10 april 2012 |
Leeuwarder Courant op het web |
Polonêse mei Anneke Douma, abstraksje mei Reina Rodina
JACOB HAAGSMA
NIJLAN - In fearnsieu Aaipop is in fearnsieu eamstich omtinken foar muzyk yn it Frysk. En in fearnsieu feest, noch krekt gjin karnaval op syn Frysk.
Net eltsenien yn de organisaasje kin it wurdearje dat harren festival ferlike wurdt mei karnaval, of in doarpsfeest, of soks. In plak dei t minsken komme foar de gesellichheid, foar it bier en foar de oare sekse.
Dochs is it der wol op útdraaid sûnt it festival yn 1989 begun, neat oan te dwaan. Ek op de 25ste edysie gie it ridlik mâl, op dy fronten. De polonêse waard sa hurd noch net beoefene, mar by Anneke Douma, oan de ein fan de dei, wie it dochs hast safier.
De wierheid oer Aaipop is dat it alles hat fan in doarpsfeest, of karnaval, mar dat dat net ôfdocht oan de ynhâld. Aaipop gie yn 1989 oer Frysktalige muzyk en dat is yn 2012 noch altiten sa. Mar sjoch ris hoe grut as it ferskil is tusken doe en no, hoe't de pop yn 'e memmetaal groeid is, yn oantallen en yn nivo. En rekkenje mar dat Aaipop der hiel wat yn betsjutten hat.
Hoe earnstich as Aaipop dy ferantwurdlikens nimt, blykt wol út it optreden fan Reina Rodina. Har muzyk, earnstich, elektroanysk, abstrakt, stiet fier 8f fan wat wenst is op Aaipop.
Se hie dan ek net folle oanrin, ek al omdat it fanwegen de technyk in stik letter begun. Mar se stie der wol, op Aaipop, en der heart se ek thus.
Lykas Anneke Douma, dus, ek al wie dit har earste kear op Aaipop. Sy hie de sfear der wol yn mei har ferskes yn Frysk, Liwwadders en sels, sûnder dat it lûd útdraaid waard, it Nederlânsk. Mar wa wit siet de organisaasje doe krekt yn in polonêse.
Fanwegen it jubileum wiene der aardich wat artysten dy't der dy allerearste kear ek by wiene: Jaap Louwes, Piter Wilkens, Doede Bleeker. In moai stikje kontinuïteit, dat Louwes in nije diminsje joech troch te spyljen mei in band dy't suver in generaasje jonger wie as hysels, wat syn ferskes in moaie oppepper joech. En hy song ek noch oer de útrekke ferkearing fan syn soan.
Ek Jankobus Seunnenga en Ernst Langhout (mei syn 'ploech') binne fan in, lit ús sizze, generaasje dy't al efkes aktyf is, mar Bauke van der Woude hie wat in punt doe't er syn 'combo' „de iennige bejaardengroep' neamde. Mar goed, hy hie wol gitarist en akkordeonspiler John Eskes meinommen, en om in muzikant fan syn statuer op Aaipop te sjen is ek wol noflik.
De nije generaasje sels wie der oars ek, mei lju as Reina Rodina, Janna Eijer, It Doarp (de nije, Frysktalige ynkarnaasje fan Pilatus Pas, de band fan Jelte Posthumus) en Rekker (de 'indie'-eftige band fan sjonger-sjoernalist Eduard Rekker).
Ek NNB is de jonge kant it neist, mar harren ruge rock-lûd krige ûnferwachte folkeftige ympulsen fan multi-ynstrumentalist Tseard Nauta, op de banjo bygelyks.
By De Hûnekop wie it pas hielendal feest. De grutte Teneftertinte wie grôtfol. Benammen foar de ruge, realistyske ferskes fan Emiel Stoffers, mar ek omdat der buten einliks net te wezen wie. Dêrom flechten de measten fan de likernôch 2200 besikers mar yn de tinten of yn De Mande.
Krekt mei sa 'n bytsje it kâldste en wietste waar ut de Aaipopskiednis wie der foar it earst in iepenloftpoadium ophoud. Der spile benammen it lûdroftiger folk, lykas Bombarje, foar efkes werbyinoar, en de gelegenheidsgroepen Frysellica en Stiet As Quo.
Dy earste hie it Metallica-wurk fan twa jier lyn útwreide mei in ferskaat oan hardrock-covers, yn it Frysk, en de twadde spile oersettingen fan Status Quo-nûmers.
No, it koe dan reine en it mocht dan kâld weze, soks gie der wol yn by de Aaipop-gongers. De organisaasje wie wol sa attint om reinponsjo's út te dielen.
