31 juli 1998 |
Provinciale Zeeuwse Courant op het web |
Ik heb weer lol in muziek maken
Bennie Jolink: "Wat weten die hypocriete westerlingen nou. Wij plattelanders weten ten minste dat de biefstuk van een koe komt." De controverse met randstedelingen loopt nog steeds als een rode draad door het leven van de zanger van de Achterhoekse rockgroep Normaal. Dezer dagen tuft een door Jolink beschilderde tram door Amsterdam, maar niet iedereen is even enthousiast over zijn penseelvruchten. Midden in een Achterhoeks landschap heeft de zanger zichzelf als stoere jager met een geweer in de aanslag afgebeeld. Daarmee haalde hij zich de woede op de hals van de Stichting Faunabescherming. "Misschien is de jacht in de Achterhoek een geaccepteerd verschijnsel, maar in Amsterdam niet", aldus een woordvoerder van de stichting.
Een dik jaar geleden dreigde hij het bijltje er bij neer te gooien omdat hij overmoeid was, maar op dit moment lijkt Bennie Jolink (51) meer hooi op zijn vork te hebben dan ooit tevoren. Met zijn band Normaal heeft hij weer een nieuwe cd gemaakt en een uitgebreide tour op poten gezet. Daarnaast is hij ook nog eens bezig om zich als beeldend kunstenaar te profileren.
Het resultaat rijdt zoals gezegd in de vorm van een fraai beschilderde tram door het centrum van Amsterdam. "Ja, ze hebben me zo gek gekregen een Achterhoeks landschap op een tram te schilderen. 't Is begonnen als een weddenschap in een tv-programma van Astrid Joosten. Ik vond het een mooi idee, maar wat er later allemaal bij kwam kijken... Jongejonge, ik heb mezelf vervloekt dat ik me eraan gewaagd had. Maar ik ben een plattelander en als ik eenmaal ja heb gezegd, trek ik me niet terug."
Herman Brood
Door dat schilderwerk dringt zich al snel een vergelijking op met de grotestadsrocker Herman Brood. Want ook die zanger staat de laatste jaren als beeldend kunstenaar in de belangstelling en heeft al eens een tram met een pot verf onder handen genomen. Bennie: "Het grote verschil tussen Herman en mij is dat ik realistisch schilder en weken onder de pannen ben met een klein schilderij. Dat kan ik niet in een verloren uurtje doen. Herman spant een paar doekjes op, rent er een half uurtje langs en heeft twintig schilderijen klaar. Mijn schilderijen maak ik niet even tussen de soep en de aardappelen door. Als ik serieus wil gaan schilderen, moet ik minstens een half jaar vrij nemen. Die tram moet je dan ook zien als een stunt tussen de bedrijven door."
"Een Achterhoekse tram die door Amsterdam rijdt, dat vind ik prachtig", vervolgt Jolink. "Een opmerkelijke culturele uiting, al zeg ik het zelf. De randstad heeft immers nooit echt open gestaan voor plattelandsrock. Daar vinden ze het dialect van een dorpeling nog altijd dom klinken. En ze kunnen het zogenaamd niet verstaan. Onzin. Je kunt een dialect best verstaan, het is gewoon een kwestie van interesse. Plattelanders die tweetalig zijn, hebben ook meer interesse voor andere dialecten. En ze luisteren ten minste, ze zijn geïnteresseerd in wat gezegd wordt. Het stadsleven is te snel, te oppervlakkig en veel te trendgevoelig. Wij van het platteland zijn geen meelopers. We pikken een trend niet gauw op, maar we houden 'm veel langer vast."
Ganzen
"In de stad willen ze allemaal in het blauw lopen als blauw mode wordt. Als ganzen lopen ze achter elkaar aan. Een maand later willen ze allemaal weer in het bruin de straat op. Bij ons ligt dat anders. Wij moeten er moeite voor doen om achter nieuwe ontwikkelingen te komen. Maar als we die zien zitten, blijven we erachter staan. Ik heb nog steeds lang haar omdat dat in de jaren zestig een uiting van vrijheid was. In deze tijd is dat ineens hopeloos ouderwets en zie je eruit als een verlopen ouwe hippie. Maar ik ga niet naar de kapper. Voor mij hebben lange haren nog betekenis."
"Anderhalf jaar geleden was ik zo depressief dat ik er toch een stuk van af geknipt heb. Maar daar had ik snel spijt van. Man, ik ging door een diep dal. De toemnalige manager van Normaal boekte 120 optredens per jaar. Anders zouden we er volgens hem financieel niet uitspringen. Ik dacht op een gegeven ogenblik: als het op die manier moet, dan stop ik ermee. Want dat kan ik lichamelijk niet meer opbrengen. Ik was echt doodziek. Ik at niet meer, ik sliep niet meer. Ik was 68 kilo en dat is veel te weinig. Ik schreef niks meer en begon zelfs een hekel aan mezelf te krijgen. Ja, dan gaat het snel bergafwaarts."
"Toen ik officieel bekend had gemaakt met Normaal te stoppen, kwamen er zoveel reacties van fans, dat ik dacht: jongen, dit kun jehen niet aandoen. Voormij is dat een heel sterk argument geweest om de draad toch weer op te pakken. Voor veel aanhangers van Normaal is onze muziek een stuk van hun leven. Ik had echt iets kapot gemaakt als ik was gestopt. Die hartverwarmende reacties hebben mij de kracht weer gegeven om door te gaan. Minder optredens, dat wel, maar veel heftiger. En dat gaat prima. Al die organisatoren en zaalhouders die meer dan 20 jaar tonnen en tonnen aan Normaal verdiend hebben, hebben trouwens niets van zich laten horen toen ik er zo beroerd aan toe was. Alleen een meneer Heinz uit Noord~Holland stuurde een fruitmand met de boodschap: Jongen, ik hoop dat je er bovenop komt. Hij was de enige."
Akoestisch
"Maar goed, tegenwoordig heb ik weer lol in muziekmaken.De andere jongens van de band zijn ook fantastische collega's"die peppen me echt op. Nieuwe nummers componeren we met een akoestische gitaar in de hooiberg. De koelkast nokkie-nokkie met bier. Echt gezellig en nuttig. Want een nummer is pas een nummer als het ook akoestisch blijft staan. Al dat elektronische gedoe van tegenwoordig, bah, moet ik niks van hebben. Alle muziek waabij in plaats van een drummer en een drumstel een kapot broodrooster wordt gebruikt, daar wil ik niet eens over praten. Met een kapot broodrooster bedoel ik dan een drumcomputer Want met zo'n ding musiceer je niet, je bedient een apparaat Artiesten die samples van andere platen gebruiken, zou ik het liefst een schop onder hun kont geven. Ik vind het kut met peren. Het echte eerlijke boerenhandwerk, dat is je ware."
"Countrymuziek, dat vind ik prachtig. Ik ben laatst anderhalve maand met een auto door Amerika getrokken. Dan krijg je het countrygevoel helemaal te pakken. Zo'n zacht zoemende Amerikaanse auto die door een glooiend landschap glijdt. Er zitten nauwelijks bochten in de wegen en niemand rijdt hard, je hoeft dus niet zo op te letten. Met de pink aan het stuur kun je luisteren naar al die radiostations die country uitzenden. In Nashville heb ik een paar blitse countrypakken gekocht, met prachtige stetsons. Ja, de country-invloed wordt bij mij steeds groter. Dat hoor je ook duidelijk op de nieuwe cd van Normaal."
Een verzamelaar van herinneringen. Zo ziet Bennie Jolink zichzelf. "lk heb de marathon van New York gelopen, parachute gesprongen, ballon gevaren, steile wand gereden en vorig jaar ook nog de Parijs - Dakar rally gedaan. Ikdoe die dingen niet omdat ik van gevaar houd, zo imbeciel ben ik niet. Ik doe het om de uitdaging. Die rally is me trouwens een beetje tegengevallen. We reden's nachts en er waren allerlei moeilijkheden. De sfeer onderling was ook niet al te best en dat was misschien wel het ergste. Want als je midden in de woestijn zit is het allerbelangrijkste dat de neuzen dezelfde kant uitstaan. Dat kun je bijna symbolisch opvatten."
