GEZINSBLAD

WOENSDAG 8 NOVEMBER 2006

RECENSIE

De blues van Alex

Zaterdag 4 november. Het is kil en koud in de Sellingerbeetse. Rond 'Opwaarts', dat dringend aan een grondige opknapbeurt toe is, is het een drukte van belang. Aanleiding vormt een optreden van Alex Vissering die ten bate van het kerkjes een concert geeft. Zonder al te veel reclame loopt deze bijzondere locatie moeiteloos vol. Het publiek is gemêleerd van samenstelling, hoewel vijftig plus wel de boventoon voert. Op de tafels, die in lange rijen staan opgesteld, staat een overvloed aan koffie met cake. Bij de entreeprijs van zes euro inbegrepen, dat wel!
Het is half acht, nog steeds rammelen mensen aan de deur. De grendel schuift open en dicht totdat er echt niemand meer bij kan. De man aan de kassa wurmt het deksel op zijn Tupperware geldbakje dat hij met de totale recette onbeheerd op een plank boven de kapstok achterlaat. Hier zijn de mensen nog te vertrouwen.
Achterop het podium, half verscholen achter een bloemetjesgordijn waarvan een paar haakjes loszitten, zit de man waarom het allemaal draait deze avond: Alex Vissering. Het is kwart voor acht, hij pakt zijn gitaar en begint met een loflied op het mooie Westerwolde. Het is het begin van een onvergetelijke avond waarop ik geïmponeerd raak door de geweldige kennis en liefde van Vissering voor het Groninger landschap, maar ook door zijn brede algemene ontwikkeling en zijn visie op alles wat er in de wereld gebeurt. Elk liedje dat hij zingt heeft zijn eigen verhaal en soms boodschap. Hij brengt ze in het Gronings, hoewel hij af en toe een zijstraatje bewandeld om zijn favorieten Johnny Cash, Willy Nelson, Bob Dylan en Cornelis Vreeswijk te eren.
Zelden heb ik me zo vermaakt. De kracht zit hem in de eenvoud. Het is pure blues wat Vissering brengt. Maar op een veel leukere manier dan bijvoorbeeld gevestigde namen als onze eigen Cuby of een singer/songwriter als Tony Joe White. Zij doen elk optreden plichtmatig hun ‘stukje’. Wat Vissering doet komt recht uit het hart. Ook de interactie met de zaal is uniek. Vissering ontdekt een inwoner van zijn oude woonplaats Musselkanaal en vraagt de man of hij nog steeds op dezelfde plek bij de brug woont. Plotseling herkent hij iemand anders die na even nadenken zijn ‘bloedprikker’ van Refaja blijkt te zijn. Een prachtige conversatie volgt.
Aan het slot van de avond krijgt de troubadour niet alleen een ovatie, maar ook een rollade van de heer Rotgers, voorzitter van de stichting tot behoud van het kerkje in Sellingerbeetse. Ook deze Rotgers ontpopte zich door zijn ‘dorpsgekke’ gedrag als een ware entertainer. Hij kreeg de lachers veelvuldig op zijn hand. Chapeau voor de men-sen die deze avond georganiseerd hebben, maar vooral voor Alex Vissering.

Roel Muskee
terug naar Alex Vissering

Deze pagina is bijgewerkt op