14 juli 2006 |
Dagblad van het Noorden op het web |
INTERVIEW •
ZANGER EN LIEDSCHRIJVER
MARTIN KORTHUIS BRENGT ODE
AAN SCHIERMONNIKOOG
Groningstalige liedjes over leven, liefde en dood
Aailaand, de vierde cd van zanger en liedschrijver Martin Korthuis, is een ode aan Schierrnonnikoog en het Groninger dialect. "Hier heb ik mijn eigen taal gevonden, in het Engels schrijven blijft toch geploeter."
Door Peter van der Heide
Door Peter van der Heide
SCHIERMONNIKOOG . Jarenlang schaamde Korthuis zich voor de taal waarmee hij opgegroeid was. Totdat hij, wegens studie uitgeweken naar Zwolle, besefte dat hij zichzelf niet langer voor de gek moest houden. "Als ik Bob Dylan wil evenaren, moet ik een half woordenboek overschrijven", lacht de 54-jarige in Bedum geboren Korthuis.
Was zijn tweede cd Vrij Zunder Schuld (1998) nog half in het Engels geschreven, op Lös (2002) was het louter Gronings wat er klonk. "Er is een groeiende belangstelling voor. Ik merk dat alleen de titel van mijn nieuwe cd al veel mensen aanspreekt." Hij haalt woorden aan uit het titelnummer: 'Ik loop deur t mulle, rulle zaand/ Allain n handdouk en n mooi bouk/ Ik vlei mie neer ien n waarme paan/ En sloet mien ogen/ Wat voult t hier toch goud'.
Korthuis, inmiddels al weer veertien jaar woonachtig op Schier, ziet zich als vertolker van wat velen voelen. Niet alleen eilanders waarderen de muzikant, ook toeristen zien hem als spreekbuis. Aailaand ademt dan ook diezelfde rust uit die zo kenmerkend is voor het Friese Waddeneiland. Dat Korthuis er nog steeds woont na wat eigenlijk een sabbatical jaar voor de uitgebluste jongerenwerker had moeten worden, heeft te maken met de charme van Schiermonnikoog. "leder jaargetijde is hier mooi. Maar ik vind het ook prachtig het eiland op de boot uit zicht te zien verdwijnen en in de grote stad, het Sodom en Gomorra, onverantwoorde uitgaven te doen."
Zijn fraai gearrangeerde liedjes zijn warm en ingetogen, bezitten relativering en zelfspot. Ze houden het midden tussen folk en country. Niet zo raar, want vroeger spiegelde hij zich graag aan helden als Gram Parsons en Neil Young. Zelf wil hij geen etiket op zijn muziek plakken, over een term als Nedersaksische Americana moet hij eerst eens stevig nadenken. "Het zijn gewoon Groningstalige liedjes over leven, dood, liefde, drank, drugs en meisjes, liedjes over het leven."
Hij voelt zich wel verwant met Groningers als Harry Niehof, Henk Scholte, Lex Koopman en Eddy Koekkoek. Nee, hij voelt zich beslist geen Hessel, de Terschellinger kroegbaas die zijn muziek vrijwel dagelijks in zijn café ten gehore brengt. "Dat enthousiasme zou ik niet steeds op kunnen brengen. Daarvoor ben ik toch te veel een Einzelgänger. Als performer voel ik me als een vis in het water, maar als ik op de wal optreed, ga ik na afloop het liefst zo snel mogelijk naar mijn caravan in Vries."
