naar DeHeleboel
Deze pagina is bijgewerkt op
Groninger Dagblad
21 april 2001
opgegaan in het Dagblad van het Noorden
Erwin de Vries van DeHeleboel wil wel n hoeske in de polder
Pen en papier en schrijven maar
Een hoeske midden in de kale polder. Dat lijkt zanger en tekstschrijver Erwin de Vries van de band Deheleboel uit Meeden wel wat. Terwijl de wind suist door de bomen, kan de blik op oneindig en het schrijven kan beginnen. Want dat doet de 30jarige De Vries het liefst. Teksten schrijven voor zijn band. En dan het liefst in het Oldambster Gronings. De taal van de artiest die morgen optreedt in een uitverkocht cultureel centrum de Klinker in Winschoten.
De zanger heeft naar het concert toe geIeefd. Want eigenlijk zou de band er vorig jaar al optreden. Maar het liep anders. Door ziekte was De Vries langdurig uit de running. Hij kreeg ME. Vervolgens werd hij ook nog getroffen door het Guillain Barré-syndroom. Een aandoening die onder meer gepaard gaat met verlammingsverschijnselen. Maar na een langdurig verblijf in het Academisch Ziekenhuis Groningen en revalidatiecentrum Beatrixoord in Haren, is hij er weer. ,,We kijken we! wat het wordt. Het is toch een beetje in het diepe springen. Maar ik voel me fit en ga er vol tegenaan."
Het optreden in De Klinker is zeker een hoogtepunt voor de zeskoppige band die in 1993 werd opgericht. "Ik sta nog verbaasd dat het concert zo snel is uitverkocht. De plek is ideaal. We zingen in de taal van het Oldambt. En waar kun je dan beter spelen dan in hartje Oost-Groningen, in Winschoten", meent de zanger, die in de loop der jaren een bijzondere band met zijn publiek heeft opgebouwd.
De groep heeft voldoende wapenfeiten op naam staan. In 1995 werd het Noord-Nederlands liedjesfestival gewonnen, het voorprogramma van De Dijk werd gehaald, cd's werden uitgebracht en nu is er dus een optreden voor 630 mensen in De Klinker. Wat volgt? Een concert in een bomvolle Oosterpoort in Groningen? ,,Daar moet ik nu nog niet aan denken", lacht De Vries. ,,Het zou natuurlijk prachtig zijn. Maar dit is ook fantastisch. We zijn in eerste instantie toch een Oost-Groninger band. Maar wie weet wat nog volgt."
Voor zijn ziekte trad hij met de groep zeker twee tot drie keer in de maand op. Dat zit er nu nog niet in. De zanger erkent een moeilijke periode achter de rug te hebben. Vol energie en net vader geworden van een dochter Deniek (nu anderhalf) en dan zo getroffen worden door het noodlot, dat gaat niemand in de koude kleren zitten. ,,Gelukkig ben ik positief van aard en heb ik ontzettend veel te danken aan mijn omgeving."
Zingen in een regionale taal slaat zeker aan. Skik, Twarres, Rowwen Hèze, Ge Reinders, De Kast en uiteraard Normaal zijn tot grote hoogte gekomen. Ook Deheleboel heeft een zekere mate van roem bereikt. En niet alleen in de eigen provincie. Begonnen als pretband, met als motto: lang leve de lol, is Deheleboel nu een groep die een serieuzere weg is ingeslagen. Dat blijkt ook uit de muzikale voorkeur van De Vries. Was hij eerst weg van rock en blues, nu luistert hij liever naar wereldmuziek of klassiek. ,,We pakten van alles aan. Het was in het begin meer gek doen en pakken wat we pakken konden."
Zijn eerste optreden kan hij zich nog goed herinneren. Dat was in het voormalige Bob Bruins bad in Hoogezand. Hij stond er alleen, nog zonder band, en zong wat hem voor de voeten kwam. ,,Dat was behoor!ijk spannend, maar vooral ook leuk. Zeker toen bleek dat het optreden aansloeg bij het publiek. Want het mooiste dat je als zanger kan overkomen, is als het publiek geraakt wordt door je teksten." Gaandeweg leerde h!j andere muzikanten kennen en werden bandjes geformeerd. Inmiddels werkt hij samen met drummer Jan Dokter uit Meerland, bij Oostwold (Old.), bassist Rik ter Horst uit Zuidwolde, pianist en toetsenist Gerard Smid uit Meeden, gitarist Geert Wierth uit Adorp en levenspartner en zangeres Sandra Schooneveld. Met hen heeft De Vries zijn muzikale draai volledig gevonden.
In de vier jaar tijd sinds het verschijnen van de eerste plaat Riep veur Opnoame is er het nodige veranderd. De band is serieuzer geworden. Zo is de nieuwe cd Haim een stuk rustiger, met meer ballads. Opnames hadden plaats in de Silvox Studio in Silvolde, de Achterhoek. Toevallig ook het thuisland van Normaal. Toeval? "Het is gewoon een ontzettend goeie studio, waar we als groep veelgeleerd hebben.Ze hebben natuurlijk de nodige ervaring met groepen die in een streektaal spelen. Ook Skik neemt er op. Misschien dat dat van invloed is op de manier waarop ze met ons omgaan."
Aangeleerd
Schrijven doet hij al vanaf zijn vijftiende en met gemak. De Vries, die in Winschoten als psychiatrisch verpleegkundige werkt, heeft gevoel voor taal en muziek. Niet dat hij ooit een opleiding daartoe genoten heeft. Zeker niet. "Ik lees geen noot en heb ook geen enkele muzikale opleiding gehad. Ook het schrijven heb ik me zelf aangeleerd." Als een probleem ervaart hij dat niet. "Ik ben misschien wat onbevangener dan iemand die er zwaar voor geleerd heeft en kan zonder die ballast misschien wat vrijer opereren." Inspiratie doet hij op door veel naar (verschillende soorten) muziek te luisteren en door veel te lezen. De Groningse teksten laat hij controleren door Jan Groenbroek van de stichting Grunneger Toal in Scheemda.
Ook het Gronings kreeg hij niet echt met de paplepel ingegoten. Pa en moe De Vries spreken onderling wel Gronings, maar met (een deel van) de kinderen Nederlands. Al spelenderwijs bracht hij zich de streektaal bij, die hij heeft leren waarderen als warm en direct en met een 'ontzettend' mooie klankkleur.
Of hij nog ambities heeft? ,Jazeker", lacht vriendin Sandra Schooneveld. ,,Hij wil zich graag nog een keer helemaal op het tekstschrijven richten." De Vries moet dat beamen: "Dat lijkt me inderdaad prachtig. Lekker de vrije hand hebben. Pen en papier bij de hand en schrijven maar."Pieter Broesder
naar DeHeleboel