
Dat de arrangementen anders zijn dan vroeger is logisch. Er zijn andere technische middelen en 't ligt er ook maar aan welke kijk de arrangeur erop heeft. Iedereen heeft een andere voorkeur voor klankkleur of keuze van instrumenten. Ik til daar niet zo zwaar aan. Het belangrijkste is het liedje zelf. Dat is ook het moeilijkste. Van een bestaand liedje iets mooiers maken is gemakkelijker dan van niets iets maken!"
Het lied 'Geneet van 't laeve' is toch wel het mooiste nummer dat u geschreven heeft. De tekst is tijdloos. Bovendien is het een soort motto van u geworden. Hoe ziet u dat zelf?
"Het liedje is uit 1978. Pas geleden stond het in de Limburgse Top 100 nog op plaats 2. Elk jaar staat het wel ergens vooraan. Een van mijn kinderen belde op om door te geven dat ie alweer op de radio was. 'Geneet van 't laeve' heeft een tekst die iedereen naar eigen believen kan invullen: 'De eine wilt dit en den angere dat'. Het maakt niet uit hoe of wat je doet, als je er maar van geniet. Dat is inderdaad mijn motto.
Ik weet ook wel dat het leven niet allemaal rozegeur en maneschijn is, maar zo is het nu eenmaal. Ik kan wel over minder positieve dingen zingen, maar daar help ik niemand mee.
Op de televisie zien we de meest verschrikkelijke dingen, maar als er op een andere zender op datzelfde moment een lachfilm begint schakelen we wel allemaal over! Zo is dat gewoon. Ik geloof ook niet dat wij gewone mensen daar verandering in kunnen brengen. Dat moeten de hoge heren doen. Als zij er niet uitkomen, dan komen wij er helemaal niet uit".
Hoe heeft u de jubileumdag op Kasteel Hoensbroek ervaren?
Fantastisch. Vanaf het begin om 14.00u tot het einde is het een groot feest geweest. Er was geen enkel dood moment. Er waren heel veel artiesten aanwezig die pro deo enkele nummers zongen. Meestal niet meer dan twee, want dan stond de volgende artiest alweer klaar. Beppie Kraft en Pierre Cnoops verzorgden de presentatie. Ook de ambiance van Kasteel Hoensbroek was natuurlijk geweldig. Echt, het was een unieke gebeurtenis waar ik met plezier aan terugdenk".
Bent u alweer bezig met de volgende CD?
"Ja, toch wel. Gezien mijn leeftijd ben ik mijzelf natuurlijk toch verplicht de spiegel voor te houden. Vroeger kon ik zeggen: "Dat doe ik wel over een paar jaar", maar dat kan nu niet meer. Over twee jaar ben ik zeventig. Daar kijk ik toch wel een beetje tegenop. Niet dat ik me zo oud voel, integendeel, eerder 50, nee, 49!
Ik heb nog altijd de drang om iets nieuws te maken, en als 't dan af is wil ik alweer verder. Die nieuwe CD moet er toch wel binnen één of anderhalf jaar zijn".
U bent in feite dus altijd met uw voorlaatste CD bezig?
"In principe wel ja. Ik zal echter niet doorgaan als mijn stem minder wordt. Het mag niet zo zijn dat men op een bepaald moment fluistert dat ik beter tien jaar eerder had kunnen stoppen. Maar.... voorlopig knippen we het lint nog niet door. We laten de schaar nog effe in de la liggen!"
Schrijft u nog veel nieuwe liedjes?
"Minder dan vroeger. Dat is al zo sinds mijn vrouw en ik drie dagen per week op onze kleindochter letten. Tijd om liedjes te schrijven is er dan niet. Met zo'n kind ben je met z'n tweeën de hele dag bezig. En voorzichtig natuurlijk, hè! Stel je voor dat er iets met dat kind gebeurt. Dat vergeef je jezelf nooit. We vinden het overigens prachtig. Ik zeg altijd "Geneet van ein kendj zo lang 't nog kendj is". Zodra ze naar school gaan groeien ze van je af. Dan weet de juffrouw 't ineens allemaal beter. We hebben nu 6 kleinkinderen: 5 jongens en 1 meisje. En oma en opa, 'dao valle ze op'. Je beleeft 't allemaal opnieuw, alsof 't je eigen kinderen zijn. Vroeger schreef ik 's avonds veel liedjes, soms zelfs 's nachts. En maar 'tokkele' op die gitaar. Dat hoeft voor mij allemaal niet meer zo nodig. Het levensritme is een stuk rustiger geworden. Vroeger werd ik, achteraf gezien, wel eens geleefd. Ik snap niet hoe ik dat toen allemaal heb kunnen volhouden, maar als ik alles nog een keer zou kunnen overdoen, deed ik 't weer precies hetzelfde!"
Heeft u nog een advies om gezond oud te worden?
"Geneet van 't laeve!"
U kunt Sjef Diederen bellen via 045-5213248.
