5 april 2008 |
Dagblad van het Noorden op het web |
RECENSIE • NNO EN NYNKE LAVERMAN
Rauwe klanken
zonder vreugde
Gebeurtenis: concert Noord Nederlands Orkest (NNO) o.l.v. Jacob Slagter met Friese fado en filmmuziek. Met: Nynke Laverman. Gehoord: 3/4 De Harmonie, Leeuwarden. Publiek: uitverkocht. Bijzonderheid: vanavond in De Oosterpoort, Groningen.
Door Peter van der Heide
Met de uitvoering van enkele stukken van de Friese componist Cees Bijlstra én de door Nynke Laverman Friestalig gezongen fado staat het NNO even helemaal in het teken van Fryslân Boppe. Niets mis mee natuurlijk en al helemaal niet met de muziek die de in 2004 overleden Bijlstra schreef. Het is moeilijk te duiden waar zijn composities iets van de Friese volksaard mee hebben gekregen, al bezitten de films van Pieter Verhoeff, waarvoor hij ze maakte, wel degelijk een Fries karakter.
Het NNO studeerde voor de gelegenheid werk in dat oorspronkelijk te horen was tijdens De Dream (1985), De Vuurtoren (1999) en Nynke (2001). Bij het concert in Leeuwarden sprak er, ook zonder beelden, een prettig soort melancholie uit die muziek. Een grote rust, waarin de strijkers een hoofdrol vertolkten en blazers nagenoeg ontbraken. Mede door gebrek aan dynamiek was de muziek wel wat aan de eenvormige kant, maar consequent doorgevoerd, zorgde het wel voor verstilling.
De verbindende schakel deze avond vormde Foar Nei De Stilte dat werd gezongen door Nynke Laverman. Haar zagen we na de pauze de hoofdrol opeisen. Met wisselend succes. Laverman mag met haar eigenwijze vertolking van de van oorsprong Portugese fado dan een gat in de markt hebben aangeboord, de aangeroepen weemoedige emoties wilden maar niet door hart en ziel snijden. Niet dat ze niet met bezieling zong, daar lag het niet aan. Het was eerder haar toch wat beperkte stemgeluid dat verhinderde dat alle remmen los konden gaan.
Met de door het NNO fraai uitgevoerde lyrische nummers van de cd's Sielesâlt en De Maisfrou en het sinistere Little Water Song van Nick Cave was weinig mis. Misschien was het wel die harde Friese taal die roet in het eten gooide. Mooie klanken, ook in de oren van een niet-Fries, maar wel klanken die kennelijk te rauw zijn voor zoete verleiding. Laverman verzoop in het verdriet dat in het Portugese levenslied weerklinkt. Een enkele traan van vreugde had voor enige verlichting en meer schwung kunnen zorgen.
