magazine
van folk tot
wereldmuziek
30 december 2013 |
NEWfolkSOUNDS op het web |
Jan Henk de Groot
‘Nou moet ik wel even serieus aan de bak’
In 2001 won Jan Henk de Groot (1976) de publieksprijs in de categorie singer-songwriter van de Grote Prijs van Nederland. Die prijs plaatste hem als Henkus aardig in de kijker. Hij trad op in voorprogramma’s van De Dijk, Twarres en Van Dik Hout. Maar Henkus loste op in het niets, want er moest brood op de plank. De zanger-liedschrijver leek zelfs helemaal verdwenen.
Maar plots was daar vorig jaar zijn cd, Riff. De Engelstalige schijf was de weerslag van een toestand waarin hij terecht kwam met zijn gezin na de geboorte van zijn zoon Riff met een slokdarmafwijking. Die situatie zette zijn wereld volledig op de kop. De Groot begon liedjes te schrijven. “Het was van alles wat, maar ook om bezig te zijn. Zorgen aan mijn hoofd, want ik bevond me ook nog in een burn-out situatie. Ik zat thuis voor mijn werk en toen kwam dat er nog bij. Elke dag in het ziekenhuis. Veel wachten en niks doen. Als een soort tijdverdrijf ben ik de dingen gewoon gaan opschrijven.” De beelden die hij in het ziekenhuis zag: de webcam, het rode lichtje, knuffeldiertjes…. overal zag De Groot liedjes in. “Ik heb ze allemaal stiekem geschreven. Mijn vrouw wist er niets van. Zij lag te slapen en ik zat op zolder te schrijven. Na een jaar heb ik mijn iPod meegenomen op vakantie en het haar laten horen. Ze vond het hartstikke mooi. Toen kwam ook het idee om er een cd van te maken. Ik was eerst bang voor de reacties van de mensen, omdat het te persoonlijk was.” De cd werd nog persoonlijker omdat zijn vrouw en zijn andere twee kinderen meewerkten. Het album werd goed ontvangen en met Riff gaat het ondertussen beter. Hij krijgt wel bijzondere voeding: “Het blijft een zorgenkindje.”
Nog geen jaar later ligt er alweer een cd van de zanger-liedschrijver uit Hoogezand. Deze keer een Groningstalige: Weerom. Van het Engels naar het Gronings was een stap die hij zette na enige aarzeling. Ze hadden hem al eens gevraagd iets in het Gronings te doen. “Ik voelde mij daar niet gemakkelijk bij, omdat ik altijd in het Engels zong en dan zou het nu opeens in het Gronings moeten. Dat vond ik wat te snel.” Wat later deed de Groninger zanger Hans ten Have via Hyves een beroep op hem. “Of ik een liedje samen met hem wilde doen voor zijn nieuwe cd’ Toen dacht ik: ‘dat wil ik wel.’ Het is misschien niet mijn cd, maar het moet wel bij me passen. Het moet eerlijk zijn. Ik had net een liedje geschreven, Safely back to you. Dat heb ik omgewerkt naar t Leste laid en Hans heeft me daarmee geholpen, want met teksten in het Gronings was ik nog niet zo bedreven. We hebben het samen gemaakt.” Het resultaat was een single-cd.
Zingen in het Gronings lag niet echt voor de hand, omdat Jan Henk thuis met zijn ouders geen dialect sprak. Hij leerde het van zijn grootouders. “Ik woonde in Zuidhorn en elke zaterdag ging ik ’s morgens vroeg al op pad. Ik was zo’n jongetje dat nooit lang in bed kon blijven liggen. Dus ik was altijd op mijn crossfietsje op pad om een uur of zeven. Dan zat ik in het park, maar dan lag iedereen nog in bed. De enigen, die opendeden als ik aanbelde, waren mijn opa en oma. Meestal stond ik om half acht al bij hen voor de deur. Dan hadden ze de pyjama nog aan. De rest van de dag bleef ik daar. Zij praatten gewoon plat met mekaar. Radio Noord stond aan en dan luisterden we steevast naar De stamtoavel. Dan moest ik stil wezen en ging de radio wat harder. Ik vond dat zo gezellig klinken. Ik wou er altijd graag bij zijn. Zo is het eigenlijk een beetje gekomen.”
Rond zijn vijftiende mocht hij bij een koor. “Dat vond ik hartstikke mooi. Toen we gingen verhuizen naar Tynaarlo, moest ik van dat koor af.“ Met de buurman kocht hij een gitaar. “Die had allemaal mooie gitaren en stemde eenmaal in de week mijn gitaar een beetje. Dat kon ik zelf nog niet.“ Zo kreeg hij het instrument onder de knie. Daarna speelde hij in allerlei bandjes. “Ik was niet zo’n goede gitarist, dus maakte ik zelf mijn liedjes. Dan kun je ze alleen maar goed spelen. Dat was allemaal Engelstalig.”
Op het conservatorium leerde hij zichzelf pianospelen. Vanaf dat moment kwamen er andere liedjes tevoorschijn. “Een andere benadering, zeg maar. Zo ben ik solo gegaan als Henkus. Daar kwam weer een band bij.” In die begintijd was het vooral veel spelen in Groningen. Ook in wedstrijden en in 2002 kwam hij bij de Grote Prijs van Nederland terecht. “In een vol Paradiso won ik de Publieksprijs met veel publiciteit.”
De Groot omringt zich nog steeds met de muzikanten van toen: Allard Gosens (elektrische gitaar), Michael Nieuwenweg, (basgitaar) en Dennis Elderman (drums en percussie). Nu is ook zijn echtgenote, Paulien van der Wal (zang en viool) erbij. Allemaal dertigers die, net als hij, op het conservatorium studeerden. Daar volgde hij een studie productie. “Ik was niet zo geďnteresseerd in al die knopjes. Dat liet ik liever aan anderen over. Je kon je ook specialiseren in liedjesschrijven. Collega’s van mij hebben een eigen studio. Ik heb wel wat spullen boven op zolder staan. Daar heb ik het meeste van mijn cd gemaakt, maar ik ben geen technicus.” Hij produceerde die schijf wel. “Dan denk je vooral na hoe het klinkt, maar je doet dat vooral samen.”
De Groot begon ooit met een opleiding Sociaal Pedagogische Hulpverlening. “Daarmee ben ik begonnen in 1994, maar ik ben ermee gestopt en naar het conservatorium gegaan. In 2004 studeerde ik af, maar moest een baan hebben. Ik werkte in een café. Mijn vrouw was zwanger van onze eerste. Toen dacht ik ‘Nou moet ik wel even serieus aan de bak en een paar centen verdienen want ik moet ook een toekomst hebben’.”
Zo kwam hij terecht in een trainingshuis voor jongeren met een licht verstandelijke beperking in Sappemeer. “Daar kon ik aan het werk, maar dan moest ik wel een studie doen. Twee banen was teveel. Dus ben ik gestopt met Henkus. De muziek was op dat moment niet meer mijn passie. In 2009 heb ik alsnog het diploma SPH gehaald.”
Maar nu is Jan Henk de Groot dus weer helemaal terug als zanger-liedschrijver en hij heeft het druk. Hij werkt niet alleen in het trainingscentrum, Hij is ook nog muziekdocent voor 24 uur in de week. “Daarnaast veel spelen. Dat is wel een mooie combinatie.”
janhenkdegroot.nl
