12 oktober 2012 |
Dagblad van het Noorden op het web |
Het verhaal dat Riff heet
INTERVIEW
JAN HENK DE GROOT
● Muzikant Henkus alias Jan Henk de Groot terug van weggeweest
● Persoonlijk album 'Riff' verhaalt over zieke zoon Riff
Door Marijke Brouwer
Hoogezand Henkus! Henkus klinkt bekend, neigt naar iets vertrouwds uit de muziekwereld van nog niet zo lang geleden. Dat klopt, Henkus was de band die vanaf 2001 vaak optrad in cafés in het Noorden, later ook als voorprogramma van De Dijk, Van Dik Hout en Twarres. Henkus won de publieksprijs van de Grote Prijs van Nederland en stond in Groningen op het hoofdpodium van het Bevrijdingsfestival.
Achter Henkus ging Jan Henk de Groot (36) schuil, de muzikant die in 2008 besloot dat hij moest kiezen voor zijn gezin, zijn baan in de zorg (verstandelijk gehandicapten), zijn baan als docent op het Noorderpoortcollege en voor zijn studie. “Ik was altijd muzikant en daarnaast werkte ik. Ineens was het andersom en dat klopte niet. Ik werd er heel ongelukkig van”, zegt hij.
Hij wilde, sinds hij als jongen van negen The Final Countdown van Europe hoorde, op het podium staan en toen hij er jaren later daadwerkelijk stond, niet onverdienstelijk, bleek het zo mooi als hij had bedacht. “Een van de fijnste plekken is het podium. Het klinkt pathetisch, maar het voelt thuis.”
Solo bleef hij een beetje musiceren, er lagen plannen voor een live-plaat en toen werd Riff geboren. Zijn derde kind. Juli 2010 was het, een donderdag, For 15 minutes you were healthy zingt De Groot en daarna kantelde alles. “De wereld stond op zijn kop”, zegt De Groot.
Hij zegt dat zijn zoon aan het bellen blazen was, direct nadat hij voor het eerst iets had gedronken. “Dat duidde erop dat er iets mis was met zijn slokdarm.” Twee maanden op de intensive care volgden, zijn darmen werkten niet, zijn babyhuid was geel en niets was zoals bij de geboorte van Myrthe en Midas, niets was normaal. “We leefden niet eens bij de dag, maar bij het uur. Bij de minuut soms. Het was een soort film”, zegt De Groot.
Terwijl hij en zijn vrouw Paulien onophoudelijk waakten over hun zoon, merkte De Groot dat hij wilde schrijven. Niet alleen omdat dat de herinnering bewaart, maar ook omdat hij liedjes zag in Riff en titels van liedjes. Riff als een verhaal. De Groot ging aan de slag en vertelde het aan niemand.
“De piepjes van de monitoren, de geur van alcohol tijdens het handenwassen, de webcam waarop we thuis konden zien hoe Riff in zijn ziekenhuisbed lag te slapen, de rij knuffels langs zijn bed, de dag dat hij naar huis mocht, de oudejaarsnacht in Amsterdam, het Ronald McDonaldshuis.” Onwillekeurig noemt hij de details en gebeurtenissen in chronologische volgorde, precies zoals de tien akoestische nummers de cd Riff vullen. Ze beslaan het hele eerste levensjaar van Riff.
De cd is zonder meer persoonlijk, zeker ook omdat Paulien erop meezingt en viool speelt, evenals hun kinderen Myrthe en Midas in een nummer meezingen. Zondag presenteerden ze het album in het Platform Theater in Groningen en het leek wel een verlate kraamvisite, zegt De Groot. “Dichterbij kan geloof ik niet en dat is ook veilig. Ik kan me er bijna achter verschuilen omdat de cd is zoals het was. Meer had ik er niet van kunnen maken.” Inmiddels heeft dj Hans Schiffers het nummer Webcam 08 op de radio gedraaid en is de cd-verkoop begonnen. De Groot begint zaterdag bovendien met het liedjesprogramma Terug noar de Stamtoavel waarin hij verhaalt over zijn jeugd in Zuidhorn, zijn studententijd in Groningen en over het heden. Ook daarin speelt Riff een rol.
