5 april 2007 |
Dagblad van het Noorden op het web |
'Ik wil met weinig
woorden veel vertellen'
Naam: Harry Niehof.
Leeftijd: 53.
Woonplaats: Groningen.
Geboorteplaats: Middelstum.
Opleiding: Engels, Rijksuniversiteit Groningen.
Bands: vele, waaronder Soulfingers.
Cd's: Broken Lines (2001, als Sugar Boy Harry), Cuba Blues (2004 met Los Bomberos), Altied Onderwegens (2005) en Straks is t weer janken (2007).
Door Bouwe van Norden
Gitarist en liedjessmid Harry Niehof (53) uit Groningen won afgelopen zondag de Dagblad van het Noorden-streektaalprijs. Hij ziet het vooral als een erkenning van zijn kwaliteiten als tekstschrijver, dat zijn derde Groninger cd Straks is t weer janken is uitgeroepen tot beste streektaalmuziek van 2007. Niehof komt als eerste aan het woord in een nieuwe interviewserie op zaterdag, waarbij de geïnterviewde reageert op steekwoorden.
Folk
"De teksten van mijn liedjes zijn erg belangrijk voor mij. Misschien wel omdat ik een kruising ben tussen een folkie en een popmuzikant. In mijn liedjes vertel ik het liefst een verhaal of anekdote. Niet lang uitgesponnen, zoals vaak in de folk, maar zoals een popmuzikant songs schrijft. Met weinig woorden zo veel mogelijk vertellen, daar gaat het om. Als je het kort houdt, wordt een tekst vaak het best."
Middelstum
"Ik heb er gewoond tot precies mijn vijftiende verjaardag. Het is een gereformeerd dorp Het haalt gecompliceerde gevoelens bij mij naar boven. Ik ben er op mijn elfde begonnen met gitaarspelen. Mijn eerste optreden was op de jaarlijkse bijeenkomst van de gereformeerde jeugdclubs in zaal Vita Nova. Ring, ring, I've got to sing van Ferre Grignard speelde ik en iets van Jaap Fischer. Daarna zijn we naar Steenwijk verhuisd. Erg lang ben ik een heel braaf jongetje geweest. Pas in mijn studententijd werd ik opstandig, stopte ik met naar de kerk gaan en begrepen mijn ouders mij niet meer. Naar Middelstum - waar mijn vader bakker was - wil ik niet meer terug, al heb ik het er ook leuk gehad. Als ik er nu kom, bekruipt mij een gevoel van beklemming. Herinner ik mij bijvoorbeeld weer dat ik niet naar de kermis mocht. En dat klanten dan in de winkel tegen mijn ouders zeiden: 'k heb dat jonkje van joe bie kermis zain’."
Sugar Boy Harry
"Dat was gewoon Harry Niehof zonder het Gronings. In die tijd speelde ik in een ongelooflijk goed jump-'n jivebandje, Sugar Boy Harry and the Race. Ik ben nog steeds hartstikke trots op de cd Broken Lines. Lekkere rootsmuziek, americana. Ik kwam aan de naam Sugar Boy, omdat ik vergeleken met de anderen zo rustig en aardig was."
Grunneger Toal
"Da's mooi! Eigenlijk is het merkwaardig dat ik dat zo laat heb ontdekt. Ik heb eerst wat in het Nederlands geprobeerd; maar't klonk niet. Bij de eerste Groninger cd - het luchtige Cuba Blues - merkte ik dat tijdens het schrijven in het Gronings de beelden vanzelf naar boven kwamen. Ik zie het platteland dan voor mij. Bij Dat bistoe, een nummer waarin ik een ontembare vrouw vergelijk met het Groninger landschap, had ik de beelden in tien minuten bij elkaar. Toen ik Cuba Blues met Los Bomberos af had en later met bassist Ron Glasbeek nog eens sprak over 'die grappige cd', kwam hij met een verrassende waarheid: 'Hoezo grappig, je hebt je hele verleden erin verwerkt met alle pret en alle ellende'. Ik hou van het Gronings, omdat het een spaarzame taal is: gain woord te veul. Het was geweldig te ontdekken dat Wat ik altijd het liefste. wilde doen - gitaarspelen, liedjes maken, verhalen vertellen - in het Gronings zo goed lukt. Wat stom dat ik dat . niet eerder heb ontdekt."
Ry Cooder
"Hij en de Engelse folkgitarist Martin Carthy zijn mijn helden. Bij Cooder bewonder ik de zuinige manier waarop hij speelt. Hij is een virtuoos; maar niet op een opzichtige manier. Misschien hou ik vooral van de precisie in zijn rommeligheid. Cooders spel blijft weerbarstig en hoekig klinken, wordt nooit gladjes. Nee, ik wil geen Groninger Ry Cooder worden. Ik probeer mijn eigen stijl te vinden. Ik knoei gewoon wat aan. De ene keer levert het een hoekig ding op, de andere keer iets zachts en vriendelijks. Dat ik daar nu succes mee heb, is fijn. Het betekent dat ik vaker kan optreden en minder hoef te freelancen als vertaler/ondertitelaar van Engelse en Amerikaanse films en tv-series."
Martin
'Dat is een geweldige gitaar. Het was een rib uit mijn lijf, die aankoop. Maar nog steeds is het een feest als ik die gitaar pak. Elke dag kan mijn Martin me blij maken. Het is een prachtig instrument, dat mij stimuleert meer te leren, mijn eigen stijl te ontwikkelen. Als gitarist ben ik grotendeels autodidact. Ik heb alleen een beetje jazzles gehad en instructievideo's van Martin Carthy gebruikt. De gitaar vind ik iets heel bijzonders. Het is een orkest op zichzelf. Je hebt geen anderen nodig om muziek te kunnen maken, zoals een drummer of een fluitist."
'Haart van klaai'
"Dat is een liedje van mijn laatste cd waar ik erg op gesteld ben. Een nummer waarbij tekst en muziek elkaar volledig aanvullen. Volgens mij is dit een echt Harry Niehof-liedje. Het is zo'n liedje waarbij alles op zijn plaats valt. Het gaat over iemand die ik ken. Getalenteerd, maar ook iemand die zich afzondert en cynisch is. Ik had dat beeld haart van klaai en wist ineens dat het over hem ging. 'Jezus wat ben jij een stomme lul, dat je het jezelf zo moeilijk maakt', zeg ik eigenlijk met dit liedje."
Liefde
"Is het allerbelangrijkste. Ik denk dat liefde is wat het leven bij elkaar houdt. Niet alleen de liefde voor mijn lief, familie en vrienden. Ook de liefde voor je vak, voor watje doet. Met liefde zal ik blijven proberen het allermooiste liedje te schrijven."
Bende
"Met Voorheen De Bende - Frank den Hollander, Peter de Haan en Alina Kiers - en Jan Veldman, werk ik nu aan een theaterprogramma voor het jubileum van schouwburg Geert Teis in Stadskanaal. Voorheen De Bende mit pazzipanten heet het. Het wordt mooi. De eerste try-out is op 19 april in café Eisseshof in Niehove. Zo'n 25 keer gaan wij het spelen.”
